Δράμα 17: Οι Έλληνες δημιουργοί μιλούν για τις ταινίες τους - Μέρος 4o

Οι παρουσιάσεις των σκηνοθετών του ελληνικού διαγωνιστικού προγράμματος στο 40ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, ολοκληρώνονται με το παρακάτω post και μας συστήνουν τους μικρομηκάδες που ήδη παρουσίασαν την ταινία τους στη φετινή διοργάνωση.

«Ενδεχόμενα Απογεύματος» των Ορέστη και Δημήτρη Σταυρόπουλου

Οι πιθανότητες της ύπαρξης, μιας μέρας, ενός απογεύματος, μιας ολόκληρης ζωής. Τέσσερις νέοι άνθρωποι γίνονται ήρωες και αντιήρωες σε ενδεχόμενα ιστοριών που αλληλοσυμπληρώνονται. Οι συνθήκες τους εξαρτώνται από μια μαθηματική συνάρτηση, τέσσερα βασικά χρώματα και λόγο ποιητικό, σχεδόν απόκοσμο. Λέξεις ετερόκλητες μεταξύ τους που φαίνονταν, όμως, να χαρακτηρίζονται από μία συνέχεια. Σαν να υπονοείται διαρκώς μια ολόκληρη ανείπωτη ιστορία πίσω από αυτές τις λέξεις. Μια απόπειρα για την κινηματογράφηση του ποιητικού λόγου. Όπως εξήγησαν τα δύο αδέρφια «η ταινία έχει χαρακτήρα πειραματικό. Παρουσιάζονται διαφορετικά ενδεχόμενα της ζωής των τεσσάρων χαρακτήρων. Σαν όνειρα ή φαντασιώσεις, οι ζωές και οι σχέσεις τους καθορίζονται από έναν ανώτερο κανόνα, μια εξίσωση υποδεικνύει τη συνθήκη, τον χώρο, τα συναισθήματα κάθε σκηνής».

Η «Έλλη» του Μιλτιάδη Χρηστίδη.

Μία γυναίκα κρύβεται και προσπαθεί να καλέσει βοήθεια όταν ένας κουκουλοφόρος εισβάλλει στο διαμέρισμά της. Ή μήπως δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα; «Μού άρεσε η ιστορία και θέλησα να γυρίσω κάτι με το οποίο θα μπορούσα να διευρύνω τις ικανότητες αφηγήσεώς μου ως σκηνοθέτης» τόνισε ο Μιλτιάδης Χρηστίδης. «Μου αρέσουν οι ιστορίες που ξεκινούν με έναν χ τρόπο αλλά στην πορεία προκύπτει πως οι αρχικές εντυπώσεις ήταν λανθασμένες».

«Rebirthday» του Κωστή Λεβέντη

Ένας μοναχικός μεγαλοαστός άνδρας έχει τα γενέθλιά του. Μην έχοντας κανέναν δικό του άνθρωπο ή φίλο δεν έχει με κανέναν να τα γιορτάσει. Έτσι, ο υπηρέτης του, διοργανώνει ένα πάρτι γενεθλίων, όπου οι προσκεκλημένοι, έναντι αμοιβής, υποδύονται τους παιδικούς φίλους του αφεντικού του. «Ο άνθρωπος  αυτός θέλει να αναβιώσει ό, τι πιο τρυφερό έχει ζήσει στην παιδική του ηλικία, και το έχει χάσει πια… Για μένα είναι και θα είναι και στα επόμενα πρότζεκτ που ακολουθούν, μεγάλη η ανάγκη να μιλήσω για αυτά που αισθάνομαι. Εν προκειμένω τη μοναξιά ενός ανθρώπου και κατ’ επέκταση τη μοναξιά μιας κοινωνίας, μιας κοινωνίας όπου ο σύγχρονος άνθρωπος προκειμένου να «βγάλει» εις πέρας την καθημερινότητά του, ενδύεται συνεχώς ρόλους, μπαίνοντας και βγαίνοντας από αυτούς» ανέφερε ο σκηνοθέτης.

«Το τέρας κοιμάται» του Κωστή Χαραμουντάνη

Σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι έχουν πάψει να ζευγαρώνουν και το ανθρώπινο είδος βρίσκεται υπό εξαφάνιση, ένας μοναχικός άντρας, ο Βαρσανούφιος, και μια κοπέλα, η Πλουμή, βρίσκουν την αγάπη μέσα από το Γραφείο Συνοικεσίων. Όπως τόνισε ο νεαρός σκηνοθέτης «στην ταινία περιγράφω έναν παγκόσμιο αυτισμό που θεωρώ πως ήδη βιώνουμε. Απλώς τον περιγράφω τραβηγμένο στα άκρα. Νιώθω πως είμαστε πολύ αφοσιωμένοι στους εαυτούς μας. Έχουμε απομακρυνθεί από την παιδικότητά μας. Κωλυσιεργούμε, και ως αποτέλεσμα όλο αυτό μας έχει οδηγήσει σε ένα αδιέξοδο, ασφυκτιούμε από μόνοι μας και πέφτουμε σε κατάθλιψη. Ζούμε είτε στο παρελθόν είτε στο μέλλον. Αναβάλλουμε τα πράγματα για αύριο, αύριο, αύριο. Τέτοιες σκέψεις με είχαν στοιχειώσει τον τελευταίο χρόνο και μέσα από αυτές προέκυψε η ταινία.»

Στην ταινία του Χάρη Σταθόπουλου «Το εισιτήριο», ένα μωσαϊκό της σημερινής ελληνικής κοινωνίας, παρακολουθούμε την πορεία ενός εισιτηρίου των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς καθώς αλλάζει χέρια. Κάθε άνθρωπος που το παίρνει κουβαλάει μια δική του ιστορία κι ένα κοινωνικό πρόβλημα μαζί. «Πρόκειται για ιστορίες πραγματικές, που όλοι όσοι χρησιμοποιούν τις δημόσιες συγκοινωνίες έχει βιώσει ή έχει ακούσει γι’ αυτές. Δείχνουμε την κακιά πλευρά της Αθήνας…». Όπως είπε ο παραγωγός της ταινίας Κυριάκος Χατζημιχαηλίδης η ταινία έπεσε θύμα λογοκρισίας καθώς αρχικά οι συντελεστές αντιμετώπισαν την άρνηση των αρχών να πραγματοποιήσουν γύρισμα τόσο στην Πνύκα όσο και στο μετρό.

«Η Ζωή Μετά» του Χρήστου Σαγιά

Ο Μιχάλης αδυνατώντας να δεχτεί τον χαμό της γυναίκας του, κάθε μέρα μαγειρεύει και τοποθετεί δύο πιάτα στο τραπέζι, προσπαθώντας να κρατήσει τη μνήμη της ζωντανή. Παρά τις προσπάθειες του φίλου του Βασίλη, μένει κλεισμένος στο σπίτι με μόνη συντροφιά την ρουτίνα του μαγειρέματος. Μια μέρα, η ζωή του χτυπάει και πάλι την πόρτα, όμως αυτή τη φορά με τον πιο απροσδόκητο τρόπο. Όπως ανέφερε ο Χρήστος Σαγιάς «είναι μια ταινία με μεταφυσικά στοιχεία η οποία βιώνεται ολόκληρη μέσα από τα μάτια του πρωταγωνιστή και όχι από την οπτικοποίηση της παλιάς του ζωής. Ο ήρωας βιώνει το πένθος αλλά εν τέλει καταφέρνει να αποδεχθεί την απώλεια».

«Mad Dogs» της Δανάης Παπαϊωάννου

Τρείς φίλοι βολτάρουν στα περίχωρα του χωριού τους και πετυχαίνουν έναν εγκαταλειμμένο σκύλο. Θέλοντας να κάνουν χαβαλέ και μαγκιές, τα πράγματα ξεφεύγουν. Η ταινία είναι μια μελέτη της σχέσης του ανθρώπου με την εξουσία μέσα από το παράδειγμα τριών φίλων και ενός σκύλου. «Ηθελα να κατακρίνω την συμπεριφορά αυτή απέναντι στα ζώα», υπογράμμισε η σκηνοθέτρια. «Αναρωτήθηκα τι μπορεί να ωθήσει κάποιον να φερθεί έτσι σε ένα ανυπεράσπιστο πλάσμα. Ταυτόχρονα ήθελα να αποδείξω ότι και μια κοπέλα μπορεί να γυρίσει μια τόσο σκληρή ταινία».

«Η Μέθοδος» του Χάρη Γιουλάτου

Ένα βράδυ του Οκτώβρη του 1967, στις 3 το ξημέρωμα, το κουδούνι στο σπίτι του Περικλή Κοροβέση χτύπησε. Ακολούθησε μια πολύμηνη σειρά φυλακίσεων και βασανιστηρίων. Η «Μέθοδος» είναι η προσπάθεια του συγγραφέα να καταγράψει την εμπειρία του. «Η ταινία μου είναι ένα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, που περιγράφει το πως ο Περικλής Κοροβέσης - συγγραφέας του βιβλίου «Ανθρωποφύλακες», μια εμβληματική φιγούρα του αντιδικτατορικού αγώνα, αποφάσισε ύστερα από βασανισμούς που υπέστη στην περίοδο της δικτατορίας, να γράψει το εν λόγω βιβλίο, στο οποίο περιγράφει την περιπέτεια του» εξήγησε ο σκηνοθέτης.

«Heimlich» του Κώστα Μπακούρη

«Μια ταινία εισβολής χωρίς όπλα. Διότι με την προσφορά μπορείς να κατακτήσεις ευκολότερα κάτι απ’ ό,τι μ’ ένα πιστόλι» είπε για την ταινία του ο Κώστας Μπακούρης. Πρόκειται για την απροσδόκητη εισβολή μιας σαγηνευτικής γυναίκας στην ζωή ενός άντρα που ζει μέσα στη φτώχια και την παραίτηση σε μια μονοκατοικία σε μια παραθαλάσσια περιοχή της Ελλάδας. «Όταν προσφέρεις κάτι σε κάποιον αποκτάς μια εξουσία πάνω του», υποστηρίζει ο σκηνοθέτης. Όπως εξήγησε η ταινία του δέχεται πολλαπλές αναγνώσεις και βρίθει συμβόλων και αναφορών.

«Testing Greta» της Αμπι Λούκας

«Με το «Testing Greta» θέλαμε να παρουσιάσουμε την βίαιη σχέση ενός ζευγαριού, ρίχνοντας φως στην περιβόητη «γκρίζα ζώνη» που χαρακτηρίζει συνήθως περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης όπου αμφισβητείται αν υπήρχε συγκατάβαση ή όχι. Ήθελα να κάνω αυτήν την ταινία, γιατί ήταν ανατρεπτική, προκλητική και ταυτόχρονα παράξενη και εκκεντρική ξεχωρίζοντας από ανάλογες ταινίες με την ίδια θεματολογία» είπε η Αμπι Λούκας. «Η ταινία χρησιμοποιεί το κωμικό στοιχείο παρά το ζοφερό θέμα της που είναι η ενδοοικογενειακή βία, ίσως γιατί το χιούμορ αποτελεί έναν μηχανισμό άμυνας και για την ίδια την ηρωίδα».

Η «Στιγμή» του Κωνσταντίνου Ξενάκη περιγράφει την αγωνία μιας μάνας όταν μαθαίνει πως ο αναρχικός γιος της συμμετέχει σε μια αιματηρή διαδήλωση. Στην ταινία «περιγράφω τρεις διαφορετικούς κόσμους, τους γιου, της μητέρας και του πατέρα, μέσα από την κινηματογράφηση του ίδιου του σπιτιού και κυρίως του δωματίου του νεαρού το οποίο η μητέρα, καθαρίζοντάς το, μοιάζει να το αντιμετωπίζει σαν μαυσωλείο».

«Σουτζουκάκια» του Χρυσόστομου Μπάρμπα.

Ο Παναγιώτης, ένας νεαρός εσωστρεφής αρχιτέκτονας, έχει την τέλεια σχέση. Η Λένα, η σύντροφός του, συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά που θα ήθελε εκείνος. Όμως, όλα τα στοιχεία που κάποτε έμοιαζαν ονειρικά στον Παναγιώτη, τώρα δείχνουν να έχουν γίνει ο εφιάλτης του… Είναι η σύντροφος του η ιδανική γυναίκα; Όπως τόνισε «Είναι μια ταινία που εξελίσσεται σε δύο παράλληλες αφηγήσεις. Επίκεντρο και των δύο είναι ο Παναγιώτης. Η φύση της σχέσης του με τη σύντροφό του όπως και με τον άντρα με τον οποίο μιλά σε ένα γραφείο, είναι ένα μυστήριο το οποίο, όσο γνωρίζουμε τον Παναγιώτη καλύτερα, αποκαλύπτεται σταδιακά.  Ο ήρωας, που έχει κόλλημα με την μητέρα του, νομίζει πως η τεχνολογία θα τον κάνει ευτυχισμένο. Όμως διαψεύδεται…»