Δράμα 17: Οι Έλληνες δημιουργοί μιλούν για τις ταινίες τους - Μέρος 2o

Οι παρουσιάσεις των σκηνοθετών του ελληνικού διαγωνιστικού προγράμματος συνεχίζονται στο 40ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας. Οι κριτικοί κινηματογράφοι Κωνσταντίνος Καϊμάκης και Κώστας Κωνσταντινίδης σύστησαν στο κοινό τους μικρομηκάδες που ήδη παρουσίασαν την ταινία τους στη φετινή διοργάνωση.

Ο Παρίσης Πάνου αναφέρθηκε στην ταινία του « Η Χάρις του Θεού» .

Στην άκρη της πόλης, όπου η άναρχη δόμηση και η βιομηχανική αστική αισθητική του ανθρώπου συναντά την τελειότητα φύσης και θεού, δύο αστυνόμοι αναζητούν μία γυναίκα. Οι εσωτερικές αλλά και οι αναμεταξύ τους συγκρούσεις τους εμποδίζουν να βρουν την αλήθεια που ίσως να είναι μπροστά τους. «Είναι μία ταινία που θέλω να εγείρει ερωτήματα στα οποία όμως δεν μπορώ να απαντήσω εγώ. Είναι στο χέρι του κάθε θεατή να τα απαντήσει προσωπικά» τόνισε ο σκηνοθέτης ο οποίος επεσήμανε τις μεγάλες δυσκολίες παραγωγής που αντιμετώπισε. Αναφορικά με την διάρκεια της ταινίας ανέφερε πως αυτή τη φορά ήθελε να κάνει κάτι μεγαλύτερο σε διάρκεια και πιο ολοκληρωμένο. Σχολιάζοντας τον τίτλο  της ταινίας του αναφέρθηκε «στην εκμετάλλευση του Θείου από τους ανθρώπους».

Η Μαύρα Πεπονή στην πτυχιακή ταινία της «Στάση» μιλά για την απώλεια ενός «ανεπίσημου» συντρόφου, και την μην αναγνώριση του από το περιβάλλον και την οικογένεια του νεκρού.

Δέκα μέρες μετά τον θάνατο του ανεπίσημου συντρόφου της, η Αθηνά φτάνει στην Σκύρο για να κλείσει το καλοκαιρινό σπίτι όπου μένανε μαζί. Για τρεις μέρες  ανοίγει παράθυρα και ντουλάπια, ξεδιαλύνει πράγματα και κλείνει κούτες. Την μέρα της αναχώρησης, και μέχρι το βράδυ, με το σπίτι αδειανό,  η Αθηνά στέκεται στην βεράντα στην όχθη της θάλασσας. Όπως είπε «η ταινία περιέχει πολύ περιορισμένο διάλογο- και τελικά δεν είναι τόσο η αφήγηση, όσο ο ρυθμός της αφήγησης, που δημιουργεί το συναίσθημα. Το σενάριο της ταινίας αφηγείται στιγμές από το κλείσιμο ενός σπιτιού, αλλά τον σφυγμό του κάθε πλάνου τον όρισε η ερμηνεία της Αλεξάνδρας Σακελλαροπούλου. Όταν έφτασα στο στάδιο του μοντάζ, η αφήγηση της ιστορίας έγινε ζήτημα σύνθεσης αυτών των σφυγμών». 

«Ως μια χιουμοριστική προσέγγιση μιας τραγικής και αλλόκοτης ιστορίας»  χαρακτήρισε την ταινία του «The best of everything, always» o Αλέξιος Κουκιάς- Παντελής.

Πλούσια, νέα, όμορφη και με άπλετο ελεύθερο χρόνο, η Λορέλ έχει ότι θα μπορούσε κανείς να επιθυμεί. Η έλλειψη νοήματος στη ζωή της όμως, την οδηγεί στο να προετοιμάζει μία τελετή με σκοπό να παραμείνει αξέχαστη. Ο σκηνοθέτης, εργάζεται ως ηχολήπτης και βασίστηκε στο σενάριο μιας φίλης από τη Σκωτία.

Ο Πάρης Πατσουρίδης αναφέρθηκε στην ταινία του «Bourbon με γάλα».

Η Ελένη δέχεται ένα τηλεφώνημα που την κάνει να αναπολεί το παρελθόν της, να αμφισβητεί το παρόν της και να αποφασίζει για το μέλλον της. H  ταινία θέτει στην Eλένη (Μαρκέλλα Γιαννάτου) μια σειρά διλημμάτων στο πλαίσιο μιας ερωτικής σχέσης. Όπως είπε ο σκηνοθέτης, αυτό που τον απασχόλησε είναι τα έντονα συναισθήματα που συχνά βιώνουν οι άνθρωποι και «το πόσο σημαντικό είναι να παίρνουμε τις αποφάσεις και όχι να τις αναβάλλουμε». Πρόκειται για την έκτη του ταινία, «γι’ αυτό και ήθελα να έχει υψηλότερο επίπεδο παραγωγής από τις προηγούμενες. Η μεγαλύτερη δυσκολία, ως συνήθως, είναι να βρεις λεφτά».

«Πιστεύω ότι είναι μία ταινία που μυρίζει κάτι παλιακό. Σίγουρα είναι μία ταινία χαρακτήρων. Θα έλεγα ότι είναι μία ταινία χρωματιστή και γλυκόπικρη, όπως η ζωή» περιέγραψε την ταινία του « Το Μανάβικο» ο Μιχάλης Μαθιουδάκης.

Ο Αχιλλέας δουλεύει στο μανάβικο του πατέρα του. Σήμερα, μία μέρα που ξεκινά σαν όλες τις άλλες, ο Αχιλλέας είναι ματιασμένος… «Ο ήρωας βρίσκεται ουσιαστικά κλεισμένος σε μια ντουλάπα. Και σαν σκηνοθέτης προσπαθώ να του ανοίξω την πόρτα στα μουλωχτά…» είπε χαρακτηριστικά ο σκηνοθέτης, ο οποίος ανέφερε ως επιρροές του τους Φ.Τσίτο, Τζ.Τζάρμους, Σ.Κόπολα και  Α.Καουρισμάκι

H ταινία «Νο Root» του Δημήτρη Μανιώρου, είναι  μια μικρή ιστορία που περιγράφει ένα μεγάλο για κάποιους ταξίδι. Μια αλληγορική ιστορία με πρωταγωνιστές ένα μικρό κορίτσι και μια ντομάτα. Πόσο εύκολα ένα μικρό κορίτσι μπορεί να χάσει την παιδικότητά του, να παραμείνει αναλλοίωτο στην προσπάθειά του να επιβιώσει από έναν πόλεμο, ένα μακρύ ταξίδι με πολλές κακουχίες σε αφιλόξενους τόπους. Ουσιαστικά, μέσα από την οδύσσεια μιας ντομάτας, ο σκηνοθέτης κάνει το δικό του σχόλιο για την μετανάστευση. «Το κοριτσάκι της ταινίας δεν χάνει απλώς μια ντομάτα. Χάνει τους δικούς της, την πατρίδα  της, την παιδικότητά της». Ωστόσο στο τέλος αφήνει μια χαραμάδα αισιοδοξίας,

Για την ταινία της «Ουρανία»  μίλησε η Δέσποινα Κούρτη.

Η Ουρανία είναι μια μεσήλικη εύσωμη γυναίκα που έχει παραμελήσει τον εαυτό της. Η εμφάνιση ενός άγνωστου νεαρού, θα τη βοηθήσει να ξαναβρεί τη γυναικεία φύση της. «Αν και στο τέλος απογοητεύεται, έχει κερδίσει κάτι πολύ σημαντικό», εξηγεί η νεαρή σκηνθέτρια, που είχε για δάσκαλο τον Παντελή Βούλγαρη -μάλιστα σε ένα σημείο της ταινίας της ακούγεται η μουσική του «Όλα είναι δρόμος».

Ο Ευθύμιος Χατζής αναφέρθηκε στην ταινία του «Χριστουγεννιάτικο Αντιπαραμύθι». Παραμονή Χριστουγέννων, οι τρείς κορυφαίοι επιστήμονες από Ασία Ευρώπη και Αφρική καλούνται να εφαρμόσουν ως έσχατη λύση, μια πρωτοποριακή μέθοδο θεραπείας, της κυματικής μεταλλαγής ενός ανθρώπου. Ποιος από τους τρεις θα μεταλλαχθεί σε σκουλήκι για τη σωτηρία ολόκληρου του πλανήτη;

Η ταινία συνιστά  μια σύγχρονη προσέγγιση, που εμπνέεται από την παράδοση της τέχνης του κινηματογράφου, την εποχή του βουβού κινηματογράφου, το «φιλμ νουάρ» αλλά και από τη βυζαντινή εικονογράφηση. «Ένα παραμύθι σε καθησυχάζει. Εμείς κάναμε το αντίθετο: ένα αντιπαραμύθι. Τα Χριστούγεννα έρχεται το φως. Εδώ, με το μπλακαουτ, το φως δεν έρχεται ποτέ. Το ομώνυμο διήγημα είναι ο λόγος που κάναμε αυτήν την ταινία», εξήγησε ο Ευθύμης Χατζής. Σε ερώτημα γιατί μεσολάβησαν τόσα χρόνια από την τελευταία του (μεγάλου μήκους) ταινία ο σκηνοθέτης απάντησε πως «ήταν λίγο δύσκολο γιατί έκανα 7 παιδιά: έξι αγόρια κι ένα κορίτσι. Προτιμώ να είμαι πατέρας».

«Ένα οικογενειακό γεύμα που όλοι έχουμε φαντασιωθεί» είναι το «Προφιτερόλ» της Χρυσάνθης Καρφή Κώη.

Μια μεσοαστική ελληνική οικογένεια συναντιέται για το καθιερωμένο Κυριακάτικο δείπνο. Ανάμεσα σε αδιάφορες κουβέντες για το φαγητό, τον καιρό και καθημερινά ασήμαντα κουτσομπολιά, τα μέλη της οικογένειας αρχίζουν να εμφανίζουν ακραία ξεσπάσματα βίας στα οποία όμως κανένας δεν φαίνεται να δίνει ιδιαίτερη σημασία. Η ταινία έχει κάτι το καρτουνίστικο. «Μιλά γι΄αυτά τα κυριακάτικα οικογενειακά τραπέζια όπου γονείς και παιδιά «σκοτώνονται», αλλά πάντα επαναλαμβάνονται: είναι πάντα εκεί, για να τρώγονται, να σκοτώνονται και να ξαναζωντανεύουν. Κάθε Κυριακή…». Όπως άλλωστε πρόσθεσε ο πρωταγωνιστής της ταινίας Ερρίκος Λίτσης «σε κάθε οικογένεια σκοτώνεσαι και ξαναζωντανεύεις».

Ο Κυρηναίος Παπαδημάτος στο «Maniera Greca», βασίστηκε στο ομώνυμο διήγημα του Βασίλη Κιζήλου.

Η νύχτα φτάνει στο τέλος της στα μπουζούκια. Πέντε τα ξημερώματα. Βαριεστημένα, σβηστά χειροκροτήματα για τη θεά της πίστας, που μόλις ολοκλήρωσε το πρόγραμμά της και αποχαιρετά με ένα μακρόσυρτο «goodnight». Κανείς δεν περιμένει αυτό που θα συμβεί όταν θα ανέβει στο πάλκο η φίρμα του μαγαζιού, ο Κουρέας, υπό τους ήχους του ζεμπέκικου νέου σουξέ του «Ο μουσάτος». Γαϊτανάκι έκστασης; Κάποιος θα ζητήσει τα ρέστα; Μεθυσμένες αγκαλιές; Maniera Greca ή, πλέον, ο τρόπος της παγκόσμιας πίστας; Εμείς πάντως παρακολουθούμε τους θαμώνες που έχουν ξεμείνει δίπλα στο πιοτό τους, εκείνοι εμάς και η Κατερίνα Γώγου εξακολουθεί να κοιτάει μες στα μάτια… τριάντα επτά χρόνια μετά.

Η ηθοποιός Σοφία Γεωργοβασίλη συμμετέχει στο Φεστιβάλ Δράμας ως σκηνοθέτης αυτή τη φορά με την «Προετοιμασία» της.

Τρεις γενιές γυναικών σε ένα σπίτι κάνουν ό,τι μπορούν για να προετοιμαστούν για την απώλεια ενός δικού τους ανθρώπου (της μιας από τις τρεις). Ψάχνουν τις προσωπικές τους ισορροπίες απέναντι στο γεγονός. Τι συμβαίνει όμως όταν κάποιος προσπαθεί να δαμάσει το πένθος; «Όταν ήμουν 19 χρονών έχασα δύο ανθρώπους από την οικογένειά μου σε σύντομο χρονικο διάστημα» εξομολογείται η σκηνοθέτρια. «Και αναρωτήθηκα: μπορεί κανείς να είναι ποτέ προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο; Μπορεί να υπάρξει κάποιο εγχειρίδιο διαχείρισης του πένθους; Αυτή η σκέψη ήταν ανακουφιστική για μένα. Όμως, κατέληξα πως όχι, δεν μπορείς να προετοιμαστείς πραγματικά…».

Η Αλίκη Τσακούμη μίλησε για την ταινία της «Ιφιγένεια».

Το σώμα της Ιφιγένειας μετά το θάνατό της έπαψε να της ανήκει. Μία ταινία για τη βίαιη επέμβαση στην εμφάνιση μίας νεκρής γυναίκας. «Δουλέψαμε πολύ στο σενάριο μέχρι να προκύψει μία λιτότητα που θα μας επέτρεπε να πούμε την ιστορία με τα μέσα που διαθέτουμε και ταυτόχρονα θα μας ικανοποιούσε αισθητικά και κινηματογραφικά. Έτσι η εμπειρία μάς δίδαξε πως η απλότητα είναι αποτέλεσμα πολλής δουλειάς» τόνισε η Αλίκη Τσακούμη που σπουδάζει στην Σχολή Κινηματογράφου του ΑΠΘ. Η σκηνοθέτρια εμπνεύστηκε από την διαπίστωση πως «το σώμα μας παύει να μας ανήκει μετά θάνατον. Δεν είμαστε ακριβώς ο εαυτός μας όταν πεθαίνουμε…».