The dark tower

Σύνοψη: Δεν υπάρχει μόνο ένας κόσμος στο σύμπαν μας. Ο Roland Deschain είναι ο τελευταίος Πιστολέρο, ορκισμένος υπερασπιστής του σύμπαντος και εγκλωβισμένος σε μια αέναη μάχη με την αιώνια νέμεσή του, τον Walter O’Dim, δηλαδή τον Μαυροντυμένο Άντρα. Ο Πιστολέρο προσπαθεί να αποτρέψει τον O’Dim από το να γκρεμίσει τον Μαύρο Πύργο, ο οποίος κρατά ολόκληρο το σύμπαν σε ισορροπία. Με το πεπρωμένο των κόσμων να διακυβεύεται, και την αναπάντεχη βοήθεια ενός χαρισματικού εφήβου που έρχεται από τη δική μας πραγματικότητα, το καλό και το κακό θα συγκρουστούν στην έσχατη μάχη, μιας και μόνο ο Roland είναι σε θέση να προστατεύσει τον Πύργο και ολόκληρο το σύμπαν από τον Μαυροντυμένο Άντρα.

Άποψη: Ο σκηνοθέτης, (κυρίως) ο σεναριογράφος και η ομάδα παραγωγής κατάφεραν στο "Dark Tower", κάτι εξαιρετικά δύσκολο, σχεδόν απίθανο: να διαχειριστούν υλικό σχεδόν 4.500 σελίδων από τα γραπτά του Στίβεν Κινγκ και να το μετατρέψουν σε ένα κοινότοπο, πανάλαφρο, ανέμπνευστο φιλμ φαντασίας, στο οποίο σχεδόν όλα μοιάζουν σχεδόν κωμικά.

Πρόκειται για μια ταινία που έχει στηθεί με ξεκάθαρες προθέσεις να τραβήξει σε σίκουελ, αλλά που τελικά -εκτός από ελάχιστες εμπνευσμένες σκηνές- θα απογοητεύσει του φανς του Στίβεν Κινγκ και του βιβλίου και δεν θα δημιουργήσει ούτε έναν νέο θαυμαστή.

Ξεκάθαρα επηρεασμένος στην εικονογραφία του από τον Άρχοντα Των Δαχτυλιδιών, με αδέξιες σκηνές χιούμορ, τον Ίντρις Έλμπα να προσπαθεί -μάταια- με το εκτόπισμά του να ισορροπήσει κάπως την ερμηνευτική υπεροψία του ΜακΚόναχι και ανυπαρξία του νεαρού Τομ Τέιλορ και μια σκηνή μονομαχίας βγαλμένη από τα χειρότερα της Marvel, ο "Μαύρος Πύργος" θα ξεχαστεί πολύ γρήγορα.