In the shadow of Iris

Σύνοψη: Η γυναίκα ενός τραπεζίτη εξαφανίζεται στην Γαλλική πρωτεύουσα και με κάποιον παράδοξο τρόπο σχετίζεται με έναν μηχανικό αυτοκινήτων, τον οποίο υποδύεται ο Romain Duris. Έτσι ξεκινά μία αστυνομική έρευνα, που θα ταράξει τα νερά και θα προσπαθήσει να ρίξει φως σε αυτό το παράξενο συμβάν, φέρνοντας στην επιφάνεια κρυμμένες αλήθειες και πάθη.

Άποψη: Το νέο θρίλερ του Jalil Lespert αποτελεί μία φιλόδοξη προσπάθεια του σκηνοθέτη, που βρίσκεται και στον ρόλο του πρωταγωνιστή, να δημιουργήσει έναν κόσμο ζοφερού μυστηρίου υπό το φως του Παρισιού. Η αρχική ιδέα ήταν η ταινία να γυριστεί στα αγγλικά, όμως ο συνδυασμός σεξ και ασάφειας της ταινίας, φόβισαν τους συντελεστές για το πόσο ανοιχτό το Αμερικάνικο κοινό θα ήταν προς κάτι τέτοιο κι έτσι η ταινία κατέληξε να γυριστεί στα γαλλικά και
μάλιστα στη Γαλλία. Η πλοκή είναι εμπνευσμένη από το Chaos, μία Ιαπωνική ταινία του 2000 του Hideo Nakata και αποτελεί ήδη την τέταρτη σκηνοθετική απόπειρα του ηθοποιού, που γνωρίσαμε καλά από την ταινία Yves Saint Laurent.

Η ταινία ξεκινά με πολλές προσδοκίες, υποσχόμενη πως θα μας ταράξει και θα μας δώσει μία γερή δόση ανατριχίλας. Ο ρυθμός της δεν είναι κουραστικός, τουναντίον, παρακολουθούμε το κουβάρι του μυστηρίου σιγά σιγά να ξετυλίγεται και να μας δίνει μικρές λεπτομέρειες για να συνδέσουμε εν τέλει το παζλ. Κι αυτό είναι το έξυπνο αυτής της ταινίας. Εκεί που νομίζουμε -μαζί με την αστυνομία- πως η υπόθεση αφορά απλά μία απαγωγή, η αρχική εικόνα αρχίζει να μεταπλάθεται και να σχηματίζει ένα συνονθύλευμα νέων εικόνων, με μπόλικο αισθησιασμό, που εμπεριέχουν λίγο από όλα· σεξ, ιδιωτικά κλαμπ, BDSM, αμφιλεγόμενες σχέσεις.

Η πλοκή, όμως είναι και το αμφιλεγόμενο σημείο της ταινίας. Ατού από τη μία, αφού το μυστήριο είναι αυτό που κρατά το ρυθμό και το ενδιαφέρον μας μαζί αλλά από την άλλη, καθώς όλα αρχίζουν να έρχονται στην επιφάνεια, η ταινία μεταπηδά σε έναν κάπως κλισέ δρόμο και ο εντυπωσιασμός αρχίζει επικύνδυνα να φθίνει. Οι ηθοποιοί όμως είναι μία απόλαυση να τους βλέπεις, και σε αυτό συμβάλει και η εξαιρετική σκηνοθεσία του Lespert, με πρώτη τη Le Bon να μας τραβά το βλέμμα, στο ρόλο μίας μοιραίας γυναίκας που περιφέρεται με το αινιγματικό της βάδισμα, κρυμμένη στην καπαρντίνα της. Συνολικά είναι μία ενδιαφέρουσα ταινία, με αρκετά καλά στοιχεία, που όμως αφήνει μία αίσθηση του ανικανοποίητου. Να είναι άραγε πως δεν καταφέρνει να μπει στον εσώτερο κόσμο των ηρώων; Ή απλά το ότι μία ωραία αισθητική, δεν είναι ποτέ πανάκεια για μια επιτυχημένη και αξέχαστη ταινία;