Ένας δράκος έρχεται!

Σύνοψη: Ένας ντετέκτιβ ανακρίνεται από την αστυνομία για μια υπόθεση που είχε αναλάβει 50 χρόνια πριν. Στις 23 Ιανουαρίου 1965, μία μέρα μετά τη δολοφονία του Ιρανού πρωθυπουργού, ένας πολιτικός κρατούμενος βρέθηκε κρεμασμένος μέσα σ’ ένα μισοχτισμένο πλοίο, δίπλα σ’ ένα νεκροταφείο στη μέση ενός έρημου νησιού. Ο θρύλος έλεγε πως κάθε φορά που θαβόταν κάποιος στο νεκροταφείο γινόταν σεισμός, κι έτσι ο ντετέκτιβ έπιασε δουλειά έχοντας στο πλευρό του έναν μηχανικό ήχου κι έναν γεωλόγο. Τι έχει απομείνει από εκείνη την έρευνα όταν ο φάκελος ξανανοίγει; Οι αναμνήσεις σαρώνουν το παρόν με την ορμή μιας πορτοκαλί Σεβρολέ που διασχίζει την έρημο...

0 48χρονος Ιρανός σκηνοθέτης μίλησε για το φιλμ: 

Περίπου 15 χρόνια πριν, άκουσα μια ιστορία για έναν βοηθό ηχολήπτη που δούλευε σε ένα ντοκιμαντέρ για αρχαία σπήλαια στο νότιο Ιράν. Ο άνθρωπος κατέγραφε τον ήχο των σταγόνων του νερού. Καθώς έπεσαν και ακούστηκαν στο σπήλαιο, ο ήχος ήταν τόσο μαγευτικός, τόσο όμορφος και ενδιαφέρον, ώστε ο ηχολήπτης εισήλθε βαθύτερα στη σπηλιά και στο απόλυτο σκοτάδι. Ξαφνικά σκόνταψε και έπεσε σε ένα κρησφύγετο. Το συνεργείο έκανε δύο μέρες για να τον βρει. Όταν αυτός βρέθηκε, ισχυρίστηκε ότι είχε συναντήσει ένα περίεργο πλάσμα στην τρύπα που είχε πέσει μέσα, και ότι το πλάσμα τού είχε διδάξει να μιλάει γερμανικά.

Φυσικά, κανείς δεν τον πίστεψε μέχρι που άρχισε να απαγγέλλει την ποίηση του Hölderlin με ευχέρεια. Τώρα, εγώ ποτέ δεν γνώρισα αυτόν τον άνθρωπο, ούτε συναντήθηκα με κανέναν που τον ήξερε. Σίγουρα δεν είχα συναντήσει κανέναν που πραγματικά να πιστεύει αυτή την ιστορία. Αλλά πάντα σκεφτόμουν ότι θα γινόταν μια καλή ταινία. Αρχικά ήθελα να καλείται η ταινία «Εισάγετε τον δράκο», αφιερωμένη στην ομώνυμη ταινία του Bruce Lee, του 1973, αλλά δεν ήμουν έτοιμος για μια αγωγή εναντίον τη ταινίας από τους κληρονόμους του Bruce Lee, και δεν ήθελα η Google να συμπεριλάβει την ταινία μου κάτω από σελίδες με «αναμνηστικά» kung-fu. Άρα: Ένας Δράκος έρχεται!

Βασισμένη σε αληθινή ιστορία

Η ιστορία περνάει μερικές πολύ περίεργες στροφές καθώς προχωράει, και αυτό γίνεται στην περίπτωση που το ένστικτό σας δεν θα σας λέει να πιστέψετε έστω και μια μόνο λέξη. Και όμως, στην ταινία βρίσκονται μερικές πολύ γνωστές, αξιοσέβαστες δημόσιες προσωπικότητες που τη νομιμοποιούν, τη σχηματίζουν, και σας κάνουν να την πιστεύετε από την καθαρή δύναμη της εξουσίας τους. Υπάρχει ακόμη μια λεζάντα στην αρχή που σας ενημερώνει ότι η ταινία είναι "Βασισμένη σε αληθινή ιστορία". Καθώς τελειώνει η ταινία, πρέπει να αποφασίσετε τι πρέπει να πιστέψετε και τι δεν πρέπει. Η ταινία αναδημιουργεί, με ένα ορισμένο βαθμό ακρίβειας, την εμπειρία της ζωής στον σύγχρονο παγκόσμιο περιβάλλον - κυριαρχούμενο όπως είναι από τις "αλήθειες" του twitter και του facebook κατάσταση, μια ιδιότυπη προπαγάνδα, με εικόνες που έχουν δημιουργηθεί από τον υπολογιστή τα νέα των εταιριών.

Οδηγώντας έναν γερανό

Όταν ήμουν πέντε χρονών, έκανε ο παππούς μου τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του: «Το μυστικό του θησαυρού της στοιχειωμένης κοιλάδας». Υπήρχε μια σκηνή όπου το μικρό αγόρι υποτίθεται ότι πέφτει κάτω από μια απότομη πλαγιά μέσα σε μια κοιλάδα και κυλάει στα πόδια του πατέρα του. Αποφάσισαν να μου αναθέσουν το ρόλο. Θυμάμαι πολύ ζωηρά τη γιαγιά μου να με οδηγεί μέσα σε μια λευκή Alpha Romeo. Ήταν ένας ορεινός δρόμος και όπως πήραμε την τελική στροφή, είδα τον παππού μου στο γύρισμα πάνω σε έναν γερανό πίσω από την κάμερα, με τον ουρανό στο φόντο. Ήταν μια μαγευτική εικόνα - ειδικά στα μάτια ενός παιδιού πέντε ετών. Αποφάσισα να γίνω σκηνοθέτης τη συγκεκριμένη στιγμή - ήθελα να καθίσω σε αυτό το τεράστιο «παιχνίδι» και να πετάω πάνω στον ουρανό. Από τότε, η κινηματογραφική παραγωγή για μένα ήταν το ισοδύναμη της περιπέτειας, με κάθε έννοια της λέξης. Παράδοξο, ποτέ δεν χρησιμοποίησα γερανό σε οποιαδήποτε από τις ταινίες μου.

Τένις, θέατρο και facebook

Ο Amir Jadidi παίζει τον ρόλο του ντετέκτιβ. Αυτός πραγματικά είναι ένας εκπαιδευτής τένις στο επάγγελμα. Κάποιος που εκπαίδευε ήταν σκηνοθέτης και του προσέφερε ρόλο. Ξαφνικά αναδείχθηκε και ανακαλύψαμε έναν ηθοποιό μεγαλοφυίας. Έχει κάτι από τον Cary Grant. Αλλά η περίπτωση της Kiana Tajammol είναι ίσως ακόμη πιο ασυνήθιστη. Η Κιάνα είναι εξαιρετική φωτογράφος και έχω παρακολουθήσει τη δουλειά της στο Facebook για πολλά χρόνια, αλλά αυτή ζούσε στο Μιλάνο και ποτέ δεν την γνώρισα προσωπικά. Όταν συζητούσαμε το ρόλο της Shahrzad, βλέποντάς την είπα: «Αυτό είναι το πρόσωπο που ψάχνω!» Τελικά της έγραψα και της ζήτησα να μου στείλει μια ακρόαση. Έγραψε κάτι και μου το έστειλε με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου μου. Τέλειο! Ήμασταν ήδη στα γυρίσματα στο νησί Qeshm όταν έφτασε στο Ιράν. Όλες οι εργασίες προετοιμασίας έγιναν στο διαδίκτυο: αναγνώσεις σεναρίου, πρόβες, μετρήσεις για κοστούμια. Την ημέρα που μπήκε μπροστά από την κάμερα ήταν η μέρα που τη συνάντησα πραγματικά αυτοπροσώπως!