Γιάννης Σακαρίδης: "Στις ταινίες μου ο ηθοποιός βάζει τη ζωή του στο σενάριο"

O Γιάννης Σακαρίδης παραχώρησε συνέντευξη για τη νέα του ταινία, "Πλατεία Αμερικής", η οποία προβάλλεται ήδη στις ελληνικές αίθουσες. 

"Ύστερα από μια σημαντική πορεία ως επαγγελματίας κινηματογραφιστής στο Λονδίνο επί δεκαοκτώ χρόνια, γύρισα στην Ελλάδα να κάνω την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μου το WILD DUCK (2013). Άλλα μεγέθη, άλλες ταχύτητες, άλλο σύστημα. Η επιμονή μου όμως, να κάνω δεύτερη ταινία στα Ελληνικά παρέμεινε εξίσου αναλλοίωτη όσο και η εμμονή μου σε θέματα κοινωνικής ευαισθησίας, που επηρεάζουν τις ζωές απλών πολιτών, και στην πάλη του ‘καλού’ και του ‘κακού’ έτσι όπως την βιώνουμε έξω από την πόρτα μας στην καθημερινότητά μας.

Σ’ αυτή την δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία, εμπνέομαι από προσωπικά βιώματα, από καυτά ζητήματα της επικαιρότητας και βασίζομαι στο βιβλίο του Γιάννη Τσίρμπα "Η Βικτώρια δεν υπάρχει". Ένας μπανάλ ρατσιστής. Ένας tattoo artist. Ένας φυγάς από τo Αλέπο. Τρεις άξονες στην ίδια ταινία, με τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά ο καθένας. Άλλοι κόσμοι, άλλες ανάγκες, άλλοι άνθρωποι. Καθαρές γραμμές από το πιστόλι του tattoo, χιούμορ, σαρκασμός, έρωτας, το μεταναστευτικό ζήτημα, το trafficking, η οικονομική κρίση, η ξενοφοβία. Θάλασσα, έρημοι όρμοι, tattoo studio, τζαζ μπαρ, μια πολυκατοικία με όλες τις φυλές του κόσμου.

Η Πλατεία Αμερικής, η "Via Veneto" στα 50s και στα 60s, το αγαπημένο μέρος των καλλιτεχνών, κινηματογραφιστών, "εκεί που ζούσε η Μαρία Κάλλας", με δεκάδες σινεμά και θέατρα , τώρα είναι μια από τις πιο πολυπολιτισμικές γειτονιές της Αθήνας και ένα πολύ γνώριμο περιβάλλον για μένα ερχόμενος από το Λονδίνο. Έχουν περάσει πολλά πράγματα από κει τα τελευταία 10 χρόνια που είμαι στην Ελλάδα και αναπτύσσω αυτή την ιδέα. Αφρικανοί, οι επιδρομές κατά των προσφύγων και τώρα η Πλατεία είναι η σύγχρονη "Καζαμπλάνκα", ο πρώτος σταθμός χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών την τελευταία δεκαετία, όπου χιλιάδες πρόσφυγες περιμένουν το εισιτήριο ή τον σμάγκλερ ή ένα τρόπο να φύγουν στη Δ. Ευρώπη.

Ψάχνω μια φόρμα η οποία αγγίζει τον νέο Νεορεαλισμό, με χιούμορ, λυρισμό, γρήγορο αφηγηματικό ρυθμό και πυκνότητα στη θεματολογία. Αποφεύγω το μελόδραμα σε θέματα μελοδραματικά από τη φύση τους και θέλω να αντιμετωπίζω τους "κακούς" με τρυφερότητα, αγάπη, να ανακαλύψω όλες τις πτυχές τους, το χιούμορ τους, το σαρκασμό τους, και την "καλή" πλευρά τους.

Κάνω κάστινγκ πριν ολοκληρωθεί το σενάριο οπότε με τους ηθοποιούς συζητάμε το θέμα, τον χαρακτήρα και ο ηθοποιός βάζει τη ζωή του μέσα στο σενάριο: αυτά που ζει, που ονειρεύεται, που φαντάζεται αλλά και αυτά που θα ήθελε να κάνει. Μια avant-garde αυτοβιογραφία.

Το σενάριο είναι μια οργανική διαδικασία που αναπτύσσεται μέχρι το γύρισμα. Κάνουμε λίγες πρόβες και όταν φτάσουμε στη διαδικασία του γυρίσματος υπάρχει ελευθερία στον διάλογο, στον αυτοσχεδιασμό και στη κίνηση. Αυτό γίνεται με μια διάθεση απόλυτης εμπιστοσύνης προς τους ηθοποιούς, που την έχω, το νιώθουν αυτό και κάπως βγαίνει η αίσθηση αυτή αφού τους εμπιστεύομαι απόλυτα

Το tattoo είναι το μόνο προσωπικό στοιχείο που μπορεί κρατήσει ασφαλές κάποιος που φεύγει από τη πατρίδα του στην Αφρική ή την Ασία και ταξιδεύει κάτω από αντίξοες συνθήκες προς την Ευρώπη ή την Αυστραλία.

To "Refuse to sink" είναι το πιο δημοφιλές και χαρακτηριστικό τατουάζ ανάμεσα στους πρόσφυγες. Είναι το tattoo του πρωταγωνιστή Μπίλι (Γιάννη Στάνκογλου) και της φίλης του Τερέζας (Ξένια Ντάνια). Επίσης το tattoo είναι το ίδιο σε όλα τα χρώματα δέρματος σε όλες τις φυλές. Και όπως λέει ο Μπίλι: «Ακόμα και το μελάνι, το ταπεινό μελάνι, διαρκεί περισσότερο από μας. Από τους έρωτές μας, τον ιδρώτα μας, το σώμα μας το ίδιο. Ενάμισι χρόνο. Παίρνει ενάμισι χρόνο να φύγει ένα τατού. Αφού πεθάνεις...».