Berlinale 17: "The other side of hope" - Κριτική

Ναι, ναι, ναι! Ο Άκι Καουρισμάκι επιστρέφει με φρέσκια ταινία, και το νέο του δημιούργημα είναι ξεκαρδιστικό, άκρως αληθινό και πιο επίκαιρο από ποτέ. Ακριβώς, δηλαδή, όπως τον έχουμε συνηθίσει και τον έχουμε αγαπήσει.

Ο σκηνοθέτης του Le Havre (2002) καταπιάνεται ξανά με το θέμα των προσφύγων με την ταινία του The Other Side of Hope, η οποία μόλις έκανε πρεμιέρα στο 67^ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, και μάλιστα για πρώτη φορά στην κατηγορία του Διαγωνιστικού, κι όχι του Φόρουμ, όπως συνέβαινε με τις προηγούμενες ταινίες του στη Μπερλινάλε. Το αποτέλεσμα; Ασταμάτητο χειροκρότημα μετά το τέλος της προβολής για το αμάλγαμα μαύρου χιούμορ και σκληρής πραγματικότητας που δημιούργησε.

Το ιδιότυπο στυλ του ξεχειλίζει από παντού, μινιμαλιστικός μα στοχευμένος σε αυτό που θέλει να πει, με μία ιστορία η οποία ακολουθεί δύο άνδρες που έχουν μονάχα ως κοινό, το ότι έχουν φύγει από το σπίτι τους. Ο ένας είναι ο Khaled (Sherwan Haji) ένας Σύριος πρόσφυγας που έρχεται στο Ελσίνκι και προσπαθεί να πάρει άσυλο από το φινλανδικό κράτος, ενώ ο άλλος, είναι ο Wolkstrom, ένας παντρεμένος άνδρας, ο οποίος εγκαταλείπει την αλκοολική γυναίκα του, παίζει πόκερ, κερδίζει ένα μεγάλο χρηματικό ποσό και αποφασίζει να αγοράσει ένα εστιατόριο και να δοκιμάσει την επιχειρηματική ζωή.

Η ταινία είναι μία κωμωδία που σε κάνει να γελάς φαινομενικά μα εσώτερα να προβληματίζεσαι, χωρίς καν να το περιμένεις. Οι ηθοποιοί είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετικοί, μία απόλαυση να βλέπεις την κάθε τους σκηνή, με ερμηνείες που δίνονται με φοβερό ρεαλισμό και ταυτοχρόνως πολύ συναίσθημα. Η αισθητική της ταινίας θυμίζει πολύ δεκαετία του ’90, με υπαλλήλους να γράφουν σε γραφομηχανές, smartphones να εκλείπουν και φιλμ 35mm να χρησιμοποιείται από τον σκηνοθέτη για την ταινία.

Ο Καουρισμάκι φιλοδοξεί να αλλάξει τον κόσμο με την ταινία του, όπως δήλωσε και στη συνέντευξη τύπου που ακολούθησε. Εσένα, θεατή, άραγε θα καταφέρει να σε αλλάξει; 

8,5 / 10