Berlinale 17 - Ρεντά Κατέμπ: "O Django ήταν ένας μετανάστης"

Το ξεκίνημα για το 67^ο φεστιβάλ κινηματογράφου του Βερολίνου σημαδοτήθηκε με την ταινία έναρξης να είναι φαινομενικά μία βιογραφική ταινία ενός βιρτουόζου της τζαζ, μα στην ουσία πολλά περισσότερα. Η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του σεναριογράφου και παραγωγού Etienne Comar βρέθηκε να ανοίγει το φετινό φεστιβάλ και να δίνει ένα ισχυρό πολιτικό μήνυμα, ακόμα κι αν ο Πωλ Βερχόφεν λίγες ώρες αργότερα δήλωσε κατηγορηματικά πως δεν τον ενδιαφέρει να προωθηθούν πολιτικές ταινίες αλλά καλές ταινίες.

Ο σκηνοθέτης μιλώντας στη συνέντευξη τύπου της ταινίας φανέρωσε πως απέκτησε μεγάλο ενδιαφέρον για τον Τζάνγκο ήδη από μικρό παιδί, αφού ο πατέρας του ήταν φαν και του έβαζε τη μουσική του. «Πάντα θαύμαζα την ελευθερία των μουσικών και την δυνατότητα που είχαν να βγαίνουν εκτός αυτού του κόσμου», είπε. Γ’ αυτό επέλεξε κιόλας την εποχή του 1943 ως το 1945 που εξετάζει η ταινία, κι ας μην είναι πολύ γνωστά αυτά τα δύο χρόνια της ζωής του μουσικού. «Με ενδιέφερε να δείξω πώς ένας καλλιτέχνης, σε μία περίπλοκη ιστορική εποχή, μπορεί και διατηρεί την ελευθερία του. Καθώς προχωρούσα και ερευνούσα όμως για τον Τζάνγκο, συνειδητοποίησα πως η ιστορία έχει πολλούς παραλληλισμούς με το σήμερα».

Καθώς η ιστορία εξελίσσεται βλέπουμε τον Τζάνγκο να είναι μεν επιτυχημένος στο Παρίσι και να δέχεται πρόταση από τους Ναζί να κάνει τουρ στη Γερμανία, όμως σταδιακά καθώς το σκέφτεται και δέχεται προειδοποιήσεις, αποφασίζει να αρνηθεί και να προσπαθήσει να το σκάσει στην Ελβετία, κι ας πιστεύει πως η φήμη του θα τον προστατεύσει. Αργότερα το τσιγγάνικο χωριό στο οποίο μένει φεύγοντας από το Παρίσι θα καεί ολοσχερώς από τους Ναζί κι εκείνος θα αναγκαστεί να αφήσει την έγκυο γυναίκα του και την μητέρα του στα μισά του δρόμου για την Ελβετία.

«Δεν μπορεί να αγνοήσει κανείς πως υπάρχουν τεράστιοι παραλληλισμοί με την σημερινή πραγματικότητα· πρόσφυγες που μεταναστεύουν για τη ζωή τους, οι ποικίλοι τρόποι με τους οποίους μπορείς να δεσμεύσεις και να αποτρέψεις τους ανθρώπους να ταξιδεύουν ελεύθερα...» δήλωσε ο σκηνοθέτης και η νύξη για τον Ντόναλντ ήταν φανερή.

Ο Ρεντά Καντέμπ, παίρνοντας τον λόγο, δήλωσε πως «Κάνοντας την ταινία, ήταν πολύ σημαντικό για εμάς να βιώσουμε πως στην πραγματικότητα αυτός ο αληθινός καλλιτέχνης, είναι ένας μετανάστης, που παίρνει την οικογένειά του και προσπαθεί να φύγει. Ήταν απλά ένας φιλοξενούμενος της χώρας. Ένα χρόνο πριν ξεκινήσουμε τα γυρίσματα, κάναμε έρευνα μιλώντας με οικογένειες Ρομά και ήταν εντυπωσιακό πως μας προσκαλούσαν στο περιβάλλον τους».

Και η Σεσίλ ντε Φράνς βρέθηκε στην συνέντευξη τύπου και μιλώντας για τον χαρακτήρα που υποδύθηκε είπε «Ήταν τιμή μου να παίξω αυτόν τον ρόλο. Είναι μία γυναίκα ελεύθερη, φεμινίστρια στην ουσία, ανεξάρτητη, με πολλούς εραστές και εμπνέει την χειραφέτηση των γυναικών, εν τέλει».