Μάρεν Άντε: Ο "Toni Erdmann" γεννήθηκε από την απελπισία

Δημοσίευση: 27 Οκτ. 2016, 20:00
Συντάκτης:

Το βραβευμένο σε Κάννες, Σαν Σεμπαστιάν και Βρυξέλλες (και σίγουρα και αλλού, μελλοντικά...) «Toni Erdmann», αποτελεί την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία της Μάρεν Άντε. Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της Γερμανίδας δημιουργού, «Όλοι οι άλλοι» απέσπασε δύο Αργυρές Άρκτους στο φεστιβάλ του Βερολίνου του 2009: το Μέγα Βραβείο της Επιτροπής και Καλύτερης Ηθοποιού για τη Μπίργκιτ Μίνιχμαιρ. Η ταινία κυκλοφόρησε σε 25 χώρες.

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της, το The forest for the tress, απέσπασε το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο φεστιβάλ του Sundance το 2005. Η ταινία ήταν η πτυχιακή της εργασία για το Πανεπιστήμιο Τηλεόρασης και Κινηματογράφου του Μονάχου. Εδώ μπορείτε να θυμηθείτε τη γνώμη του MOVE IT για την ταινία. Παραθέτουμε συνέντευξη της Μάρεν Άντε από τα production notes του φιλμ:

-Πώς γεννήθηκε η ιδέα του TONI ERDMANN; Είναι αυτοβιογραφική;

Όλες μου οι ταινίες είναι εν μέρει αυτοβιογραφικές, με την έννοια ότι ξεκινάω πάντα με κάτι που ήδη ξέρω. Όσον αφορά το θέμα της οικογένειας, ήταν πολύ ενδιαφέρον που συνειδητοποιούσα ενώ έγραφα, το πόσο λίγο μπορούσα να παρεκκλίνω από τη δική μου οικογένεια. Δεν υπάρχει κάτι που να γνωρίζει κανείς καλύτερα από το την ίδια του την προέλευση. Ο καθένας μας έχει μόνο μια οικογένεια και οι σχέσεις  μεταξύ παιδιών και γονέων είναι για μια ζωή-δεν μπορείς να ξεφύγεις έτσι απλά. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με την Ινές και τον Τόνι. Πιστεύει πως η οικογένεια στην οποία μεγάλωσε δεν έχει καμία σχέση με την ζωή της σήμερα. Είναι όλοι παγιδευμένοι στους ρόλους που τους έχουν αναθέσει και η επικοινωνία τους έχει καταλήξει άκαμπτη, γίνεται με σχεδόν τελετουργικό τρόπο, και δεν μπορούν να το αποφύγουν.

-Τι σου έδωσε την ιδέα για τον Τόνι ως το alter ego του Γουίνφριντ;

Ο Τόνι Έρντμαν γεννήθηκε από την απελπισία. Το χιούμορ είναι συχνά ένας τρόπος να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα και έτσι αυτό το καθιστά και προιόν πόνου. Ο Γουίνφριντ δεν μπορεί να επικοινωνήσει ουσιαστικά με την κόρη του με κανέναν άλλον τρόπο. Προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει την σχέση του μαζί της σαν πατέρας αλλά αποτυγχάνει και τώρα είναι αμήχανος, διχασμένος ανάμεσα στην επιθυμία του για περισσότερη οικειότητα με την Ινές και την πίκρα που αισθάνεται για το πρόσωπο της.  Βρίσκει λύση στο δίλλημα του με την άκομψη αμφίεση του Τόνι. To χιούμορ είναι το μόνο του όπλο και πλέον το χρησιμοποιεί στο μέγιστο. Έτσι παίζει ένα ακόμη πιο σκληρό παιχνίδι και αφού η Ινές είναι από τη φύση της σκληρή, ξαφνικά βρίσκεται να της μιλάει σε μια γλώσσα που καταλαβαίνει.

-Η πρωταγωνίστρια βρίσκεται σε μια διαρκή εσωτερική πάλη. Θεωρείτε ότι αυτό είναι χαρακτηριστικό των γυναικών που βλέπετε και βιώνετε στη σημερινή κοινωνία;

 Η Ινές εργάζεται σε έναν ανδροκρατούμενο κλάδο και έχει ενσωματωθεί πλήρως σε αυτόν. Θεωρεί τον εαυτό της ‘’έναν απο αυτούς’’, ωστόσο δεν ισχύει το ίδιο και γι’αυτούς.  Έχω πάρει συνέντευξη από αρκετές γυναίκες σε ηγετικές θέσεις και οι περισσότερες ισχυρίζονται ότι απολαμβάνουν να είναι η εξαίρεση στο κανόνα, παρ΄όλο που νιώθουν μόνες καμία φορά. Με αυτή την έννοια θεωρώ πως η Ινές είναι μια σύγχρονη ηρωίδα. Ξεκίνησε πεπεισμένη πως η αποφασιστικότητα και η ισότητα ήταν πράγματα τα οποία οι γυναίκες της γενιάς της μπορούσαν να έχουν δεδομένα, κι ότι δεν είχε ανάγκη το φεμινισμό. Όταν λέει, ‘’ δεν είμαι φεμινίστρια, διαφορετικά δε θα ανεχόμουν άνδρες σαν εσένα’’ , πραγματικά εννοεί αυτό που λέει. Αναφέρεται στη ‘’γυναικεία ομάδα’’ και στη ‘’σεξουαλική παρενόχληση στον χώρο εργασίας’’ ειρωνικά. Για να είμαι όμως ειλικρινής, πότε δεν ενδιαφέρθηκα να κάνω κάτι συγκεκριμένα πάνω στον σεξισμό στον εργασιακό χώρο. Απλά ήθελα να δείξω τα πράγματα όπως είναι και ο σεξισμός είναι κομμάτι αυτής της πραγματικότητας. Όλο αυτό το θέμα του γένους τη θυμώνει, ειδικά όταν του δίνουν τόση βαρύτητα.

-Μετά το «Όλοι οι άλλοι», αυτή είναι η δεύτερη ταινία που γυρίστηκε εκτός Γερμανίας . Γιατί επέλεξες το Βουκουρέστι; Tι το ιδιαίτερο είδες στην Ρουμανία σαν τοποθεσία;

Το να στήσω  μεγάλο μέρος της ταινίας σε άλλη χώρα είχε δύο βασικά πλεονεκτήματα σε σχέση με την ιστορία που ήθελα να πω. Το γεγονός ότι οι δύο βασικοί  πρωταγωνιστές  συγκρούονται μακριά από το σπίτι, απομονωμένοι και ανενόχλητοι από περιορισμούς  του οικογενειακού περιβάλλοντος, τονίζει τη σύγκρουση και της προσθέτει δυναμική. Επίσης, η επίσκεψη του Γουίνφριντ σε μια άλλη χώρα, φέρνει το «σπίτι» μαζί του και τονίζει πόσο ξένο είναι αυτό το στοιχείο για την Ινές. Και για τις δύο ταινίες ένιωθα ότι είναι πιο σωστό να γίνουν τα γυρίσματα στο εξωτερικό. Μερικές φορές βοηθάει να μη γνωρίζεις πολλά.

-Είναι η ταινία μια έκκληση για χαλάρωση κι απελευθέρωση;

Για μένα, η «χαλάρωση» ακούγεται λίγο σαν παραίτηση, σα συμβουλή από φτηνό βιβλίο.  Η ταινία μου είναι περισσότερο μια έκκληση για ξεκαθάρισμα, παρά για χαλάρωση. Αυτό που κάνει η Ινές στο τέλος είναι πολύ δραστικό και απαιτεί θάρρος. Μπορεί να είναι τρελό, αλλά είναι μια νέα αρχή: από εκείνη την ημέρα κι εξής θα είναι για πάντα η γυναίκα που άνοιξε την πόρτα στο αφεντικό της γυμνή. Δεν αφήνεται με αυτή την ταινία, αλλά παίρνει τα ηνία στα χέρια της. 

-Αφορά η ταινία πράγματα που τελειώνουν;

Οποιαδήποτε σχέση γονέα- παιδιού είναι γεμάτη αποχαιρετισμούς. Όταν κάτι νέο ξεκινάει για ένα παιδί, αυτό σημαίνει ότι κάτι τελειώνει για το γονιό του. Το βλέπω αυτό και στα παιδιά μου. Κάθε φορά που ο γιος μου ψηλώνει ένα εκατοστό, εκείνος ενθουσιάζεται κι εγώ μελαγχολώ. Για το λόγο αυτό, έχω συμπεριλάβει μια σειρά από αποχαιρετισμούς στην ταινία. Ο μαθητής του Γουίνφριντ παραιτείται, ο σκύλος του πεθαίνει, εκείνος και η κόρη του αποχαιρετιούνται συχνά χωρίς ιδιαίτερη θέρμη. Η αγκαλιά στο τέλος είναι μια απόπειρα να διορθωθεί αυτό. 

 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Damsel

Damsel

Θα το βρείτε: Netflix

Σύνοψη: Η γλυκιά κόρη ενός βασιλιά ετοιμάζεται για προξενιό με πλούσια φαμίλια για να...
20 ώρες

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos