Νύχτες Πρεμιέρας 16: Operation Avalanche - Κριτική

Σύνοψη: Ηταν τελικά ο Νιλ Αρμστρονγκ ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε το πόδι του στο φεγγάρι ή μήπως η επιτυχής προσσελήνωση της αποστολής Απόλλων 11 ήταν ένα ραδιούργο τέχνασμα των Αμερικανών, οι οποίοι στην προσπάθειά τους να αναδειχθούν σε νικητές της κούρσας του διαστήματος προτίμησαν να τη σκηνοθετήσουν; Πίσω στο 1967, η CIA υποπτεύεται ότι κάποιος μέσα από τη NASA δίνει πληροφορίες στους Σοβιετικούς και στέλνει μια ομάδα πρακτόρων για να εξιχνιάσουν την υπόθεση. Αυτό που θα ανακαλύψουν έπειτα από παρακολουθήσεις και υποκλοπές είναι ικανό να αλλάξει την ιστορία της Αμερικής για πάντα.

Στην πράξη, το μόνο ευφυές κομμάτι του "Operation Avalanche" αναλύεται στην σύνοψη. Το ψευδοντοκιμαντέρ που επιχειρεί να στήσει ο Ματ Τζόνσον είναι ιντριγκαδόρικο σαν σύλληψη, αλλά φαλτσάρει συνεχώς και τελικά κουράζει.

Στην αρχή λες, "οκ, για να δούμε που θα το πάει", παρακολουθώντας μια αρκετά ικανοποιητική αναπαράσταση της εποχής, με τον Τζόνσον να προσαρτεί οπτικοακουστικό υλικό της εποχής σε δικά του πλάνα, με φόρμα κινηματογράφησης παραπέμπει άμεσα στα 60s. Σταδιακά, οι όποιες φιλοδοξίες του αρχίζουν να εκπνέουν. Ο ίδιος αποπροσανατολισμένος από πολύ νωρίς, δεν γνωρίζει αν θέλει να σατιρίσει ή να δημιουργήσει έναυσμα για συζητήσεις προβληματίζοντας. Ούτε χιούμορ διαθέτει αρκετό, αλλά και προς το τέλος η κατασκοπευτική ίντριγκα τον παρασέρνει χωρίς να μπορεί να κοντρολάρει τα whereabouts.

Δεν βοηθούν επίσης οι κακές ερμηνείες του ιδίου στον πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά του μεγαλύτερου μέρους του καστ (με τους περισσότερους από τους οποίους είχε συνεργαστεί στο προ τριετίας αξιόλγο ντεμπούτο του, "The dirties", άσχετα αν από τότε έχει σκηνοθετήσει άλλα δύο φιλμ, για τα οποία δεν άκουσε κανείς ποτέ τίποτα...), ενώ και στην εξέλιξη της πλοκής πελαγώνει αποδεικνύοντας ότι αλλού πατά και αλλού βρίσκεται με αναπόφευκτο αποτέλεσμα την πλήξη...

3 / 10

Παρασκευή 30/9, Δαναός 2, 20.30