Νύχτες Πρεμιέρας 16 - L'avenir - Κριτική

Η Ναταλί, καθηγήτρια φιλοσοφίας σε λύκειο στο Παρίσι, μητέρα δύο παιδιών που έχουν φύγει πια από το σπίτι, σύζυγος εδώ και 25 χρόνια ενός συνομήλικού της επίσης καθηγητή και κόρη μιας 70χρονης που μετρά τρία διαζύγια, αναπολεί τα χρόνια όπου υπήρξε μοντέλο και ταλαιπωρείται από συχνές κρίσεις πανικού, βρίσκεται εντελώς απροετοίμαστη μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι της ζωής της, όταν όλα τα αγαπημένα της πρόσωπα αρχίζουν να φεύγουν από κοντά της με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Με την κάμερα της να ακολουθεί καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας κατά πόδας την Isabelle Huppert, η Mia Hansen-Love (“Un amour de jeunesse”, “Eden”) καταγράφει στο εκφραστικότατο πρόσωπό της υπέροχης πρωταγωνίστριάς της όλα όσα εκείνη νιώθει, ερχόμενη αντιμέτωπη με ποικίλες δυσκολίες σε προσωπικό, αλλά και σε επαγγελματικό επίπεδο (ο εκδότης της τής επισημαίνει πως κάποια διακεκριμένα συγγράματά της χρειάζονται επειγόντως ανανέωση σε περιεχόμενο και “περιτύλιγμα”, καθώς οι πωλήσεις τους έχουν πέσει δραματικά), που προμηνύουν ένα αβέβαιο μέλλον, βοηθώντας μας να εμβαθύνουμε στον ψυχισμό μιας γυναίκας του πνεύματος, που ανέκαθεν συνήθιζε να φιλοσοφεί την κάθε πτυχή της ζωής της.

Μέσα από ένα σενάριο που δίνει εξίσου έμφαση στις “ασήμαντες” και στις σημαντικές λεπτομέρειες της ζωής της Ναταλί και ένα μοντάζ που παραπέμπει σε περίτεχνο κολλάζ στιγμιοτύπων από την καθημερινότητά της, η 35χρονη Παριζιάνα σκηνοθέτιδα δίνει στην ταινία της ένα ρευστό αφηγηματικό ρυθμό, μένοντας μακριά από μελοδραματισμούς και ξεσπάσματα και διαποτίζοντάς την με ένα φίνο, διακριτικό χιούμορ. Την ίδια στιγμή, διαμέσου της σχέσης της ηρωίδας της με έναν πρώην μαθητή της και νυν επιτυχημένο συγγραφέα, μιλά εμμέσως πλην σαφώς για τη χαμένη νιότη και τις ιδεολογίες που “ξεθώριασαν” μαζί της.

Βασικό ατού της ταινίας, βέβαια, παραμένει η Isabelle Huppert, η κορυφαία Γαλλίδα ηθοποιός του καιρού μας που γεμίζει την οθόνη με μια πολυεπίπεδη, εντυπωσιακά καλοζυγισμένη ερμηνεία εσωτερικών εκρήξεων, συνθέτοντας το πορτρέτο μιας θαρραλέας μεσόκοπης γυναίκας, η οποία αντλεί από μέσα της τη δύναμη να κοιτάξει κατάματα τη διαγραφόμενη μοναξιά και, αφήνοντας να της ξεφύγει ένα πνιχτό χαμόγελο ανακούφισης, να παραδεχτεί φωναχτά πως για πρώτη φορά στη ζωή της νιώθει “πραγματικά ελεύθερη”. 

7  / 10

Tρίτη 27/9, Ιντεάλ, 20.00