Άλεξ Ρος Πέρι: "Ήρωάς μου ο Γούντι Άλεν!"

Ο Άλεξ Ρος Πέρι, μετά την συμμετοχή της προηγούμενης ταινίας του “Listen Up Philip” στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, παρουσίασε στην περυσινή Μπερλινάλε τη νέα του ταινία “Queen of Earth” σε παραγωγή του Χρήστου Κωνσταντακόπουλου και της Faliro House Productions και πλέον προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες από την Neo Films. Ο ‘indie Γούντι Άλεν’ όπως τον αποκαλούν κάποιοι, μίλησε στο MΟVE IT για τη νέα του ταινία, τα επόμενα σχέδιά του, την επιλογή του να διατηρεί σταθερούς συνεργάτες και τους ήρωές του.

Τι σε έλκυσε στο να δημιουργήσεις μια ταινία με θέμα τη φιλία μεταξύ δυο γυναικών όπως το “Queen of Earth” και την επίδραση που έχει η ζωή της μίας στην άλλη;

Η συγκεκριμένη ταινία ήταν περισσότερο μια απάντηση στην προηγούμενη ταινία μου [‘Listen Up Philip”], που αφορούσε κυρίως στους άντρες και την επίδραση που ασκούν στο γυναικείο φύλο. Εκεί είχα εξερευνήσει σε βάθος το θέμα και ανέπτυξα αρκετά ερωτήματα σχετικά με την πλευρά των γυναικών. Ήθελα να κάνω κάτι τόσο διαφορετικό που όμως να με κάνει να αισθάνομαι άνετα. Έτσι, άδραξα την ευκαιρία να κάνω μια ταινία για δύο γυναίκες και όταν αποφάσισα ότι όντως θα το κάνω, όλα αυτά που είχα στο μυαλό με οδήγησαν στο να πατήσω πάνω σε ένα συγκεκριμένο κινηματογραφικό μοτίβο που αφορά στις πληγωμένες γυναίκες. Ήθελα λοιπόν να αιχμαλωτίσω με πολύ σεβασμό κάτι που έχει άμεση συνάρτηση με τις ειλικρινείς δραματικές ταινίες που μου αρέσουν, όπως οι ταινίες τρόμου και για μένα αποτέλεσε μια σύνδεση με αυτό. Το θεώρησα, λοιπόν, ως μια τέτοια ευκαιρία. 

Πόσο δύσκολο ήταν ως άντρας να εντρυφήσεις στη γυναικεία ψυχοσύνθεση;

Ο χαρακτήρας της Ελίζαμπεθ στην ταινία είναι πάρα πολύ οικείος, γιατί πολλά από αυτά που λέει και που περνάει σχετίζονται με την ιδιωτικότητά της και τις συνθήκες υπό τις οποίες οι άνθρωποι γίνονται επιθετικοί. Οπότε έβαλα την εμπειρία μου ως άνδρα σε μια γυναίκα, κάτι που ουσιαστικά δεν ήταν πρόκληση. Η πραγματική πρόκληση είναι να φτιάξεις το χαρακτήρα με τέτοιο τρόπο, ώστε να του επιτρέψεις να έχει τη δική του φωνή, κάτι που αποτελεί άμεση συνέπεια της συνεργασίας σου με τους ηθοποιούς και το κατά πόσον τους επιτρέπεις να αναλάβουν τον υπόλοιπο δρόμο, να βάλουν το δικό τους πλαίσιο στην ιστορία, το αν δηλαδή τους αφήνεις να ‘τελειώσουν τη δουλειά’, να εναγκαλίσουν το χαρακτήρα, να τον εσωτερικεύσουν και να τον κάνουν δικό τους.

Κρατάω αυτό το τελευταίο που είπες ως αφορμή για να σε ρωτήση εάν η ταινία ακολούθησε εν τέλει πιστά το σενάριο, ή προτίμησες να δώσεις μια μορφή ελευθερίας στις ηθοποιούς, σε τέτοιο βαθμό ώστε να προστεθούν πράγματα που αρχικά δεν ήταν προγραμματισμένα..

Η ταινία είναι σε μεγάλο βαθμό βασισμένη στο αρχικό σενάριο, όμως αυτό ήταν γραμμένο με τέτοιο τρόπο, ώστε να επιτρέπει στην Ελίζαμπεθ [Μος] να αναπτύξει τις δυνατότητές της και να δώσει νέα πνοή σε κάθε σκηνή και στιγμή. Οπότε αντί να εκπλήσσομαι από όλο αυτό, ήθελα η ταινία να έχει αρκετή ελαστικότητα για την Ελίζαμπεθ ώστε να ‘φέρει’ αυτές τις στιγμές. Σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια ταινία χωρίς σενάριο, αφού στην συγκεκριμένη, υπήρχε ένα πολύ μακροσκελές και λεπτομερές σενάριο. Ωστόσο, αυτό το σενάριο είχε αρκετές στιγμές, όπου καθώς η ταινία αναπτυσσόταν, μπορούσε να ‘χωρέσει’ τη χροιά της ηθοποιού. Για παράδειγμα, εάν την Πέμπτη κάναμε τα πάντα βάσει του σεναρίου, την Παρασκευή μπορούσαμε να κάνουμε κάποιες μικροαλλαγές σε αυτό. Εάν πάλι, η σκηνή που κάναμε την προηγούμενη ημέρα υποτίθεται ότι βάσει σεναρίου θα ήταν ‘θυμωμένη’ αλλά εν τέλει βγήκε ‘λυπημένη’, τότε την επόμενη μέρα, το αλλάζαμε λίγο ώστε να ακολουθεί αυτό που είχαμε τελικά κάνει. Και αυτό είναι ένα πολύ ευχάριστο και οργανικό μέρος της διαδικασίας παραγωγής μιας ταινίας.

Πως γνωρίστηκες με την Ελίζαμπεθ Μος;

Γνωριστήκαμε όταν έκανα το κάστινγκ για την ταινία “Listen Up Philip” και απλά συμφωνήσαμε ότι ο ρόλος της ανήκε, ωστόσο χρειάστηκαν δυο μήνες για να την συναντήσω από τότε, γιατί τη συγκεκριμένη περίοδο δούλευε. Μετά συναντηθήκαμε και κάναμε την ταινία μαζί (πρινν δύο χρόνια) και έπειτα πήγαμε στην πρεμιέρα μαζί και έτσι, όταν έγραψα τη νέα μου ταινία, της την έστειλα και της είπα «θα ήθελα να κάνω μια ακόμα ταινία μαζί σου. Πιστεύεις ότι μπορεί να γίνει; Έχω γράψει έναν χαρακτήρα και θεωρώ ότι μπορείς να ανταποκριθείς και να του δώσεις πολλά». Και μου απάντησε αμέσως «ναι». Έτσι και έγινε.

Να υποθέσουμε λοιπόν ότι θα δούμε την Ελίζαμπεθ Μος και στην επόμενη ταινία σου;

Δεν ξέρω, το ελπίζω, θα είμαι τυχερός. Για μένα, το καλύτερο μέρος της κινηματογραφικής διαδικασίας είναι να έχεις σταθερούς συνεργάτες, όπου θα υπάρχει μεγαλύτερη οικειότητα και κατά συνέπεια περισσότερη εμπιστοσύνη. Με αυτή τη λογική, είχα τον ίδιο διευθυντή φωτογραφίας και στις τέσσερις ταινίες που έχω κάνει. Και οι δύο τελευταίες είχαν τους ίδιους editor, composer, costumes designer. Άρα όσο περισσότερους ανθρώπους μπορώ να κρατάω σταθερούς από ταινία σε ταινία, τόσο περισσότερο εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον και αυτό ισχύει και για τους ηθοποιούς. Για παράδειγμα ένας πολύ καλός φίλος μου και ηθοποιός είναι και στις τέσσερις ταινίες μου και ένας άλλος που παίζει εδώ σε μια μόνο σκηνή έχει παίξει επίσης στις προηγούμενες τρεις ταινίες μου. Αν λοιπόν μπορείς να είσαι μέλος μιας οικογένειας, τότε δε χρειάζεται να ξεκινάς από το μηδέν και να ψάχνεις ηθοποιούς για μια ταινία, αν έχεις τη δυνατότητα να συνεχίσεις να δουλεύεις με αυτούς που ήδη εμπιστεύεσαι και σε εμπιστεύονται, θαυμάζουν τη δουλειά σου και είναι περήφανοι για αυτήν. 

Στο επίκεντρο της επόμενης ταινίας σου θα βρίσκονται για μια ακόμη φορά οι ανθρώπινες σχέσεις;

Δεν ξέρω, εξαρτάται. Υπάρχουν δύο πράγματα στο μυαλό μου που σιγά σιγά βρίσκουν το δρόμο τους ταυτόχρονα. Το ένα είναι κάτι που έχει πολλά κοινά με το “Listen Up Philip” και αφορά σε ένα δημιουργικό άτομο και την επίδραση που έχει στη ζωή του η δυναμικότητα της δημιουργικότητας αυτής. Το δεύτερο που ελπίζω να κάνω και κατά ένα μέρος τοποθετείται στην Ελλάδα δεν έχει τόσο άμεση συνάρτηση με τις σχέσεις, είναι πιο πολύ μια ακαδημαϊκού χαρακτήρα ταινία.

Πολλοί σε αποκαλούν ‘indie Γούντι Άλεν’. Αποδέχεσαι το χαρακτηρισμό αυτόν;

Βέβαια, με την έννοια ότι δε θα μπορούσα να μη χαρώ όταν με συγκρίνουν με ανθρώπους που θεωρώ ήρωές μου. Αν πράγματι το αξίζω, τότε σαφώς και μου αρέσει να συγκρίνομαι με μια Indie, οικονομική και κατά κάποιον τρόπο ‘κατώτερη’ βερσιόν ενός από τους ήρωές μου. Χαίρομαι όταν κάποιος μου πει ότι έχω κερδίσει άξια τη σύγκριση με έναν άνθρωπο που σημαίνει πολλά για μένα και με έχει εμπνεύσει σε μεγάλο βαθμό. Σίγουρα όταν έκανα τις δύο πιο πρόσφατες ταινίες μου είχε, για τον έναν ή τον άλλο λόγο στο μυαλό μου μια συγκεκριμένη ταινία του Γούντι Άλεν, που την σκεφτόμουν πάρα πολύ και μάλιστα μία που δε θεωρείται από τις πλέον εμπορικές του.

Ποιούς άλλους σκηνοθέτες θεωρείς ως ήρωές σου, εκτός από το Γούντι Άλεν; 

Η τελευταία μου ταινία ήταν μια μεγάλη ευκαιρία για μένα να αξιοποιήσω την έμπνευση που μου έχει αποπνεύσει ένας από τους all time αγαπημένους μου δημιουργούς, ο Ρομαν Πολάνσκι, οποίο αγαπώ και θεωρώ μέντορα, ακριβώς επειδή είναι τόσο  εκπαιδευτικός και επιδραστικός. Οπότε ήταν μια προσωπική πρόκληση να κάνω κάτι, χρησιμοποιώντας αυτή την έμπνευση, μέσα στο ‘σύμπαν’ που έχει δημιουργήσει εκείνος, ένα είδος απομονωμένο κλειστό κινηματογραφικό περιβάλλον, όπου οι εξωγενείς παράγοντες έρχονται να εισβάλλουν και να σπάσουν ένα δεδομένο ανθρώπινο περιβάλλον. Δεν μπορώ να πω ότι αποτελεί έμπνευση κάποια συγκεκριμένη ταινία του, αλλά το έργο του σαν σύνολο. Οπότε ο Πολάνσκι ήταν αρκετά παρόν στη συγκεκριμένη ταινία, όπως επίσης και ο Φασμπίντερ. 

Είχα επίσης την αίσθηση ότι κάπου στο background του “Queen of Earth” κρυβότανεπίσης ένας ‘Χίτσκοκ’ και έκλεινε που και που το μάτι..

Ενδιαφέρουσα άποψη! Σίγουρα τη δέχομαι. Σαφέστατα όταν κάποιος μου λέει ότι αυτό που έκανα του προσφέρει μια αίσθηση από έναν από τους πέντε μεγαλύτερους σκηνοθέτες στην ιστορία του κινηματογράφου, αυτό είναι υπέροχο! Πολύ ενδιαφέρον! Κανείς δε μου το είχε πει αυτό μέχρι τώρα! Η αίσθηση του Χίτσκοκ είναι η αίσθηση ολόκληρου του σινεμά και αν αυτό υπάρχει στον αέρα τότε είναι πάντα θετικό. Το κρατάω αυτό, σε ευχαριστώ πολύ!