Oscars 16: Γιατί έχουν πάρει αυτοί Όσκαρ;

H ερώτηση του τίτλου μας, συνεχίζεται με την απορία «και γιατί όχι τόσοι και τόσοι συνάδελφοί τους με περισσότερο ταλέντο;» Γιατί πολύ απλά, έτσι είναι τα βραβεία. Δίκαια και άδικα. Πόσες ερμηνείες να βραβεύσεις; Το θέμα μας είναι πως αυτοί που θα δείτε παρακάτω, δεν δικαιολόγησαν ποτέ πως αξίζουν να λέμε σήμερα πως έχουν στην κατοχή τους το Χρυσό Αγαλματίδιο. Η ιστορία έγραψε όμως. Είτε είχαν πολύ τύχη και καλό σκηνοθέτη, είτε πέτυχαν μία και μοναδική στην καριέρα τους σπουδαία ερμηνεία, όπως η Χάλε Μπέρι στο "Monsters Ball".
Είτε σε λένε Μπενίνι και κερδίζεις αντιπάλους όπως ο Τομ Χανκς για το "Saving Private Ryan", ο Ιαν ΜακΚέλεν στο "Gods and Monsters", ο Νικ Νόλτε για το "Affliction" και ο Εντουαρντ Νόρτον στο "American History X".
Δείτε ποιούς επιλέξαμε από τα 30 τελευταία χρόνια (όχι, την Kιμ Μπέισινγκερ δεν τη βάλαμε) με τους περισσότερους να μην έχουν κάνει τίποτα της προκοπής μετά τη βράβευσή τους. Ντιζαρντέν, για σένα λέμε...

Σάντρα Μπούλοκ, "The Blind Side": Με μία μόλις ταινία, που αριστούργημα δεν τη λες, οι Αμερικανοί βρήκαν το γλυκό κορίτσι που αναζητούσαν. Την (ψιλο)συμπαθούμε τη Σάντρα, αλλά ας το έδιναν στο "Μις με το ζόρι". Καλύτερη ήταν.

Ρενέ Ζελβέγκερ, "Cold Mountain": Σε όλη την ταινία είναι με έκφραση πάντα λίγο πριν κλάψει, ή πιο σωστά θέλει να πάει τουαλέτα αν δεν προλαβαίνει (με το συμπάθειο).

Ζαν Ντιζαρντέν, "The Artist": Μετά το Οσκαρ ο Γάλλος φίλος μας έπαιξε -σχεδόν- πετυχημένα σε μια διαφήμιση καφέ.

Ρομπέτο Μπενίνι, "La Vita e bella": Ο Μπενίνι έπαιξε όπως πάντα. Ερμήνευσε δηλαδή τον... εαυτό του.

Κούμπα Κούνινγκ τζούνιορ, "Jerry Maguire": Η αλήθεια είναι πως η ερμηνεία του ήταν κατακλυσμός. Εκανε δική του κάθε σκηνή. Μόνο που μέχρι σήμερα αδυνατούμε να θυμηθούμε κάποια παρόμοια ερμηνεία. Κρίμα.

Γκουίνεθ Πάλτροου, "Shakespeare's in Love": Δηλαδή, αυτήν ερωτεύτηκε ο Σαίξπιρ;

Εντριεν Μπρόντι, "The Pianist": Το βλέμμα του φίλου μας σε ολόκληρη τη διάρκεια της ταινίας, είναι το βλέμμα που έχουμε και εμείς βλέποντας τις μετάπειτα ταινίες του.

Ρις Γουίδερσπουν, "Walk the Line": Aν κάποιος έπρεπε να πάρει Οσκαρ, ήταν βέβαια ο Γιόακιν Φοίνιξ. H Ρις ήταν μεν καλή, αλλά ο ρόλος δεν ήταν δύσκολος. Γενικά, αν τραγουδάς σε ταινία, η Ακαδημία ψιλογουστάρει. Μετά από αυτό, μην την είδατε την Ρις...

Χάλε Μπέρι, "Monsters Ball": Κι όμως, η Χάλε ήταν εξαιρετική. Μεταμορφώθηκε χωρίς πολύ δουλειά σε μέικ απ, δεν πάχυνε, δεν άλλαξε μαλλί. Τα πάντα... συνωμότησαν για να κάνει' αυτή την ερμηνεία.