Νύχτες 15: "Green Room" - REVIEW

Ένα πανκ συγκρότημα παίζει σε ένα απόμερο κλαμπ στο Όρεγκον, στέκι μιας βίαιης συμμορίας νεοναζί. Μετά το τέλος της συναυλίας, τα μέλη της μπάντας θα γίνουν μάρτυρες ενός φρικαλέου φόνου. Κι ενώ ο σαδιστής ιδιοκτήτης του μαγαζιού και οι μπράβοι του θέλουν να εξοντώσουν κάθε μάρτυρα, και μια ομάδα οπλισμένης πολιτοφυλακής σχεδιάζει αιματηρή έφοδο, οι μουσικοί αμπαρώνονται στα παρασκήνια προσπαθώντας να κερδίσουν χρόνο και να σκεφθούν τρόπους διαφυγής από το επικείμενο μακελειό.

Μου είναι τρομερά δύσκολο να πιστέψω ότι σκηνοθέτης τούτης εδώ της τραγικής μετριότητας είναι ο Τζέρεμι Σολνιέ του καλογραμμένου, ιδιοφυώς σαρκαστικού και αριστοτεχνικά παιγμένου από τον πρωταγωνιστή Μέικον Μπλερ, «Blue Ruin».

Δηλαδή, τι σκεφτόταν με αυτό το αχρείαστα gory, βασανιστικά κακοφωτισμένο, εντελώς αποπροσανατολισμένο σεναριακά, comme il faut ψευτο-θρίλερ, ψευτο-τρόμου;

Με τον Αντόν Γέλτσιν στην χειρότερη ερμηνεία της καριέρας του, την Ίμοτζεν Πουτς να παίζει σε διαφορετικό τόνο (και χωροχρόνο μη σου πω) από όλους τους υπόλοιπους, με αφηγηματικά κενά, θανάτους επιδεικτικής γκορίλας που δεν εξυπηρετούν σε τίποτα απολύτως, μια έμπλεη σοβαροφάνεια να κυριαρχεί και τον Πάτρικ Στούαρτ να σώζει το εγχείρημα από το ανυπόφορο.

2 / 10