Berlinale 15: "Mr. Holmes" - REVIEW

Κουίζ: Ποιά φανταστική περσόνα χαρακτηρίζουν οι λέξεις: κοινωνιοπαθής, αλαζόνας, εγωκεντρικός, είρωνας; Σέρλοκ Χολμς ακούω. Πολύ σωστά. Αυτή η ταινία δεν μας παρουσιάζει άλλη μια σειρά απο ιστορίες γεμάτες απο το σκέρτσο και τις εξυπνάδες του. Το ‘Mr. Holmes’ καδράρει τον διάσημο ντετέκτιβ σε προχωρημένη ηλικία, στα 93 του. Οι παλίες υποθέσεις ειναι τωρα για αυτόν σκόρπιες μνήμες. Την τελευταία από αυτές προσπαθεί να επαναφέρει στην ασθενή μνήμη του καθώς ήταν μία που τον στιγμάτισε. Από όλα τα ανατολίτικα γιατροσόφια, ιαπωνικές ριζες, βασιλικούς πολτούς τη μνήμη του βοηθάει και επαναφέρει η φιλία ενός μικρού αγοριού, γιού της οικονόμου του, ίσως επειδή του δημουργεί τα ίδια συναισθήματα ή απλά συναισθήματα - για τον Σερλοκ μιλάμε.

Αυτή εδώ η ενσάσκωση του Σερλοκ Χολμς, σκηνοθετημένη από τον Μπιλ Κόντον, είναι μια μεταφορά του μυθιστορήματος του Μιτς Κούλιν ‘A slight trick of the mind’  και εξελίσει τη δράση τόσο στο παρελθον όσο και στο παρόν όπου ο Ιαν ΜακΚελεν αποδίδει πολύ συγκινητικά έναν Σέρλοκ δέσμιο της ηλικίας του να προσπαθεί να ανακαλέσει μνήμες και να σταματήσει να βλέπει τη ζωή που είχε ως εξωτερικός παρατηρητής μέσα από τις ιστορίες του Γουάτσον.

Ο Ιαν ΜακΚέλεν δείχνει το βάθος του ερμηνευτικού του εύρους, ενώ ισάξια δίπλα του στέκονται η Λώρα Λίνει, στο ρόλο της οικονόμου και αγωνιούσας μάνας, καθώς και ο αξιολάτρευτος και πολλά υποσχόμενος Μάιλο Πάρκερ.

Ενώ οι σχέσεις των τριών ηρώων του σήμερα απεικονίζονται πολυ αρμονικά, το πρόβλημα της ταινίας βρίσκεται στη σύνδεση του παρελθόντος με το παρόν. Το δίλημα της τελευταίας του πελάτισσας ειναι σαφές- θέλει να αφήσει το συζυγό της- ποτέ όμως δε καταλαβαίνουμε γιατί ούτε ειναι ορατή η υποψία της χήμειας του ντετεκτιβ με την γυναίκα. Το μαθαίνουμε δια στόματος Σέρλοκ. Ας δεχτουμε όμως οτι το φλασμπακ εξυπηρετει μια ατμόσφαιρα μετάνοιας στα μεταγενέστερα χρόνια του ήρωά μας, στα οποία παραδίδεται σε συναισθήματα που σε όλη του τη ζωή απέρριπτε ως αδυναμίες: κατανόηση, συμπαράσταση και αγάπη.

6 / 10

Θυμηθείτε γιατί ο Ίαν ΜακΚέλεν ήταν η πιο αξιολάτρευτη παρουσία στο φετινό Φεστιβάλ του Βερολίνου.