Prince Avalanche

Eναλλακτικό road trip (7/10)

Το Prince Avalance ήταν μια από τις πολυαναμενόμενες ταινίες στο φετινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου και όπως αποδείχτηκε, όχι αδίκως. Ο Εμίλ Χίρς (aka η πιο αδύνατη εκδοχή του Τζάκ Μπλάκ) έκανε την προϋπηρεσία του στη φύση στο Into The Wild και στο Prince Avalance επανέρχεται στο «φυσικό» του περιβάλλον με τρομερή άνεση και μαζί με τον Πόλ Ράντ αποτελούν το τέλειο δίδυμο για το φακό του σκηνοθέτη Ντέιβιντ Γκόρντον Γκρίν.

Καλογυρισμένα πλάνα, εξαιρετική φωτογραφία από τον Τίμ Όρ και σάουντρακ από Explosions in the sky αποκλειστικά για την ταινία, το Prince Avalance μας ταξιδεύει σε ένα εναλλακτικό «road trip» δύο εργατών που σχεδιάζουν γραμμές στο δρόμο κάπου στο Τέξας. Ο σκηνοθέτης στο πλαίσιο της low budget παραγωγής επέλεξε να τοποθετήσει τους πρωταγωνιστές του περίπου μια εικοσαετία πρίν, δίνοντάς τους έτσι τη δυνατότητα να είναι απομονωμένοι στην εξοχή του Τέξας (στο Bastrop για την ακρίβεια), χωρίς τη βοήθεια της τεχνολογίας με τους έξω.

Έτσι είχε τη δυνατότητα να επικεντρωθεί στη σχέση μεταξύ των δύο ηρώων του, τις συζητήσεις, τις συγκρούσεις, τα «καφριλίκια» τους, χωρίς να μπορούν να «ξεφορτωθούν» ο ένας τον άλλο. Μια πολύ ανθρώπινη προσέγγιση από μια ταινία της οποίας τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν σε μόλις... 16 ημέρες...

Eιρήνη Κατσαρά

Θυμηθείτε τις μίνι συνεντεύξεις των πρωταγωνιστών της ταινίας από το Φεστιβάλ του Βερολίνο, εδώ.

"Εκρήξεις στον ουρανό" (7,5 / 10)

Σε αυτό το φρέσκο φιλμ του David Gordon Green, μέσα από τις φυσικές ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών, συναντάται η αυτιστική πληρότητα με την κενότητα που αναπληρώνεται αποκλειστικά από την παρουσία του άλλου, για να προκύψει ένα αποτέλεσμα που μπορεί να κατοικήσει στο μέσα του θεατή για μέρες.

Οι δύο ήρωες, συνάπτουν “16 γερές φιλίες κάθε απόγευμα” στο μπαρ της υπαίθρου, με τα φαντάσματα των εαυτών τους αλλά και των ζωών τους. Στρώνουν ένα δρόμο, με την αγωνία του αν τελικά, πέρα από το να τον προσπεράσει, θα ξαπλώσει κανείς πάνω του. Η “μοναξιά του ενός προστατεύει τη μοναξιά του άλλου” και η κινηματογράφηση, ιδιαίτερη και χρωματοκεντρική, την εύθραυστη ενδοψυχική πορεία τους. Χορεύουν με τις εντυπώσεις των γυναικών της ζωής τους και τελικά μαθαίνουν να μεγαλώνουν τον εαυτό τους.

Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει να γίνει στο υπέροχο, ψυχεδελικό και ευαίσθητο OST από τους Explosions in the Sky, που απογειώνει τις ποιητικές, μέσα στην φυσικότητά τους εικόνες και ντύνει μία ξεχωριστή φιλία με όλα τα πιθανά χρώματα.

Εύη Αβδελίδου