Τελειώσαμε τις 6 σεζόν του "Girls"!

Στο πρώτο κιόλας επεισόδιο του GIRLS πίσω στο 2012, η Hannah Horvath (ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας που ερμήνευε η δημιουργός της σειράς Lena Dunham) δήλωνε ευθαρσώς ότι “I think I may be the voice of my generation”!

Επιβεβαιώθηκε τελικά με την ολοκλήρωση της σειράς που για έξι σεζόν δεν σταμάτησε να προκαλεί συζητήσεις και να διχάζει τον κόσμο ανάμεσα σε αυτούς που την απολάμβαν και σε αυτούς που τη θεωρούσαν μεγάλη μούφα, πολλές φορές χωρίς να έχουν δει ούτε μισό επεισόδιο;

Η απάντηση είναι ένα ΝΑΙ, αλλά μόνο αν θυμηθεί κανείς ότι αμέσως μετά από εκείνη τη μεγαλόστομη ατάκα, ο χαρακτήρας της πρόσθεσε το εξής: “Or at least a voice. Of a generation”.

Αφού λοιπόν συστήθηκε τόσο φιλόδοξα σε κοινό και κριτικούς, το GIRLS έγινε χωρίς αμφισβήτηση ένα φαινόμενο, στο οποίο έχουν αφιερωθεί χιλιάδες άρθρα, τα μισά εγκωμιαστικά και τα άλλα μισά φλογερές καταγγελίες για τη θεματολογία και την εκτέλεσή της, οι οποίες ουκ ολίγες φορές κατέληγαν σε προσωπικές επιθέσεις προς την ίδια την Dunham και την εξαιρετικά outspoken δημόσια περσόνα της.

Το ερώτημα όμως είναι ένα: έφτιαξε η Dunham αυτό που λέμε «καλή τηλεόραση»; Επειδή τα κριτήρια είναι πολλά και όχι και τόσο αντικειμενικά για τον καθένα μας, νομίζω τελικά ότι η μπορούμε να πούμε ότι η Dunham κατάφερε να δημιουργήσει μια απολαυστική σε γενικές γραμμές σειρά και η αποχαιρετιστήρια σεζόν το απέδειξε μια και καλή!

Η σεζόν αυτή είχε όλα αυτά που άλλοι λατρεύουν και άλλοι μισούν στο GIRLS: τις εγωκεντρικές περιπέτειες των τεσσάρων βασικών χαρακτήρων, τις εκπληκτικές ατάκες, το comic relief που πήρε αυτή τη φορά σχεδόν αποκλειστικά πάνω του ο καλύτερος χαρακτήρας της σειράς, κοινώς ο Elijah (Andrew Rannels).

Είχε ένα bottle episode (“American Bitch”) τόσο καλό που μπορεί να το παρακολουθήσει οποιοσδήποτε και να το ευχαριστηθεί χωρίς να δει ολόκληρο το GIRLS, είχε όσο Adam Driver χρειαζόταν για να μας θυμήσει ότι δεν ήταν ποτέ τυχαία ο καλύτερος ηθοποιός που βγήκε από τη σειρά. Είχε για μια ακόμη φορά τις χειρότερες πτυχές της γυναικείας φιλίας κάτω από το μικροσκόπιο και, για να ολοκληρώσει το πέρασμα των girls στην ενηλικίωση, τόλμησε να καταπιαστεί με το θέμα της μητρότητας, καταθέτοντας μια ψύχραιμη και σε στιγμές ακόμα και εμπνευσμένη άποψη πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα.

Ήταν ένα τέλειο αντίο; Όχι βέβαια, καθώς δεν είχαν όλοι οι χαρακτήρες τον ίδιο χρόνο για να αναπτυχθούν και να εξελιχθούν και κάποια από τα γεγονότα που παρουσιάστηκαν δεν ήταν σχεδόν καθόλου ρεαλιστικά, αν τα αναλογιστεί κανείς με όρους πραγματικής ζωής. Ούτε φυσικά κατάφερε η σειρά να κάνει αυτό για το οποίο όλοι την κατηγορούσαν, κοινώς το να ξεφύγει από τον μικρόκοσμο των νεαρών, λευκών και προνομιούχων αμερικανών.

Όμως οι δημιουργοί γράφουν σχεδόν πάντα για αυτό που ξέρουν, αυτό που έχουν βιώσει και που μπορούν να εκφράσουν. Και η Dunham έκανε αυτό που έχουν κάνει τόσοι και τόσοι άλλοι πριν από αυτή, και μάλιστα χωρίς να φάνε τόσο κράξιμο. Και υπό αυτήν την έννοια, επιβεβαίωσε ότι ήταν και παραμένει μια φωνή που είχε λόγο να ακουστεί ανάμεσα στις διαφορετικές φωνές που ξεχωρίζουν από γενιά σε γενιά!