"Sharp Objects": Λεξικό πόνου

Το "Sharp Objects" εξαρχής ήθελε να γίνει το τηλεοπτικό γεγονός του καλοκαιριού. Τα τρία πρώτα επεισόδια δείχνουν πως θα το πετύχει με άνεση. Η Gillian Flynn μετά το "Gone Girl" του Fincher συνυπογράφει και εδώ το σενάριο, βάζοντας ξανά μια γυναίκα σε πρώτο πλάνο, αλλά όχι όπως πολλοί συνήθισαν και θέλουν να βλέπουν. Τα συναισθηματικά και σκοτεινά αδιέξοδα είναι πλέον ο νέος δρόμος της Τέχνης.
Υπόθεση: H Καμίλ Πρίκερ (Amy Adams) είναι μία 35χρονη δημοσιογράφος του αστυνομικού ρεπορτάζ, η οποία επιστρέφει στην μικρή της κωμόπολη  και γενέτειρά της για να ερευνήσει τη δολοφονία δύο έφηβων κοριτσιών. Μόνο που αυτό δεν είναι κάτι απλό για την Καμίλ. Και η ίδια κουβαλά τους δαίμονές της. Ολο της το σώμα είναι γεμάτο μικρές μικρές ουλές – «κόβεται» με αιχμηρά αντικείμενα από μικρή ενώ είναι και αλκοολική. Η επιστροφή στο προβληματικό της σπίτι, στην οικογένειά της, στην κοινωνία που μεγάλωσε θα είναι καταλυτική. Ψάχνοντας για στοιχεία, το σκοτεινό οικογενειακό παρελθόν και τα σφραγισμένα μυστικά της δημοσιογράφου αρχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια.

Είδαμε τα τρία πρώτα επεισόδια και βέβαια ο προφανής λόγος της επιτυχίας είναι η παρουσία της Amy Adams. Έως τώρα δεν βρήκαμε ψεγάδι. Πουθενά. Αλλά με μια αστοχία στον πρώτο ρόλο, όλα θα κατέρρεαν. Aφοβη όπως πάντα, την ίδια στιγμή σκοτεινή, ειλικρινής και ευάλωτη. Η Adams τόλμησε να παίξει  χωρίς κανένα δίχτυ ασφαλείας με βλέμμα παρατημένο απο κάθε ελπίδα σωτηρίας. Η ερμηνεία της συγκρίνεται και ξεπερνά κινηματογραφικές της κορυφές.
Ο σκηνοθέτης -και των 8 επεισοδίων- Ζαν Μαρκ Βαλέ της φήμης του "Dallas Buyers Club", ξανασυνεργάζεται με το ΗΒΟ λόγω βέβαια του "Βig Little Lies" που σαφέστατα έθεσε νέες βάσεις στο κοινό.
Κάθε άλλος ρόλος έχει σημασία (ξεχωρίζει η Πατρίσια Κλάρκσον), κάθε λέξη, κάθε κίνηση. Και βέβαια η ίδια η κωμόπολη, τα μυστικά που βγαίνουν ένα, ένα στην επιφάνεια. Μπορεί να τα έχουμε ξαναδεί, αλλά σπάνια τόσο πειστικά. Κάθε λέξη έχει παρελθόν. Πολλά κρύβονται επιμελώς, λογικό, για την εξυπηρέτηση του σασπένς αλλά όχι με τρόπο εκνευριστικό.
Το στόρι με τις δολοφονίες φέρνει στο νου "True Detective" αλλά είναι απλά η επιφάνεια για να δούμε όλοι τι συμβαίνει... από κάτω. Το δράμα κορυφώνεται όχι με τις άγριες δολοφονίες νέων γυναικών αλλά με το δράμα της πρωταγωνίστριας, η οποία χαράζει τον πόνο πάνω της. Αν προσέξετε πολύ καλά, σε διάσπαρτα πλάνα υπάρχουν λεξεις σκαλισμένες, όπως "dirty", "wrong". Η σκηνοθεσία δεν θέλει να μας οδηγήσει αυτή σε δύσβατα μονοπάτια, αλλά αφήνει τα λόγια να κάνουν τη δουλειά, υπηρετώντας την εξαιρετική πρώτη ύλη του βιβλίου. Οδηγεί βέβαια τους ηθοποιούς και εκεί κερδίζεται ένα τόσο δύσκολο στοίχημα...