"Picnic at Hanging Rock" s1: Προς αποφυγήν

Σύνοψη: Έτος 1900. Οι μαθήτριες του κολλεγίου που διοικεί η αυστηρή Χέστερ Άπλγιαρντ πηγαίνουν ανήμερα  του Αγίου Βαλεντίνου για πικνίκ στο “Hanging Rock” από όπου και τρεις από αυτές εξαφανίζονται μυστηριωδώς μαζί με την δασκάλα τους. Η τοπική κοινωνία ταράζεται όπως και η καθημερινότητα του κολλεγίου ενώ όλοι προσπαθούν να ανακαλύψουν τι συνέβη.

Άποψη: Ένα από τα δημοφιλέστερα Αυστραλιανά μυθιστορήματα βρίσκει τον δρόμο του στην μικρή οθόνη, μετά το εξαιρετικό πέρασμά του από τον κινηματογράφο το 1975 και το φιλμ του Πίτερ Ουίαρ και αναζωπυρώνει μία ιστορία που συνηθίζεται να έχει την μορφή αληθινών γεγονότων όμως είναι κυρίως μυθοπλαστική με γερές δόσεις μεταφυσικού και πολλά κρυμμένα μυστικά. “Το μυστικό του Βράχου των Κρεμασμένων” όπως είναι και ο ελληνικός τίτλος (προβλήθηκε ακόμα και από την ΕΡΤ!) μοιάζει με ένα στυλιζαρισμένο παραμυθάκι από αυτά που λέγονται για να τρομάξουν τους ακροατές και να τους διεγείρουν την φαντασία αφού συγκεκριμένο τέλος δεν υπάρχει δίνοντας χώρο για πολλαπλές ερμηνείες και εκδοχές. Πολλοί διαφορετικοί χαρακτήρες-κλειδιά με τις δικές τους ιστορίες μπλέκονται στην εξαφάνιση όμως το μυστήριο δεν λύνεται αντ’ αυτού όλο και μπερδεύεται.

Μη γελιέστε βέβαια, δεν υπάρχει δεύτερος κύκλος για να μας λυθούν απορίες. Όλα στον πρώτο πληρώνονται και δεν βγάζουν νόημα. Για να είμαστε δίκαιοι ωστόσο αυτή ήταν η πρωτότυπη ύλη με την οποία έπρεπε να δουλέψει η παραγωγή από το βιβλίο της Τζόαν Λίντσεϊ που εκδόθηκε το 1967, και αφού δεν υπήρχε πλάνο για αναπροσαρμογή έπρεπε η ιστορία να μείνει ως έχει. Από την ταινία του 1975 παρόλα αυτά έχουν αλλάξει πολλά πράγματα με κύριο από όλα να είναι το οπτικό κομμάτι που η σειρά αναβάθμισε έντονα παρουσιάζοντας ένα δελεαστικό και καλαίσθητο περιβάλλον με ενδιαφέροντα ποπ στοιχεία αλλά έχοντας πάντα ως επίκεντρο τις αιθέριες υπάρξεις των τριών μαθητριών (Λίλυ Σάλιβαν, Σαμάρα Γουίβινγκ, Μάντελιν Μάντεν) και της επιβλητικής Χέστερ Άπλγιαρντ (Νάταλι Ντόρμερ). Αναπόφευκτα θυμίζει ένα “The Virgin Suicides” από Σοφία Κόπολα, μιας άλλης εποχής, όπου τα τρυφερά κορίτσια τα οποία έχουν όλο τον κόσμο στα πόδια τους καταλήγουν σε αψυχολόγητες πράξεις προβληματίζοντας τον περίγυρό τους.

Αυτό το ψυχολογικό μυστήριο ωστόσο σε συνδυασμό με τις ιστορίες των χαρακτήρων που δεν σχετίζονται μεταξύ τους οδηγεί σε μία σύγχυση σεναριακή που αποβαίνει μοιραία για τον θεατή καθώς το αισθητικό μέρος δεν είναι σε θέση –και πώς θα ήταν άλλωστε; , να καλύψει αυτό τα κενά. Ίσως σε κάποια άλλη τηλεοπτική εποχή όπου το κοινό δεν θα είχε συνηθίσει σε τόσο καλό περιεχόμενο σειρών και δεν επιζητούσε διαρκώς κάτι ανάλογο ή ακόμα καλύτερο, τότε ίσως θα μπορούσε να αποκτήσει κάποιους φανατικούς. Για τώρα είναι απλά προς αποφυγήν.