"The last O.G." season 1: Μεγάλη καρδιά

Με δημιουργούς τους John Carciery (παραγωγός της επικής σειράς Vice Principals) και τον βραβευμένο με Όσκαρ Jordan Peele (Get Out), το The Last O.G. είναι μία νέα σειρά γεμάτη γκάφες, αστεία και ειλικρινά συναισθήματα. Όπως και στο Get Out, ο Peele ασχολείται και εδώ με κοινωνικά θέματα, αλλά αντί να εστιάσει στον ρατσισμό, αυτή τη φορά εστιάζει στο “gentrification” (εξευγενισμό) της Αμερικής. Ένα κοινωνικοοικονομικό φαινόμενο που ενώ ουσιαστικά αφορά την κτηριακή ανακαίνιση στις υποβαθμισμένες περιοχές, τελικά έχει και ως στόχο την απομάκρυνση συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων. Οι δημιουργοί δεν χρησιμοποιούν σενάρια φαντασίας, αν’αυτού χρησιμοποιούν ένα αληθινό παράδειγμα εξευγενισμού, το οποίο είναι το Μπρούκλυν.

Στη σειρά παρακολουθούμε τον Tray (Tracy Morgan), τον τελευταίο “original gangster” να επιστρέφει στο Μπρούκλυν το 2017, ύστερα από 15 χρόνια φυλάκισης. Η σειρά επικεντρώνεται στο πώς ο Tray είναι αποφασισμένος να ξαναχτίσει τη ζωή του, έτσι τον παρακολουθούμε να αναζητά δουλειά, να προσπαθεί να κερδίσει πίσω την πρώην κοπέλα του Shay (Tiffany Haddish), και γενικότερα να προσπαθεί να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα ζωής της σύγχρονης εποχής (το τέταρτο επεισόδιο είναι για εμάς το καλύτερο μέχρι στιγμής, με τον Tray να χρησιμοποιεί το Tinder). Αυτό αποδεικνύεται ένα δύσκολο εγχείρημα: άντρες φορούν skinny jeans, μια μαμά προσπαθεί να ταΐσει το μωρό της φύκια και τουρίστες τραβάνε selfies. Για αυτό και ο Tray φωνάζει αγανακτισμένος “What the fuck happened to Brooklyn?” γιατί η γειτονιά στην οποία μοίραζε ναρκωτικά, έχει πια εξευγενιστεί. Δυστυχώς, δεν είναι μόνο το Μπρούκλυν που έχει αλλάξει. Ο Tray βρίσκεται προ εκπλήξεως όταν αντικρίζει την Shay και την καινούργια της ζωή. Κάθε επεισόδιο είναι και ένα νέο κεφάλαιο στην ζωή του Tray, το οποίο είναι ξεκαρδιστικά αστείο και απίστευτα γλυκό.

Ίσως το The Last O.G. να μην είναι η σειρά που θα σας πάρει το μυαλό, αλλά τα εικοσάλεπτα επεισόδιά της θα σας διασκεδάσουν με έναν καινούργιο τρόπο. Βλέπετε, δεν είναι η πρώτη φορά που ο εξευγενισμός του Μπρούκλυν απεικονίζεται στην τηλεόραση (βλέπε Girls, Search Party, Younger), αλλά ο τρόπος με τον οποίο εξετάζεται αυτό το θέμα είναι από μια τελείως διαφορετική ματιά: αυτή ενός αφροαμερικανού κατάδικου που γυρνάει πίσω στο Μπρούκλυν του brunch, του artisan ice cream, των αβοκάντο τόστ (βλέπε “avocaderia”) και των πανάκριβων εστιατορίων. Τέτοιου είδους υλικό εγγυάται πολλά γέλια. Και ενώ στην αρχή το The Last O.G. προσπαθεί να βρεί το ύφος του (όπως συμβαίνει με όλα τα sitcom), τελικά στο τέταρτο επεισόδιο η σειρά ξαφνικά βρίσκει τον τόνο της. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως ξεφορτώνεται εξ’ολοκλήρου τα προβληματικά σημεία της: υπάρχουν κενά από επεισόδιο σε επεισόδιο, αλλά δεν μας ενοχλεί ιδιαίτερα γιατί η χημεία μεταξύ του Morgan και της Haddish επανορθώνει και με το παραπάνω! Είναι φανερό από την αρχή ότι οι δυό τους έχουν μία αναμφισβητητη χημεία, αλλά οι σκηνές του πέμπτου επεισοδίου είναι εκρηκτικές.

Το The Last O.G. μας αρέσει γιατί απεικονίζει τους χαρακτήρες του με έναν τρόπο που αψηφά τους φυλετικούς αλλά και ηλικιακούς διαχωρισμούς: ο Tray είναι ένα παράδειγμα ανθρώπου που προσπαθεί, με την αξία του, να κερδίσει μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Σίγουρα είναι άτσαλος, και ενίοτε προσβλητικός, αλλά πάνω από όλα είναι αποφασισμένος όχι μόνο να ξαναχτίσει τη ζωή του, αλλά και να βοηθήσει τους άλλους να είναι ευτυχισμένοι. Όλοι μας προσπαθούμε να καταλαβούμε τί κάνουμε με την ζωή μας, απλά ο Tray έχει τόσο μεγάλη καρδιά που την χαρίζει απλόχερα στους ανθρώπους γύρω του.