Κρίστιαν Μπέιλ: "Αυτή η ταινία οφείλεται στην έλλειψη παιδείας μου"

Ο Tέρι Τζορτζ, σκηνοθέτης των Hotel Rwanda & Rservation Road, αλλά και σεναριογράφος των In the Name of the Father & The Boxer, στρέφει το βλέμμα του στο επίμαχο θέμα της γενοκτονίας των Αρμενίων και παράλληλα διηγείται μια ερωτική ιστορία με πρωταγωνιστές τους Κρίστιαν Μπέιλ, Όσκαρ Άιζακ, Σαρλότ Λε Μπον κατά την διάρκεια της κυριαρχίας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1914.

Ο Μπέιλ μίλησε για το φιλμ:

Τι ήταν αυτό που σας έκανε να πείτε ότι πρέπει να κάνετε αυτή την ταινία;

Συνεχώς είμαι στα πρόθυρα της παραίτησης. Μισώ αυτό που κάνω, αλλά το αγαπώ την ίδια στιγμή. Και καμία φορά, έρχεται κάτι που εκπλήσσομαι κι εγώ ο ίδιος που το διάλεξα. Αυτό με κάνει να συνεχίζω. Μπορεί να καταλήξω σε μεγάλα λάθη, αλλά και σε ευτυχή ατυχήματα. Αυτή η ταινία οφείλεται στην έλλειψη παιδείας μου. Δεν είχα ιδέα για τη γενοκτονία των Αρμενίων, δεν την είχα καν ακουστά. Δεν πολυπάταγα στο σχολείο και δεν άκουγα και πολλά όταν ήμουν παρών, πιθανόν να μας το είχαν μάθει κι εγώ να μην το άκουσα και ντράπηκα λίγο, γιατί όταν διάβασα το σενάριο, παρακολουθούσα ειδήσεις και μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον η φρίκη αυτού που συνέβαινε στους Κούρδους Γεζίντι εκείνη την περίοδο. Αν θυμάστε, είχε συμβεί κάτι τραγικό καθώς ήταν περικυκλωμένοι σε ένα βουνό και τους πολιορκούσε ο ISIS. Διάβαζα ένα σενάριο που διαδραματιζόταν πριν από 100 χρόνια και υπήρχαν άνθρωποι σε ένα βουνό σε πολιορκία, που τους σκότωσαν, οπότε αυτό μου έμαθε πολλά. Με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο εύκολο είναι να συμβούν συγκλονιστικές στιγμές στην ιστορία, αλλά να θαφτούν κιόλας. Κατάλαβα ότι αυτή η έλλειψη συνεπειών από τη γενοκτονία των Αρμενίων θα μπορούσε να προκαλέσει πολλές ακόμα γενοκτονίες. Υπάρχει και το σχόλιο του Χίτλερ αν θυμάται κανείς τη γενοκτονία των Αρμενίων. Από τότε που έγινε η ταινία, προσέχω ακόμα περισσότερο τη σημασία της καλής δημοσιογραφίας. Μετά μίλησα με τον σκηνοθέτη και τους παραγωγούς και μου είπαν ότι είναι η πρώτη ταινία που το 100%  των εισπράξεων θα πήγαινε στο Enough Project, που έχει να κάνει με τη γενοκτονία και τις αποδείξεις ότι έγινε. Ήταν ειλικρινείς, δεν εννοούσαν ένα απειροελάχιστο ποσό, αλλά το 100%, κι αυτό με κινητοποίησε. Μετά μου άρεσε αυτή η φιλοδοξία του Terry λατρεύει τις συναρπαστικές, ρομαντικές επικές ταινίες. Το Doctor Zhivago του David Lean, το Reds του Warren Beatty που τα θαυμάζει και ήθελε να κάνει μια τέτοια απόπειρα.

Είναι δύσκολο να γίνουν τέτοιες ταινίες σήμερα;

Συνέβη γιατί είχαμε μόνο έναν χρηματοδότη, τον Kirk Kerkorian. Πολλοί έχουν προσπαθήσει να κάνουν ταινία για τη γενοκτονία των Αρμενίων, έχουν γίνει κάποιες, αλλά όχι αυτής της κλίμακας. Ο ίδιος ο Kirk Kerkorian όταν διοικούσε τη MGM δεν μπορούσε να κάνει αυτή την ταινία, παρά τις καλές του προθέσεις. Αλλά κάθε φορά έβρισκε εμπόδια εξαιτίας συμφερόντων που δεν ήθελαν να γίνει η ταινία. Οπότε πήρε χρόνια κι αυτό με είχε ιντριγκάρει πολύ.

Πώς νιώθετε για την απροθυμία της Τουρκίας να αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Αρμενίων;

Είναι κάτι που προκαλεί σύγχυση, γιατί οι αποδείξεις είναι αδιάψευστες. Η Αμερική είχε πολλούς συμμάχους στην Τουρκία τότε. Οι ίδιοι οι Τούρκοι σύμμαχοι έδωσαν στοιχεία για το τι συνέβαινε. Φωτογραφικές αποδείξεις δεν ήταν εύκολο να φτάσουν γιατί οι τουρκικές αρχές το απαγόρεψαν, παρά ταύτα υπήρχε ένας Γερμανός φωτογράφος που το κατέγραψε με φωτογραφίες. Όμως μιλάμε για την κατάρρευση μιας αυτοκρατορίας και τη γέννηση ενός νέου έθνους. Ίσως οι άνθρωποι δεν θέλουν να δουν τις οδύνες του τοκετού και να αναγνωρίσουν τη θηριωδία που έλαβε χώρα. Οι Αρμένιοι, ναι θέλουν και οι Έλληνες και οι Σύριοι. Αλλά από την άλλη είναι και το θέμα των αποζημιώσεων και της στρατηγικής θέσης της Τουρκίας. Υπάρχει λόγος που κανένας Πρόεδρος δεν έχει χρησιμοποιήσει τον όρο γενοκτονία. Αλλά ο Πάπας τη χρησιμοποιεί και μετά από 100 χρόνια περισσότεροι ηγέτες ανά τον κόσμο θα αποκαλούν το γεγονός με αυτή τη λέξη.

Τι θα θυμάστε από τα γυρίσματα;

Υπάρχει μια σκηνή σε ένα ποτάμι, που μου είχε εντυπωθεί όταν έκανα την έρευνα μου, γιατί είναι πολύ βάρβαρη. Ο Terry δεν ήθελε να τη δείξει κι αυτό μου έκανε εντύπωση. Ήθελε η ταινία να έχει και εκπαιδευτικό χαρακτήρα και να τη βλέπουν και νέοι άνθρωποι χωρίς να είναι ακραία σοκαριστική. Οπότε υπάρχει αναφορά ή υπονοείται το τι συμβαίνει εκτός κάδρου, αλλά όχι πολύ ξεκάθαρα. Αυτή η μέρα θα μου μείνει αξέχαστη. Και για τον λόγο ότι πολλοί άνθρωποι που συμμετείχαν, είχαν συγγενείς που είχαν άμεση εμπλοκή με το περιστατικό, οπότε αυτή η μέρα ήταν πολύ οδυνηρή για εκείνους.