Η γνώμη μας για την πρώτη σεζόν του Westworld

Το Westworld, ήταν μία παράξενη σειρά. Όχι curious, όχι strange αλλά weird, αγκλιστί. Σειρά που σε έκανε να νιώθεις παράξενα, λιγάκι άβολα αλλά και σαν εθισμένος, καθώς εξελίσσεται. Η ιστορία δυστοπική και άκρως Φιλιπ-Ντικ-εϊκή, αφού σχετιζόταν με ανδροϊδή και το γνωστό φιλοσοφικό ερώτημα της βιοηθικής, του από πού ξεκινά η συνείδηση και εάν οι μηχανές μπορούν να έχουν συνείδηση. Βέβαια να μην ευλογήσουμε τα γένια του HBO, αφού το φιλόδοξο εγχείρημά του, βασίστηκε στην ομώνυμη ταινία του 1973 και φυσικά σε πολλές ιδέες γύρω από αυτό το θέμα.

Πρόσφατα ολοκληρώθηκε η πρώτη σεζόν της σειράς, με ένα επεισόδιο όλο αναταραχές, που βάζει ένα τέλος αναπάντεχο, αφήνοντας όμως τα ερωτηματικά να εμμένουν. Καθόλου παράξενο βέβαια αφού η συγκεκριμένη σειρά, φαίνεται να είχε ως ιδιαίτερο σκοπό της το να αφήνει τους θεατές στο σκοτάδι και να δίνει μονάχα μερικά κομμάτια ολόκληρης της εικόνας. Εκεί που έλεγες πως ξέρεις πώς θα εξελιχθεί επεισόδιο το επεισόδιο ή και πώς θα δοθεί ακόμα και το τέλος, οι δημιουργοί του σόου κλείνουν το μάτι και εμφανίζουν μερικούς τελευταίους άσους από το μανίκι τους. Εν τέλει, ίσως αυτό είναι και το μυστικό της επιτυχίας της. Δεν κουράζει, παρά μόνο απαιτεί από εσένα να παρακολουθείς προσεκτικά και να ενώσεις τα κομμάτια. Έτσι, σε κάνει να περιμένεις πώς και πώς το επόμενο επεισόδιο ώστε εν τέλει να συνδεθούν τα φαινομενικώς χαώδη κομμάτια σε ένα αριστοτεχνικά σχεδιασμένο κολλάζ.

Τι κι αν μαθαίνουμε τον λόγο της περιπλάνησης του Ed Harris και ο λαβύρινθος που αναζητά ανευρίσκεται; Τι κι αν η Maeve ξυπνάει τη στιγμή που δεν θα έπρεπε να ξυπνήσει και αποφασίζει να πάρει την συνείδησή της στα χέρια της; Τι κι αν η Dolores και ο Teddy δημιουργούν μία εντυπωσιακή σκηνή στο τέλος, και φτάνουν τόσο κοντά στο να αισθανθούν ανθρώπινοι. Επικεφαλής δεν παύουν να είναι οι πραγματικοί άνθρωποι. Ή έτσι νομίζουν..

Εκεί που τρώει ανήσυχα τα νύχια του ο θεατής, αμφισβητώντας την ύπαρξή του (Είναι ανδροϊδές; Δεν είναι; Μπορεί ποτέ να ξέρει;), η καταλυτική σκηνή απλά τον αφήνει με ανοιχτό το στόμα, να αδημονεί για τη δεύτερη σεζόν. Γιατί άμα δεν ανυπομονεί για μια σειρά ευφυή, συνταρακτική, αινιγματική, φιλοσοφική, εγκόσμια αλλά συγχρόνως και τόσο απόκοσμη, για τι είδους σειρά ανυπομονεί;