The Handmaid’s Tale: ένας τηλεοπτικός ύμνος στην ανθρώπινη θέληση!

Δυο λόγοι συντέλεσαν στο να γίνει η πρώτη σεζόν του Handmaid’s Tale το τηλεοπτικό talk of the TV town του 2017. Ο πρώτος είναι φυσικά το ότι βασίζεται στο ομώνυμο δυστοπικό βιβλίο της Margaret Atwood, που κυκλοφόρησε το 1985 και συνεχίζει να αποτελεί σημείο αναφοράς για τo speculative fiction, αλλά και τη λογοτεχνία εν γένει.

Ο δεύτερος λόγος ήταν η εκλογή του Donald Trump και οι αντιδράσεις που ξεσήκωσε, με πλήθη γυναικών (και όχι μόνο) να συρρέουν στους δρόμους των πόλεων κυρίως της Αμερικής στις 21/01/2017 για το Women’s March, την πορεία για την προάσπιση των δικαιωμάτων τους και άλλων ζωτικών θεμάτων, όπως η μετανάστευση, για τα οποία η στάση του νέου Πρόεδρου των ΗΠΑ φαντάζει από αδιάφορη έως απειλητική. Πολλές μάλιστα από αυτές τις γυναίκες κρατούσαν πλακάτ με αναφορές στο βιβλίο της Atwood.

Σε αυτό το γενικότερο κλίμα, η μεταφορά του βιβλίου σε τηλεοπτική σειρά από την streaming υπηρεσία Hulu, με την επίβλεψη και τη συμβολή της ίδιας της συγγραφέως, ήρθε ακριβώς πάνω στην ώρα! Είναι, όμως, το τελικό αποτέλεσμα αντάξιο των προσδοκιών; Είναι το Handmaid’s Tale μια σειρά που απευθύνεται κυρίως σε γυναίκες;

Το πρώτο επεισόδιο σε αρπάζει από τα μούτρα και σε χώνει κατευθείαν στον κόσμο της Gilead, του μιλιταριστικού θεοκρατικού κράτους που αντικατέστησε τις ΗΠΑ μετά από ένα καλά σχεδιασμένο πραξικόπημα και επανέφερε τον λόγο και τον νόμο του Θεού στις αμαρτωλές ζωές των αμερικανών πολιτών. Η κεντρική ηρωίδα μας, με το όνομα Offred (Of Fred δηλαδή, του Γιώργου σαν να λέμε) ζει στο σπίτι του Commander Waterford (Joseph Fiennes), υψηλόβαθμου στελέχους της νέας «κυβέρνησης» και έχει μια πολύ σημαντική αποστολή: ως μια από τις λίγες πια γόνιμες γυναίκες (οι λεγόμενες Handmaids), θα πρέπει να μείνει έγκυος από τον Commander και να χαρίσει ένα παιδί σε αυτόν και τη σύζυγό του, Serena Joy (Yvonne Strahovski). Εάν τα καταφέρει, θα μεταφερθεί απλά στο σπίτι ενός άλλου Commander για να επαναλάβει τη διαδικασία, ενώ στην αντίθετη περίπτωση την περιμένει μια ζωή στις Αποικίες, περιοχές της Αμερικής που έχουν πληγεί από απροσδιόριστο πυρηνικό ατύχημα, για να μαζεύει τοξικά απόβλητα. Εάν προσπαθήσει να αποδράσει, θα εκτελεστεί και θα βρεθεί να κοσμεί τον τοίχο με τους κρεμασμένους εχθρούς του καθεστώτος, από τον οποίο περνάει κάθε μέρα μαζί με το ζευγάρι της, μια έταιρη Handmaid, στον δρόμο τους από και προς τα ψώνια του νοικοκυριού.

Πολύ ειδυλλιακά, ε; Έχει και χειρότερο: η Offred δεν έχει γεννηθεί και μεγαλώσει σε αυτό το καθεστώς, αλλά είχε μια κόρη και ένα σύζυγο, πριν καταλυθεί η δημοκρατία και στερηθεί την οικογένειά της, αλλά και όλα τα δικαιώματά της. Τη ζωή της, όπως και την προσπάθειά της να αποδράσει από τη χώρα, την παρακολουθούμε μέσα από flashbacks, που μας αποκαλύπτουν σε κάθε επεισόδιο πράγματα για την ίδια και το πώς η χώρα της ελευθερίας κατέληξε να γίνει κάτι που μοιάζει βγαλμένο από τις πιο εξωφρενικές σελίδες της Παλαιάς Διαθήκης. Φυσικά, δεν έχει ιδέα τι απέγινε η κόρη της, θεωρεί τον άντρα της νεκρό και, εκτός από καμία επιλογή, δεν έχει και καμία ελπίδα. Όμως, μια σειρά από γεγονότα την κάνουν να ανακαλύψει ότι υπάρχει μια επικίνδυνη διέξοδος από αυτόν τον εφιάλτη.

Η θεματολογία του Handmaid’s Tale οδήγησε σε μια πραγματικά αποπνικτική σειρά, που σου κρατά συνεχώς αμείωτο το ενδιαφέρον και παράλληλα σε κάνει να νιώθεις άβολα και ενίοτε σου βγάζει την καρδιά και στη δίνει να τη φας, παρακολουθώντας τα αποτρόπαια αποτελέσματα της παρανοϊκής εξουσίας και της πλήρους καταπάτησης των βασικών δικαιωμάτων μιας πληθυσμιακής ομάδας.

Η φωτογραφία, ειδικά στις σκηνές που εκτυλίσσονται στο εσωτερικό της έπαυλης των Waterford, είναι εξαιρετική και η αναπαράσταση της ζωής στη Gilead είναι μελετημένη και πειστική. Οι ερμηνείες είναι όλες εκπληκτικές, αλλά το δίπολο Offred και Serena Joy, οι δύο όψεις του ίδιου γυναικείου νομίσματος, απογειώνουν τη σειρά. Από τη μία, η Elizabeth – δώστε της Emmy τώρα – Moss, ως Οffred, αξίζει πραγματικά ένα άρθρο από μόνη της, καθώς η ερμηνεία της είναι άθλος και δεν φαλτσάρει πουθενά. Από την άλλη, η Strahovski ως Serena Joy, δίνει layers σε έναν χαρακτήρα που θέλει να πάρει τον ρόλο του πραγματικού «κακού» της ιστορίας, αλλά τελικά καταλήγει να είναι απάνθρωπα ανθρώπινη και παγιδευμένη, με διαφορετικό τρόπο από την Offred, σε έναν κόσμο που εσφαλμένα νόμιζε ότι θα την απελευθερώσει.

Πέρα από τους παραλληλισμούς με τη διακυβέρνηση Trump και την κατάσταση των δικαιωμάτων των γυναικών, το Handmaid’s Tale απέχει ευτυχώς, στα περισσότερα σημεία, από τον κούφιο σκόπελο του instagram-ικού φεμινισμού και επικεντρώνεται σε αυτά που μας κάνουν να λεγόμαστε άνθρωποι και σε αυτά που μας μετατρέπουν σε  ανθρώπινα τέρατα. Είναι στενάχωρο και αγχωτικό, αλλά φροντίζει να σου θυμίζει πώς, ακόμα και στις πιο αντίξοες συνθήκες, η θέληση για ζωή είναι ικανή να σε γλιτώσει από την τρέλα και την παραίτηση και ότι οι μικρές πράξεις αντίστασης έχουν νόημα και αποτέλεσμα. 

Με το τελευταίο επεισόδιο να κλείνει με γερό cliffhanger και τη σειρά να συνεχίζει πλέον χωρίς τη βάση του βιβλίου, το οποίο τελειώνει με αυτόν τον τρόπο, μένει απλά να δούμε εάν δεύτερη σεζόν, που περιμένουμε μέσα στο 2108, θα ανταποκριθεί ή θα ξεπεράσει τον πήχη που έθεσε η πρώτη. Ας ελπίσουμε μόνο ότι δεν θα απογοητεύσει!