Φεστιβάλ Λονδίνου 2017: "Breathe" - Κριτική

Δημοσίευση: 5 Οκτ. 2017, 17:43
Συντάκτης:

Το σκηνοθετικό του ντεμπούτο έκανε ο Andy Serkis, (το πολυαγαπημένο γκόλουμ δηλαδή!) στο 61ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λονδίνου με την ταινία Breathe να κάνει την Ευρωπαϊκή της πρεμιέρα ως εναρκτήρια ταινία του Φεστιβάλ. Η υπόθεση είναι βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, και όπως αποκάλυψε ο ίδιος ο Serkis στη δημοσιογραφική προβολή της, αφορά την ιστορία των γονιών του παραγωγού της ταινίας Jonathan Cavendish με το σενάριο να το υπογράφει ο εξαιρετικός William Nicholson (Gladiator, Les Miserables).

Η ιστορία ακολουθεί τον Robin Cavendish (Andrew Garfield), έναν δραστήριο νέο που του αρέσει το κρίκετ και επαγγέλλεται έμπορος τσαγιού, ο οποίος ερωτεύεται την Diana (Claire Foy) μία νεαρή κοπέλα με τσαγανό και λάμψη. Οι νέοι σύντομα παντρεύονται και βρίσκονται στο Nairobi για την δουλειά του Robin. Εκείνος, όμως, ξαφνικά προσβάλεται από τον υιό της πολιομυελίτιδας και βρίσκεται μη αναστρέψιμα παράλυτος, με τους γιατρούς να του δίνουν μονάχα μία εβδομάδα ζωής. Η Diana όμως αρνείται να το δεχτεί και ξεκινά μία ιστορία που εξυψώνει την ανθρώπινη θέληση για ζωή. Τον βγάζει από το νοσοκομείο με τη βοήθεια των δίδυμων αδερφών της (και στους δύο ρόλους βρίσκεται ο εξαιρετικός Tom Hollander) και του φίλου τους Teddy (Hugh Bonneville), ο οποίος βρίσκεται να εφευρίσκει και μία αναπηρική καρέκλα, για να μπορεί να κινείται ο Robin μαζί με τη συσκευή που του παρείχε οξυγόνο. Την εποχή για την οποία μιλάει η ταινία, τη δεκαετία του ’60 και μετά, δεν υπήρχαν ούτε οι υποδομές για ανθρώπους με αναπηρίες να έχουν μία ζωή -πόσω μάλλον άνετη- εκτός νοσοκομείου ούτε τέτοιου είδους αναπηρικές καρέκλες. Η δε προκατάληψη ξεχείλιζε από παντού στη Βρετανική κοινωνία, και όχι μόνο, όπου οι άνθρωποι με αναπηρίες θεωρούταν σκάνδαλο έστω και να βγαίνουν στο δρόμο.

Βλέποντας κανείς την αφίσα της ταινίας -το ζευγάρι να αγκαλιάζεται στο ηλιοβασίλεμα, λουσμένο στο φως της δύσης- μπορεί να ψυχανεμιστεί και ολόκληρη την ουσία της. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία τρυφερή και συγκινητική μνεία στο ζευγάρι, που με την δύναμή του, την αγάπη του αλλά και τη συμπαράσταση μίας ολόκληρης κοινότητας φίλων, κατάφερε να κάνει τη μία εβδομάδα ζωής, κοντά στα 20 χρόνια. Είναι ένα κομμάτι της ιστορίας, στο οποίο έχει ενδιαφέρον να ρίξει κανείς φως, γιατί ίσως να μην γνωρίζει. Και συνάμα είναι ιδιαιτέρως εντυπωσιακό να βλέπει κανείς τον Garfield, όντας παράλυτος, να συγκεντρώνει όλη την υποκριτική του ικανότητα στα χαρακτηριστικά του προσώπου του, το οποίο είναι σαν να φλέγεται όταν μας  μεταδίδει τα συναισθήματα του ρόλου του. Η Foy, απαστράπτουσα όπως την έχουμε συνηθίσει από το The Crown, καταυγάζει δυναμικότητα, ούσα μία γυναίκα, μάνα, σύντροφος και συνοδοιπόρος στον άνδρα της.

Όμως, κάπου εκεί, στο συναίσθημα, σταματά και αυτό που έχει να δώσει αυτή η κινηματογραφική δημιουργία. Τα χρώματα από το λυκόφως άλλωστε δεν παραμένουν για πολύ στον ουρανό. Έτσι ακριβώς και με τη θύμηση της ταινίας, η οποία γρήγορα θα χαθεί. Ο θεατής κάπου θα συγκινηθεί, κάπου θα γελάσει, κάπου θα κρατήσει την ανάσα του, κάπου θα θαυμάσει τους ηθοποιούς, αλλά δεν θα βυθιστεί απόλυτα στον ψυχισμό τους, και αυτό είναι που θα λειτουργήσει επικουρικά στην λησμόνησή της. Δεν θα αγγίξει ποτέ το βάθος που άγγιξε για παράδειγμα ‘Η θάλασσα μέσα μου’ του Alejandro Amenábar.

Ενώ είναι μία γλυκόπικρη ιστορία στην ουσία της, δεν φαίνεται να ολοκληρώνεται ποτέ. Μένει κάτι ανεκπλήρωτο, καθώς δεν καταφέρνει να ξεφύγει ποτέ το γεγονός πως είναι μία προσωπική ιστορία για τους γονείς κάποιου που σχετίζεται με την ταινία. Δεν υπάρχει πολυπρισματική εστίαση στο ψυχισμό ούτε της Diana ούτε του Robin, αφού σε κανένα σημείο δεν υπονοείται το οτιδήποτε αρνητικό, ή προβληματικό, αλλά ανευρίσκεται μία τάση για επιφανειακή επισκόπηση, συνάμα με αρκετή δόση χιούμορ -αν και πετυχημένου σε αρκετά σημεία- για να μην βαρύνει η ατμόσφαιρα. Όσο καλές κι αν ήταν οι προθέσεις των δημιουργών, όσο κι αν μπορεί να συγκινηθεί κανείς σε πολλά σημεία της, το Breathe σε κάνει να αναρωτιέσαι άμα είναι κάτι περισσότερο από μπόλικος συναισθηματικός εξαναγκασμός αναμειγμένος με όμορφα πλάνα, για να μπορεί να ονομαστεί υψηλή τέχνη. Και η απάντηση δυστυχώς είναι όχι...

5,5 / 10

Πρώτη δημοσίευση: 5 Οκτ. 2017, 17:43
Ενημέρωση: 5 Οκτ. 2017, 17:43
Συντάκτης:

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Damsel

Damsel

Θα το βρείτε: Netflix

Σύνοψη: Η γλυκιά κόρη ενός βασιλιά ετοιμάζεται για προξενιό με πλούσια φαμίλια για να...
1 ημέρα

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos