"Everything Sucks". Not.

Σύνοψη: Ξεκινάει η νέα σχολική χρονιά, το 1996, για το Λύκειο Boring (Βαρετό) στην περιοχή Boring του Όρεγκον. Τα πρωτάκια Luke, Tyler και McQuaid γράφονται στην κινηματογραφική λέσχη του σχολείου. Τα προβλήματα θα αρχίσουν όταν ο Luke θα ερωτευτεί την Kate, κόρη του διευθυντή του σχολείου, η οποία αντιμετωπίζει τις δικές της δυσκολίες, καθώς, ανακαλύπτοντας την ομοφυλόφιλη σεξουαλική της ταυτότητα, γίνεται θύμα bullying. Παράλληλα, στο σχολείο θα ξεσπάσει διαμάχη ανάμεσα στην κινηματογραφική και θεατρική λέσχη.

Άποψη: Ο σεναριογράφος Ben York Jones («Breath In») και ο σκηνοθέτης Michael Mohan δημιουργούν μία νέα εφηβική σειρά για λογαριασμό του Netflix, με 10 επεισόδια σκηνοθετημένα από τον Mohan και την Ry Russo-Young (Before I Fall) και τελικά δεν είναι όλα χάλια, όπως λέει ο τίτλος, ούτε όμως όλα τέλεια. Κατ’ αρχάς, πρόκειται για ένα είδος που έχουμε δει πολλάκις, συνήθως όχι με πολλούς πειραματισμούς. Από τις σεξοκωμωδίες των 80s (Porky’s) μέχρι την αναβίωση του είδους στο millennium με τα «American Pie» που στέκονταν στα σεξουαλικά θέματα που προβληματίζουν τους εφήβους, μέχρι πιο δραματικές ταινίες για το τι σημαίνει να μεγαλώνεις (Boyhood), πώς είναι να σαι στο περιθώριο (Napoleon Dynamite, The perks of being a wallflower) ή οι μπελάδες στους οποίους μπορεί να βρεθείς (Νεανικά μπερδέματα). Αντιστοίχως, στην τηλεόραση αναπόφευκτη σύγκριση γίνεται με το Freaks and Geeks ή με τα πιο πρόσφατα Glee και 13 Reason Why, τα οποία, το καθένα με τη δική του γλώσσα, μιλάει για τον σχολικό εκφοβισμό αλλά και τις αλλαγές που συντελούνται σε αυτήν την ηλικία.

Οι δημιουργοί ωστόσο αποφασίζουν να μην μιλήσουν για τη σημερινή εποχή αλλά να μεταφέρουν την πλοκή στη δεκαετία του ’90. Έπειτα από το hype του «Stranger Things» και την νοσταλγική φρενίτιδα με τα 80s, το Netflix ποντάρει αυτήν την φορά σε μια νοσταλγική αναπαράσταση της παιδικής ηλικίας των millennials. Από τις βιντεοκασέτες, τους υπολογιστές με το κουβούκλιο, τα cd players, μέχρι pop αναφορές στην επανεκκίνηση του franchise του Star Wars, το γυμνό στο Showgirls ή τα νέα τραγούδια των Oasis, όλα δείχνουν σε ποια δεκαετία βρισκόμαστε. Βασικό ατού αλλά ταυτόχρονα μειονέκτημα είναι η νοσταλγία. Είναι αυτή που θα κάνει πολλούς να θέλουν να δουν τη σειρά, ενθυμούμενοι τα νιάτα τους (ποιος θα μείνει ασυγκίνητος βλέποντας τον μικρό Luke να αναπαριστά το video clip του Wonderwall των Oasis).

Πίσω όμως από την αναπόληση καλύπτονται τα μειονεκτήματα της σειράς. Αν και τα τέσσερα παιδιά είναι πολύ ταλαντούχα, δεν αναπτύσσονται όλοι οι ήρωες εξίσου, παρά μόνο στον Luke και στην Kate. Είναι ενδιαφέρον που βάζουν στο προσκήνιο ένα μαύρο παιδί και μία ομοφυλόφιλη κοπέλα, αλλά οι άλλοι ήρωες μένουν τόσο αδούλευτοι σεναριακά. Απουσιάζει επίσης η πρωτοτυπία. Ενώ η σειρά επιστημονικής φαντασίας του Netflix, μέσα από τις χιλιάδες επιρροές από τα 80s, καταλήγει σε κάτι ιδιαίτερο, το Everything Sucks αναμασάει όσα έχουμε ξαναδεί.

Η διαφορά είναι η λατρεία των Duffer για τα 80s, και η προσέγγιση σαν ένα τουρ στα 90s που επιχειρεί η νέα σειρά. Μιλάει για το bullying αλλά όχι με το βάθος και τον ρεαλισμό του 13 Reason Why, με έναν πολύ πιο επιφανειακό τρόπο. Απόδειξη αυτού είναι ότι ενώ η κοπέλα υπόκειται bullying, δεν γίνεται κάτι τέτοιο στον Luke –που είναι μαύρος- παρά το ότι βρισκόμαστε σε μία επαρχιακή αμερικάνικη πόλη το 1996. Μπορεί όλα χάλια να μην είναι, αλλά δεν έχεις τις προδιαγραφές για να γίνει ένα αντίστοιχο Stranger Things για τη δεκαετία του ’90.

Παύλος Γκουγιάννος