Είδαμε το remake του φιλμ-θρύλου για τις μοτοσυκλέτες!

Το MOVE IT βρέθηκε στην επίσημη ευρωπαϊκή πρεμιέρα της πολυαναμενόμενης ταινίας "On Any Sunday: The Next Chapter",  το remake της θρυλικής ταινίας του '70 για τη μοτοσυκλετιστική κουλτούρα, μια εξερεύνηση για τον ενθουσιασμό, το πάθος και τη ζωή στο δίτροχο κόσμο της οδήγησης μοτοσυκλέτας. Ακολουθεί η κριτική του Γιάννη Τσάκαλου για το φιλμ, το οποίο είναι πλέον διαθέσιμο για Digital download στις παρακάτω διευθύνσεις:

iTunes: https://itunes.apple.com/mz/movie/on-any-sunday-the-next-chapter/id94807

Google play: https://play.google.com/store/movies/details?id=v7n8EETizhY

Περισσότερα στο επίσημο site: http://www.onanysundayfilm.com/

Περίληψη

Μια ταινία/ ντοκιμαντέρ σταθμός για τη φιλοσοφία και τη ζωή των αναβατών μοτοσικλέτας, επιστρέφει ανανεωμένη από το μακρινό 1971. Ο Ντάνα Μπράουν -γιος του θρυλικού Μπρους Μπράουν- δημιουργεί τη συνέχεια του φιλμ θρύλου On Any Sunday και προσπαθεί να πείσει  -κυρίως- τους Αμερικανούς, ότι καβάλα στα δίτροχα η ζωή είναι πιο ωραία.

Πριν από περίπου 10 μέρες ο Α.Κ. με ενημερώνει για την πανευρωπαϊκή πρεμιέρα της ταινίας On Any Sunday: The Next Chapter. Ήταν μια δύσκολη στιγμή. Μόλις λίγες ώρες πριν, μετά από 22 χρόνια ενήλικου βίου, για πρώτη φορά στη ζωή μου ήμουν χωρίς μοτοσικλέτα. "Ανωτέρα βία"  με οδήγησε στην πώληση ενός Honda 650, που έστω και σπάνια με έκανε να νιώθω σαν τον γιο του Φλιν, στο Tron Legacy -η περιβόητη σκηνή στην αρχή της ταινίας με την Ducati να βρυχάται και τους Duft Punk να γράφουν παπάδες. Και τώρα "έπρεπε" να δω μια ταινία ωδή στη ζωή με τις μηχανές. Στη Δάφνη (Άστορ) που ήταν η πρεμιέρα, πήγα με μετρό...

Γνωρίζοντας το πρώτο φιλμ ήμουν σχεδόν σίγουρος τι θα δω και το αποτέλεσμα δεν με διέψευσε. Ο Ντάνα Μπράουν αγαπάει τις μηχανές και δεν θα μπορούσε να κάνει και αλλιώς. Φανταστείτε ότι έπαιζε δίπλα στον Στηβ Μακουίν, όταν αυτός έδωσε όλο το χρήμα στον πατέρα του για να ξεκολλήσουν οι Αμερικανοί, από τα κλισέ που είχαν δημιουργηθεί στη χώρα τους, για τη ζωή και την οδήγηση με μοτοσικλέτα. Αυτό ίσως και να είναι το μοναδικό μειονέκτημα της ταινίας. Στην Ευρώπη (και στην Ελλάδα...) έχουμε τις μηχανές στο αίμα μας. Δεν αποτελούν απόδειξη επανάστασης αλλά λιτού βίου (που θα έλεγε και ο Βαρουφάκης). Δεν τις ταυτίζουμε με κάποιο είδος ριζοσπαστισμού, όπως στις ΗΠΑ, οδηγούμε από μικροί και μας φαίνεται ως φυσική συνέχεια να τις επιλέξουμε για μετακίνηση- ή ότι άλλο- χωρίς τυμπανοκρουσίες.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ένα ιδιότυπο δέσιμο μεταξύ αναβάτη κα μηχανής και αυτό περισσεύει στο On Any Sunday: The Next Chapter. O Μπρους πάλευε να βρει τρόπους για να κινηματογραφήσει όσο πιο πειστικά μπορούσε την οδήγηση μηχανής, σε μια εποχή με ελάχιστα μέσα. Ο Ντάνα είχε στη φαρέτρα του όλα τα καλούδια της τεχνολογίας και η δουλειά του ήταν σαφώς πιο εύκολη. Φυσικά και επικεντρώνεται στην μοτοσυκλετιστική ιστορία της χώρας του αλλά ενσωματώνει και πολλές άλλες μορφές όπως τα  MotoGP, ακόμα και αφρικανούς γιατρούς που η μηχανή είναι ο μοναδικός τρόπος να φθάσουν τα εμβόλια σε απομακρυσμένα χωριά στην υποσαχάρια Αφρική.

Μεταξύ άλλων θα δείτε μεγάλες μορφές του αθλήματος όπως οι: Robbie Maddison, Marc Marquez, Τravis Pastrana, Carlin Dunne, Doug Henry, Roland Sands, Kenny Roberts, Dani Pedrosa, αλλά και διάσημους ηθοποιούς από τον Mickey Rourke και την Bo Derek. Μόνο η τρέλα που κουβαλάνε αναβάτες όπως ο Maddison (ήταν στη Δάφνη και ανέβηκε στη σκηνή με ηλεκτρικό ΚΤΜ) και ο Pastrana αρκούν για να γεμίσεις τρελοκομείο και να σαλτάρουν οι ψυχαναλυτές. Ο Μπράουν θέλει να ενώσει ακόμα περισσότερο τους συμπατριώτες του με αυτά τα πράγματα, που είναι ποδήλατα με έναν κινητήρα (συνήθως) στη μέση και το καταφέρνει δείχνοντας όχι μόνο την τρέλα αλλά και τους δεσμούς που δημιουργεί η ζωή με τις μηχανές. Ασυναίσθητα είναι σαν να λέει στους Αμερικανούς ότι "οι μηχανές δεν είναι ο Μάρλον Μπράντο με δερμάτινο αλλά μια κυριακάτικη συνήθεια που είναι καλύτερη από τα ναρκωτικά, μέσο διεξόδου από τα προβλήματα της καθημερινότητας και ο πιο γρήγορος δρόμος για να σε πλημμυρίσει η αδρεναλίνη".

Μόνο δύο βασικές παραμέτρους της μοτοσικλέτας δεν συμπεριέλαβε ο Μπράουν: τους αγώνες μεγάλων αποστάσεων (π.χ. Ντακάρ) και τους αγώνες σε δημόσιους δρόμους, όπως τον θρυλικό αγώνα στο Isle of Man. Για το τελευταίο έδωσε  ίδιος ο σκηνοθέτης την εξήγηση. Η Dorna (εταιρεία προώθησης του MotoGP) δεν ήθελε το Isle of Man στην ταινία. Και για να πούμε την αλήθεια όση γοητεία ασκεί σε εμάς τους μοτοσικλετιστές αυτός ο αγώνας/ καρμανιόλα, τόσος είναι και ο τρόμος που μάς προκαλεί καθώς, γράφει την ιστορία του στην κυριολεξία με αίμα και θάνατο. Και αυτό σίγουρα δεν το θέλεις όταν προσπαθείς να πείσεις τον κόσμο να καβαλήσει μοτοσικλέτες.

Γιάννης Τσάκαλος