Είδαμε 2η σεζόν του "Narcos" - Η γνώμη μας

H πρώτη σεζόν του "Narcos", ήταν ένα μαγευτικό, εθιστικό, πυροτέχνημα: μια 10ωρη ουσιαστικά, γκανγκστερική ταινία, που έπαιξε με όλα τα κλισέ του είδους και κέρδισε πανηγυρικά περιγράφοντας με μεγάλη τηλεθέαση την ζωή του Κολομβιανού Βαρόνου της κοκαϊνης, Πάμπλο Εσκομπάρ, την άνοδο και την πτώση του..

Ο δεύτερος κύκλος είναι πολύ πιο σκοτεινός: ο βρώμικος πόλεμος εμπόρων ναρκωτικών και Δίωξης έχει γενικευθεί και πλέον στοχεύει στην καρδιά και το μυαλό των κατοίκων στην ασταθή ΝοτιοΑμερικανική χώρα.

Η αλλαγή στον τόνο της σειράς, θέτει άβολα ερωτήματα για το κοινό. Ενώ πέρυσι γνωρίζαμε ποιος είναι ο κακός (έστω και αν μας ήταν συμπαθής)  και οι ποιοι οι καλοί, φέτος η κατάσταση είναι πολύ πιο συγκεχυμένη.  Ο ντετέκτιβ Μέρφι και η ομάδα του θολώνουν τα όρια του ηθικού και του μεμπτού, τη στιγμή που ο Εσκομπάρ επιστρέφει πιο αδίστακτος από ποτέ.

Μια ενδεικτική σκηνή: ο αρχηγός της αστυνομίας πυροβολεί έναν συνεργάτη του Εσκομπάρ στο κεφάλι εξ’επαφής και στην αμέσως επόμενη, πετά δύο ανήλικα βαποράκια από το ελικόπτερο. Οκ, θεωρούν τον Εσκομπάρ τέρας, αλλά ενεργούν ομοίως...

Και όσο τα πτώματα συσσωρεύονται, η σειρά ξεχνά την «αλά Miami Vice» αισθητική περιπέτειας που μας πρωτοσυστήθηκε και εξελίσσεται σε κάτι πιο έξυπνο και διφορούμενο, με τον εξαιρετικό Βάγκνερ Μούρα να επικοινωνεί την πολυπλοκότητα και την βραδυφλεγή οργή του Εσκομπάρ, με ένα σεξπηρικό τόνο που ευτυχώς ακυρωνει την οποιαδήποτε υποψία καρικατούρας...

Την ίδια στιγμή που οι δημιουργοί της σειράς, έστω και αν από ένα σημείο και μετά η τύχη του είναι μάλλον προδιαγεγραμμένη, καταφέρνουν με έξυπνες υποπλοκές και μικρότερες ιστορίες μείζονος δραματουργίας, να διατηρήσουν το ενδιαφέρον μέχρι τέλους, αλλά και να σε βάλουν στο τριπάκι της συνέχειας...