"Εδώ δεν υπάρχει άσυλο", στον Μικρόκοσμο

Προβάλλεται στον κινηματογράφο Μικρόκοσμο η ταινία "Εδώ δεν υπάρχει άσυλο", των Μιχάλη Καφαντάρη, Θανάση Γιαννόπουλου.

Μια ταινία για την ανεξάρτητη μουσική σκηνή της Αθήνας της δεκαετίας του ’80 (punk, post punk, new wave).

Πρωταγωνιστούν: Βάσω Καμαράτου, Στάθης Σταμουλακάτος, Βιργινία Κλαστάδα, Όλγα Παπαδημητρίου, Νίκος Δημητρακόπουλος. Φιλική συμμετοχή: Όλυα Λαζαρίδου

Συμμετέχουν μέλη των συγκροτημάτων: Παρθενογένεσις, Magic de Spell, Groupies, Stress, Panx Romana, Ανυπόφοροι, Metro Decay, Villa 21, Yell-o-Yell, Clown, South of no North, Not 2 without 3, Anti Troppau Council, Yeah!, Χωρίς Περιδέραιο, Αρνάκια, Libido Blume, Flowers of Romance

Ο τίτλος της ταινίας είναι κομμάτι μιας απειλής που εκτοξεύτηκε εναντίον διαδηλωτών.

Ήταν 9 Μαϊου 1985 όταν ο Αστυνομικός Διευθυντής Αττικής Δ. Χοχτούλας διέλυε μια πορεία πριν ακόμα ξεκινήσει από την πλατεία Εξαρχείων φωνάζοντας: «Απαγορεύεται η πορεία αλλά και συγκέντρωση στο χώρο της πλατείας, η οποία εξάλλου δεν σας προσφέρει άσυλο. Και εφ’ όσον τολμήστε να φωνάξτε συνθήματα όπως - μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι - τότε θα συλληφθείτε και θα ισοπεδωθείτε!!», πυροδοτώντας, έτσι, ένα ολόκληρο κίνημα καταλήψεων πανεπιστημίων (στα οποία υπήρχε ακόμα άσυλο) και συγκρούσεων.

Ο τίτλος της ταινίας, πέρα από την καταγραφή μιας ιστορικής στιγμής, δηλώνει και την πλήρη έλλειψη φιλικού-προστατευτικού κοινωνικού περιβάλλοντος που αντιμετώπισαν (και κόντρα στην οποία συσπειρώθηκαν) τα ανεξάρτητα συγκροτήματα της δεκαετίας του ’80. Έτσι κι αλλιώς, η γενιά του ΄80 αντιμετωπίστηκε με τόση εχθρότητα από τους κομματικοποιημένους (δεξιούς αλλά και αριστερούς) ώστε το μόνο άσυλο στο οποίο της επιτράπηκε να κρυφτεί ήταν το ψυχιατρικό άσυλο.

Μέσα από συνεντεύξεις μελών των συγκροτημάτων του ‘80 και ατόμων που εμπλέκονταν στις μουσικές-κοινωνικές εξελίξεις αλλά και μέσω της ιστορίας μιας γυναίκας που ψάχνει να βρει το χαμένο, οικογενειακό της, παρελθόν αποτυπώνεται, στην ταινία, το κυρίαρχο συναίσθημα μιας εποχής (που πέρασε αλλά μοιάζει να είναι ακόμα παρούσα) αλλά και κάποιων ανθρώπων που «γεννήθηκαν για να χάνουν, όχι για να διαπραγματεύονται».