Δράμα 17: Οι Έλληνες δημιουργοί μιλούν για τις ταινίες τους - Μέρος 3o

Οι παρουσιάσεις των σκηνοθετών του ελληνικού διαγωνιστικού προγράμματος συνεχίζονται με επιτυχία στο 40ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας. Οι κριτικοί κινηματογράφοι Κωνσταντίνος Καϊμάκης και Κώστας Κωνσταντινίδης σύστησαν στο κοινό τους μικρομηκάδες που ήδη παρουσίασαν την ταινία τους στη φετινή διοργάνωση.

Η Βίβιαν Παπαγεωργίου αναφέρθηκε στην ταινία της « Με ανοιχτά φτερά».

Ένα μικρού μήκους ντοκιμαντέρ, σαν παραμύθι, για μια ομάδα χορευτών με αναπηρία. Τους ακολουθούμε στις πρόβες και στις παραστάσεις τους και παρακολουθούμε τον τρόπο που κινούνται στην πόλη και το πως αντιμετωπίζουν την ζωή και την καθημερινότητα τους μέσα από την τέχνη τους. Όπως ανέφερε η σκηνοθέτρια, «προσπάθησα να αναδείξω τον τρόπο που αυτοί οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν την αναπηρία τους και τον κόσμο γύρω τους χωρίς να παραβλέπω το πρόβλημα αλλά και χωρίς να εστιάζω σ’ αυτό. Δεν ήθελα να βγει οίκτος για τους ανθρώπους αυτούς. Ούτε να εκβιάσω το συναίσθημα. Αυτό που κυριαρχεί στο ντοκιμαντέρ είναι ο τρόπος που χειρίζονται το σώμα τους και η δύναμη τους να εκτίθενται στην σκηνή».

Το «Χορεύοντας το όνειρο» του Γιώργου Μαντά, είναι μια ταινία μιούζικαλ, «ένα είδος όχι διαδεδομένο στην Ελλάδα που πάντα ονειρευόμουν να κάνω. Μου άρεσε πάντα όταν κάποιος εξέφραζε τα συναισθήματά του μέσω του τραγουδιού».

Σε μία σχολή γεμάτη ταλέντα, η Αριάδνη προσπαθεί να εντυπωσιάσει τους πάντες με τις ικανότητές της και να ξεχωρίσει, κάτι το οποίο μοιάζει αδύνατο. Με την ανακοίνωση μίας οντισιόν, η Αριάδνη αρχίζει να καταλαβαίνει πως στο χώρο του θεάματος δεν αρκεί μόνο η εξωτερική ομορφιά και το ταλέντο για να πας μπροστά, αλλά επιμονή και σκληρή δουλειά.

«Η τομή» όπως είπε η σκηνοθέτης Βαγγελιώς Σουμέλη «είναι μια ταινία στην Αθήνα του σήμερα, για το δράμα εκατομμυρίων γυναικών και κοριτσιών σε όλο τον κόσμο που υφίστανται  κλειτοριδεκτομή. Μία ταινία, σχόλιο σε ένα κοινωνικό πρόβλημα, που προσπαθεί να αναδείξει με διακριτικότητα και ευαισθησία την οπτική δύο φαινομενικά αντίθετων πλευρών που τελικά συγκλίνουν» Η Έλλη, χειρουργός, πιέζεται από τη Σοφία να κάνει μια παράνομη επέμβαση στη μικρή κόρη της. Αρχικά, αρνείται να κάνει κάτι τόσο αντίθετο στα πιστεύω της, αλλά καθώς η Σοφία επιμένει, η Έλλη βρίσκεται σε δίλημμα και προσπαθεί να βρει μια συμβιβαστική λύση, προστατεύοντας το μικρό κορίτσι και όσους εμπλέκονται. Η σκηνοθέτρια εργάζεται ως street worker, προσφέροντας κοινωνική εργασία σε τοξικοεξαρτημένες γυναίκες. Όπως είπε «κάθε χρόνο, μόνο στην Αγγλία κόβονται 66.000 κορίτσια. Δυστυχώς δεν αρκεί η νομοθεσία για να σταματήσει στην πράξη αυτή η πρακτική που δεν αφορά κοπέλες μόνο από την Αφρική αλλά και από την Ασία και τη Μέση Ανατολή».

To «Brazuka» του Φαίδων Γκρέτσικου, έχει για ήρωα ένα εντεκάχρονο αγόρι...

Εν μέσω μουντιαλικού καλοκαιριού, ο Μπόικο θα κάνει τα πάντα για να αποκτήσει τη Brazuca, επίσημη μπάλα της διοργάνωσης, προκειμένου να σταματήσουν οι φίλοι του να τον βάζουν τερματοφύλακα. «Μου είχε κολλήσει εξ αρχής αυτός ο πιτσιρικάς. Και δικαιώθηκα. Ήταν ακούραστος ακόμα κι όταν χτυπάγαμε 12ωρα. Η μέρα που περιγράφουμε στην ταινία ίσως είναι η μέρα που ο ήρωας τον οποίο ενσαρκώνει χάνει την αθωότητά του…».

«Η απεραντοσύνη του χρόνου, η φθαρτότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, η ισχύς της ανθρώπινης σκέψης και μνήμης, και η παρηγορητική δύναμη της αγάπης που τα συνέχει και τα ανατρέπει όλα. Αυτή είναι η καρδιά της ταινίας» ανέφερε ο Αντώνης Σαμουράκης για την ταινία του «Δύο ζωές».

Η τραυματική εμπειρία της απώλειας της αγαπημένης του έχει καταβάλει συναισθηματικά τον Γιάννη. Μια νύχτα συναντά κάποια άγνωστη η οποία της μοιάζει πολύ. Δεν προλαβαίνει να της μιλήσει. Από τότε την αναζητά κάθε βράδυ, προσπαθώντας «να αναστήσει» τη χαμένη του αγάπη, να την ανασύρει ξανά στο φως της ζωής του... «Προσπαθεί να επαναφέρει τη δική του Περσεφόνη».

H ταινία «Μemento mori» του Ανδρέα Σαμαρά επιχειρεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε διάφορα είδη, χωρίς να υπερισχύει κάποιο από αυτά. Με στοιχεία κωμωδίας, φιλμ νουάρ, και αυτού που λέμε «detective story».

Ένας μεσήλικας υπάλληλος πηγαίνει στην κηδεία ενός συναδέλφου του, τον οποίο δεν μπορεί να θυμηθεί. Οι σκόρπιες πληροφορίες που μαθαίνει για τον εκλιπόντα ασκούν μια παράξενη επίδραση πάνω του και, πριν καλά καλά το καταλάβει, βρίσκεται απορροφημένος στην προσπάθεια να ανακαλύψει την ταυτότητα του νεκρού. «Ούτε ο ίδιος γνωρίζει γιατί αποκτά αυτό το πιεστικό ενδιαφέρον. Κι αυτό είναι κάτι που του δίνει κίνητρο να ζήσει, μέσα στη μοναξιά του».

Στην αγγλόφωνη ταινία «Happy Valentines» του Κύπριου Παντελή Χαπέσιη ήρωες είναι δυο βαμπιρ.

Ο Ντρέικ ετοιμάζεται για την ραντεβού του Αγίου Βαλεντίνου. Καταβάλλει προσπάθεια στις προετοιμασίες και επιλέγει το σωστό κόκκινο κρασί για την περίσταση. Αλλά τι είναι αυτοί οι περίεργοι θόρυβοι από το κελάρι κρασιών; «Ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό», εξήγησε ο σκηνοθέτης, ο οποίος ζει στο Λονδίνο. «Μ’ αρέσουν πολύ οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Κι εμένα, η ταινία μου έχει λίγο από φαντασία και επιστημονική φαντασία. Είναι ένα συνονθύλευμα από διάφορα είδη ταινιών μαζί».

Στην ταινία «Η Πτώση», του γνωστού εικαστικού Γιάννη Στεφανάκη, υπάρχει ένα πολυώροφο κτίριο, το οποίο είναι μέρος της ζωγραφικής του ενότητας και της σχέσης της με τον άνθρωπο. Ο θεατής παρακολουθεί την πτώση ενός ανθρώπου, ενώ διάφορα γεγονότα συμβαίνουν κατά τη διάρκειά της. Άνθρωποι-θεατές, πουλιά, σύννεφα και γκράφιτι. Όλα είναι μέρος του δράματός του, τα οποία, παρ’ όλα αυτά, φαίνεται να τον αφήνουν αδιάφορο. Μέχρι που η αναίμακτη και ομαλή προσγείωσή του ξυπνάει απρόσμενα έναν κόσμο γύρω του, αφήνοντας στον θεατή το ερώτημα του τι πρόκειται να συμβεί. «Αντιμετωπίζω το animation ως προέκταση της εικαστικής μου αναζήτησης», εξήγησε ο σκηνοθέτης, προσθέτοντας πως στην ταινία του κάνει σαφή αναφορά σε όλες αυτές τις αυτοκτονίες που γίνονται στα χρόνια της κρίσης στην χώρα μας αλλά αποσιωπώνται και περνούν στα ψιλά στα ΜΜΕ».

Στον «Ιππόκαμπο» του Θέμη Κατσιμίχα,  παρακολουθούμε την ιστορία ενός ζευγαριού, μέσα από τρεις σημαντικές στιγμές της ζωής τους: τη γνωριμία, το απόγειο του έρωτα και τον θάνατο. Η Έλενα γνωρίζει τον Θάνο σε μια αθώα εποχή της ζωής της, και το ταξίδι τους ξεκινά - και τελειώνει - με τους χαρακτήρες να επιστρέφουν στο «καταφύγιο» τους. «Είναι μια ταινία που ρίχνει μια, ακόμα και ρομαντική, θα έλεγα, ματιά στην σχέση δύο ανθρώπων, Την αγάπη, την απώλεια, το καταφύγιο του καθενός» τόνισε ο Θέμης Κατσιμίχας, εξηγώντας πως ο Ιππόκαμπος είναι το σημείο στον εγκέφαλο που είναι υπεύθυνο για την μνήμη.

Tο «La Soupe»  του Νίκου Σύννου είναι μια πειραματική ταινία κινουμένων σχεδίων με πολλές συμπαραδηλώσεις.

Ένας άνθρωπος έχει δύο κότες. Όταν η μία κότα αρρωσταίνει, αυτός σκοτώνει την υγιή κότα για να φτιάξει μια σούπα για την άρρωστη». Μία ιστορία που αντιστρέφει τις αντιλήψεις μας σχετικά με τις προτεραιότητες, την εξουσία και τη λεπτή γραμμή μεταξύ αγάπης, ζωής και ανοησίας.

Το «Μαμά, Γύρισα» του Δημήτρη Κατσιμίρη , είναι μια ταινία που μιλάει για αυτούς που πήραν μια δύσκολη απόφαση κάποτε, την ακολούθησαν με πάθος και στο τέλος υπέστησαν τις συνέπειες των πράξεων τους.

Μια γυναίκα επιστρέφει, μετά από 40 χρόνια, στο χωριό στο οποίο γεννήθηκε. Αφορμή είναι ο θάνατος της μητέρας της. Στα χέρια της κρατάει μια παλιά φωτογραφία: μια μάνα με τα δυο αγοράκια της. Φτάνοντας στο νεκροταφείο, έρχεται αντιμέτωπη με τα πρόσωπα όλων εκείνων που άφησε πίσω της κάποτε… «Καθένας δικαιούται να πενθήσει τη μητέρα του», υπογράμμισε ο σκηνοθέτης που στην ταινία του μιλά για την αδικία και την χυδαία αντιμετώπιση που υφίστανται σε κάποιες περιπτώσεις οι τρανσέξουαλ. «Όταν μια μέρα συνάντησα τυχαία την Εύα Κουμαριανού, που τελικά πρωταγωνίστησε στην ταινία, μου είπε πως αυτό που της περιέγραψα είχε στ’ αλήθεια συμβεί σε μια τρανς: πήγε στην κηδεία, και δέχτηκε επίθεση»…

Η ταινία «Maneki Neko» του Μανώλη Μαυρή, ένα ερωτικό ψυχαναλυτικό θρίλερ, πραγματεύεται υπαρξιακά ζητήματα.