"Dark" season 1: O χρόνος (δεν) είναι ανίκητος

Για όσους δεν έχετε δει την πρώτη γερμανική σειρά του Netflix, δείτε την. Και να μην σας ενθουσιάσει στο τέλος, δύσκολα να μας... καταραστείτε πως σπαταλήσατε τις ώρες σας. Το πιο λογικό είναι να συμβεί το αντίστροφο. Σκοτεινό sci-fi που δεν έχει σκοπό να σε διασκεδάσει αλλά να θέσει ερωτήματα. Οι απαντήσεις δύσκολες και περίπλοκες. Αν θες κάτι πιο απλό, μην μπεις στον κόπο...
Αν την είδατε ήδη, διαβάστε τη γνώμη μας, προσφανώς με μερικά spoilers.
Το στόρι: Στην βιομηχανική πόλη στη Γερμανία, το Βίντεν, το πυρηνικό εργοστάσιο ετοιμάζεται να κλείσει αλλά ένα μικρό αγόρι θα εξαφανιστεί ανεξήγητα. Mυστικά για τέσσερις οικογένειες θα αποκαλυφτούν σε ένα ταξίδι από το 2019 και πίσω στο 1986.

Η σειρά είναι μια -ακόμα- ιστορία στην αιώνια πάλη για τον έλεγχο του χρόνου ή πιο σωστά, το ταξίδι στο χρόνο. Ο παραλληλισμός της με το "Stranger Things" δεν έχει και πολύ βάση μετά από μερικά επεισόδια, καθώς η αμερικανική σειρά βάζει -και- το χιούμορ μπροστά, ενώ το "Dark" είναι μια τυπική
μουντή και ασήκωτη, ευρωπαϊκή παραγωγή. Και αυτό γιατί εκτός από τα όσα απίθανα και τραγικά θα συμβούν και έχουν άμεσο αντίκτυπο στην ψυχολογία και τη ζωή όλων, η καθημερινότητα των περισσοτέρων είναι ήδη μαύρη...
Το "Dark" επιλέγει το δύσκολο δρόμο. Να επιλέξει μια αφήγηση σε πολλαπλά επίπεδα και την ίδια στιγμή να περιγράψει πως αισθάνεται κάθε ήρωάς του. Και αυτοί είναι πολλοί.
Ενα από τα πολλά στοιχήματα της σειράς, είναι η διαχείριση τόσων πολλών χαρακτήρων και τους... επιπλέον ευατούς τους. Οι δημιουργοί, καταλαβαίνοντας τον «λαβύρινθο» στον οποίο μας εισάγουν, προσπαθούν με απλά κόλπα -split screens- να μας βοηθήσουν να μπούμε σε έναν δρόμο.
Μιλώντας για λαβύρινθο, ο ελληνικός μύθος της Αριάδνης είναι και αυτός παρόν. Περνώντας τα επεισόδια, στο νου έρχονται τα "Back to the Future" (προς το τέλος υπάρχει και ατάκα με το DeLorean μέσα!), "Donnie Darko", "Twelve monkeys" και βέβαια ο Άινσταϊν. H αρχή της αιτιότητας, η σχέση αιτίας-αποτελέσματος, τα θρησκευτικά στοιχεία με την αιώνια πάλη καλού και κακού, με τον αινιγματικό Νόα να εκπροσωπεί τη σκοτεινή πλευρά και η Κλώντια το φως. Ή μήπως το αντίθετο;

Η φωτογραφία είναι εξαιρετική, η μουσική (ή ήχοι αν προτιμάτε) του Ben Frost ιδανική ( Την ακούς μόνο βλέποντας τη σειρά και όχι αυτόνομα), το καστ στο σύνολό του, λειτουργικό.
Eως τη μέση, το ενδιαφέρον μας δεν θα χαθεί στιγμή. Το «όλα συνδέονται» που ακούγεται στο 1ο επεισόδιο, είναι το «ζουμί». Τα ερωτήματα πολλά και αναπάντητα και ποτέ δεν παρατάς σειρά -όσο κακή κι αν είναι- μη παίρνοντας κάποια απάντηση. Απλά η συσσώρευση στο τέλος, θέλει περίσσεια τέχνη για να μπει κάθε κομμάτι του παζλ στη θέση του, κάτι που δεν συμβαίνει και μια απογοήτευση για τη -μη- κορύφωση, θα έρθει.

Η 2η σεζόν περιμένει, ελπίζουμε πιο απλή. Το δύσκολο δεν είναι να βάζεις ερωτήματα ακόμα και στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Το δύσκολο είναι να απαντάς με μια λογική συνέπεια. Δεν είναι κάθε μέρα του... Twin Peaks.