10 χρόνια "The fountain". Η ταινία της ζωής μου.

Δεν προσπαθώ καν να συνειδητοποιήσω ότι μόλις χθες πέρασαν 10 χρόνια από την ημερομηνία που το «The fountain» πρωτοπροβλήθηκε.

Ούτε να ξεχάσω το τρέμουλο στην καρδιά μου, την αδυναμία μου να συνθέσω ήχους που θα έμοιαζαν για ελληνική γλώσσα, την γλυκιά παραζάλη, τον ίλιγγο που ακολούθησε η βουβή λύτρωση.

Πόσες φορές έχεις νιώσει δέος στην ζωή σου; Και πόσες από αυτές –αν υπήρξαν- αφορούσαν ένα αψεγάδιαστο, ασύλληπτο έργο τέχνης. Μην ξεγελιέσαι ούτε στιγμή, μην παρασύρεσαι από μικρόνοους, αυτάρεσκους και υπεροπτικούς μυαλοπώλες με απελπισμένη ατομική ανθρωποθεώρηση.

Αφέσου, θυμήσου ξανά, ονειρέψου, νιώσε. Μια δημιουργία τόσο όμορφη, σπαρακτική, ουσιαστική και οδυνηρή. Ένα πραγματικό αριστούργημα, ένα συγκλονιστικό έπος ολοκλήρωσης που ο δημιουργός του πολύ δύσκολα θα φτάσει ξανά (πόσο μάλλον να ξεπεράσει) στο μέλλον. Μπορεί να θεωρώ τον Αρονόφσκι Θεό, να είμαι πρόθυμος να διαπράξω έγκλημα για να δω την κάθε νέα του ταινία, αλλά σαν το «Fountain», δεν έχει.

Μια απίστευτα δυνατή σε εικόνες και λέξεις παραβολή για την αγάπη, τον θάνατο, την ανάσταση και τον τρόπο με τον οποίο τέμνονται, αλλά και αλληλοσυμπληρώνονται, δεν άλλαξε απλά τον τρόπο με τον οποίο βιώνω τον κινηματογράφο σαν όχημα έκφρασης μέσω της φόρμας της τέχνης, αλλά μου δημιούργησε και μια σχεδόν μεταφυσική εμπειρία:

Για λίγο κατανίκησα τον φόβο μου για τον θάνατο, αντίκρυσα το μετά, στάθηκα ευθυτενής, λυτρωμένος. Έστω για λίγο. Ένοιωσα το «The death is the road to awe» του Κλιντ Μάνσελ που εδώ σε συνεργασία με τους Kronos Quartet και τους Mogwai κατέθεσαν ένα συγκλονιστικό σάουντρακ. Να, είδες; Συνεπαρμένος, κόντεψα να ξεχάσω να το γράψω.

Ένα φιλμ που έχει επηρεάσει πάρα πολύ κόσμο (θεατές και δημιουργούς) και έχει μείνει αξέχαστο σε πολύ περισσότερους. Οπτική ματιά, ηθοποιοί (συγκινητικοί ο Χιού Τζάκμαν και η Ρέιτσελ Βάις), σενάριο, μουσική, όλα συγχρονισμένα σχεδόν μεταφυσικά, δημιουργούν μια σπάνια εμπειρία που θεριεύει μέσα σου.

Το σινεμά και πως το αντιλαμβάνεται και το βιώνει κανείς, είναι πάνω απ’όλα κάτι το προσωπικό. Γι’αυτό και προτίμησα, αντί για «τεχνικές» αναλύσεις, να καταθέσω ατόφια συναισθήματα. Και τα συναισθήματα πάντα φλερτάρουν με την υπερβολή. Όμως, νομίζω ότι πολύ δύσκολα θα δω ξανά τέτοιο φιλμ...

Ντάρεν Αρονόφσκι, είχα την ευκαιρία έστω και δευτερόλεπτα, να σου σφίξω το χέρι στην προπέρσινη Berlinale και να σου πω «σε ευχαριστώ για το The Fountain». Έτσι απλά, χωρίς χαζόγελα, χωρίς σέλφι, χωρίς υποκριτική καπατσοσύνη.

Σε ευχαριστώ.