Οι "τοξικοί" άνδρες στις ταινίες του Πολ Τόμας Άντερσον

Ο Paul Thomas Anderson έχει γράψει μερικούς από τους πιο ενδιαφέροντες και γεμάτους ελαττώματα ανδρικούς ρόλους στο σινεμά, που διαθέτουν επιβλητικότητα, ανασφάλειες αλλά και μεγάλες δόσεις τοξικότητας. Ο Paul Thomas Anderson γράφει περίπλοκους και συχνά αναστατωμένους ανδρικούς χαρακτήρες. Κάθε βασανιστικό συναίσθημα απλώνεται σε ώρες ανάλυσης του και το κοινό φεύγει από την αίθουσα γνωρίζοντας τους ήρωες εις βάθος, ειδικά όταν αυτή η ανάλυση συνοδεύεται από τις καταπληκτικές ερμηνείες ηθοποιών όπως ο Daniel Day-Lewis, ο Joaquin Phoenix και ο Philip Seymour Hoffman.

Συχνά στις ταινίες του Paul Thomas Anderson βλέπουμε αυτούς τους άνδρες να καταρρέουν μπροστά στα μάτια μας. Αυτοί οι ήρωες, που το κοινό προσλαμβάνει ως άνδρες με εξουσία και επιρροή, βρίσκονται να χάνουν την ψυχραιμία τους μπροστά σε όλους. Αλλά ο Anderson ποτέ δε φαίνεται να εγκλωβίζεται σε αυτούς τους χαρακτήρες, καθώς στις ταινίες του βλέπουμε ένα φάσμα της ανδρικής τοξικότητας. Σε κάποιες μάλιστα περιπτώσεις, οι γυναίκες είναι αυτές που έχουν τον πραγματικό έλεγχο, που είναι οι κυρίαρχες του παιχνιδιού.

Αυτή  τοξικότητα είναι και το θέμα του video essay από την The Discarded Image.

Ο Paul Thomas Anderson δεν είναι ένας σκηνοθέτης που χρησιμοποιεί την καρικατούρα του δηλητηριώδη άνδρα απλά σαν ένα μονοσήμαντο αφηγηματικό εργαλείο. Είναι ένας σκηνοθέτης που βλέπει αυτούς τους ήρωες σαν μια ευκαιρία για μια εμβάθυνση σε ένα κομμάτι της ανθρώπινης εμπειρίας. Είναι χαρακτήρες τρισδιάστατοι, πραγματικοί, που δεν δρουν από μόνοι και για λόγους που το κοινό δεν γνωρίζει. Αυτό που τους κάνει τόσο ενδιαφέροντες είναι οι εσωτερικές διαμάχες που βίωναν και συνεχίζουν να βιώνουν. Όπως αναφέρεται στο video essay, πολλοί ερμήνευσαν την τελευταία δουλειά του σκηνοθέτη, Phantom Thread, ως έναν ύμνο σε αυτή τη μορφή του ανδρισμού. Αν και αυτό δεν είναι ένα εντελώς αβάσιμο επιχείρημα, ο Reynolds Woodcock (Daniel Day-Lewis), του οποίου ακόμα και το όνομα λειτουργεί σαν υπογράμμιση της αρρενωπότητας του, στην ουσία γίνεται κομμάτια από την Alma (Vicky Krieps) στην πορεία της ταινίας. Θα μπορούσε κανείς μάλιστα να πει πως το έργο λειτουργεί ως μια αποδόμηση του βασανισμένου, ιδιοφυή και δύσκολου ανθρώπου, ένα τύπο χαρακτήρα που συχνά συναντάται στον κινηματογράφο.

Η δίψα για έλεγχο και εξουσία είναι το χαρακτηριστικό που κάνει τις εμπειρίες αυτών των ηρώων να μοιάζουν πιο ανθρώπινες, και ο Anderson έχει έναν αξιοσημείωτο τρόπο να συμπεριλαμβάνει μια καθολική κριτική μέσα στις μοναδικές του ιστορίες. Είτε οι άνδρες αυτοί τρελαίνονται είτε απλώς χάνουν τον έλεγχο, όλοι διαθέτουν ιδιαιτερότητες που τους ξεχωρίζουν από τα στερεότυπα που πιθανώς θα μπορούσε κάποιος να προσπαθήσει να τους εντάξει και μέσα από τις ταινίες του Anderson έχουμε τη δυνατότητα να απολαύσουμε αυτό τους το γεμάτο εμπειρίες και συναισθήματα ταξίδι.