Jeune et Jolie

Το σεξ σαν πεδίο επιβολής

Μία ιστορία που θα μπορούσε να είναι τετριμμένη, με την κάμερα του François Ozon αναβαθμίζεται αισθητά. Εκεί που κάποιος άλλος σκηνοθέτης θα υιοθετούσε μία ηδονοβλεπτική ματιά σε όσα ζει η έφηβη ηρωίδα, εκείνος αγγίζει την ιστορία μάλλον πατρικά και της προσφέρει το άλλοθι της νεότητας. Εδώ τα σώματα σκέφτονται πιο γρήγορα από το μυαλό και η Ιζαμπέλ είναι σίγουρα έξυπνη.

Το σεξ για τον ηδονικό και μυστηριώδη χαρακτήρα που χτίζει μεθοδικά και με χειρουργική ακρίβεια η Marine Vacth (θυμίζοντας αρκετά ως παρουσία τη Stacy Martin του Nymphomaniac) είναι πεδίο επιβολής αλλά και ανάπτυξης της αυτογνωσίας της. Φορώντας τα ρούχα μίας πόρνης, είναι απλά μια έφηβη στην αναζήτηση του εαυτού της.

Η εξέταση του οικογενειακού πλαισίου της νεαρής κοπέλας γίνεται με ελλειπτική αφήγηση σε ορισμένα σημεία και αρκετά διεξοδική σε άλλα, προκειμένου να ξεδιπλωθούν τρίγωνα και συμμαχίες. Οι πελάτες αναλαμβάνουν διαδοχικά το ρόλο του πατέρα, για εκείνη απών-παρών, με δέσμες από χαρτονομίσματα να μην αφήνουν ποτέ να φανεί ολόκληρο το πρόσωπό του.

Με φωτογραφία που αναδεικνύει τους χαρακτήρες και ένα σάουντρακ πάντα προσεγμένο που υπαγορεύει την κλασσική μελό νότα πολλών γαλλικών ταινιών, το τελευταίο φιλμ ενός σκηνοθέτη με κοινό παρονομαστή ίσως όλων των φιλμ του τις ρίζες του πάθους, δεν παραμένει σε επιφανειακό επίπεδο. Πέρα από μία μελέτη της εφηβείας το ασχολείται μάλλον τελικά περισσότερο με το δικαίωμα κάθε ανθρώπου στην ελεύθερη επιλογή. Με ένα τέλος απρόσμενο και ποιητικό που κάθε άλλο παρά επιπόλαια βλέπει την ηλικία των δεκαεπτά.

Eύη Αβδελίδου