Beyond the hills

“Το ψάρι είναι καλό, αν το βάλεις στο τηγάνι και σπαρταρά”

Στο βραβευμένο, δικαίως, αυτό φιλμ του Cristian Mungiu (δημιουργού επίσης και του στιβαρού 4 μήνες, 2 εβδομάδες και 3 μέρες), βλέπουμε δύο θηλυκά ψάρια να κολυμπούν σε ένα θολό αρσενικό μπλε, ξεστρατίζοντας από το καταραμένο κοπάδι των παιδιών χωρίς γονείς. Και παρακολουθούμε τους ύστατους σπασμούς τους πριν μπουν στο τηγάνι για το τραπέζι της “Πίστης”. Μία γυναίκα που χάνει την αγάπη της μετατρέπεται σε μία γυναίκα Δαιμονισμένη.

Η προσωπική ελευθερία θυσιάζεται εν ονόματι της ψυχικής υγείας. Η θρησκεία απλώνεται πάνω από τις δύο κεντρικές ηρωίδες, σκιά που ταυτόχρονα “προστατεύει” και συσκοτίζει. Ο Πατέρας, ο,τι κι αν αυτό σημαίνει, εισβάλλει στα κάδρα μέσα από το λόγο των κοριτσιών, χωρίς να συναντά ποτέ το βλέμμα τους.

Ανάμεσα στο Όλα και στο Τίποτα της Λατρείας, υπάρχει ένα ενδιάμεσο ζωντανό μέρος, πίσω από τους λόφους. Κατοικείται από ιχθείς που πρώτα υποχρεώνονται και ύστερα επιλέγουν να σιωπούν.

The Building the Church (a version by Francis Boylan) Konrad Weiss

The old Church is a building made of scars  /  The being of a wound, and then she turned to stone /  

And now the dead house flashes each dead stone  /  Dear veries of faith to preen our fruitless bone  /  

Yet somehow she has the air of stepping stars. 

In room after room her brilliance dies devoured  /  While a light from the east side forms and grows  /  

A practical shine of smiles on all the floors  /  And where the Light lives a seeping darkness pours 

The venom that leaves the wounded truth devoured.

She is what she is, and so must end like this:  /  She will die wounded in her central death, 

And dies in her Christ, to live again in death  /  That steps like blood out of a martyr's mouth

- But at every faithful point an Angel is.

Εύη Αβδελίδου