The benefactor

Οι πιο κρίμα ταινίες, είναι αυτές που λες, ‘είχε προοπτικές, μα κάπου στην πορεία το έχασε’. Ακόμα πιο κρίμα είναι όταν δεν μπορείς ακριβώς να βρεις πού έγινε το λάθος. Και το χειρότερο από όλα είναι όταν οι ηθοποιοί παίζουν ιδιαιτέρως καλά. Ο λόγος για την ταινία The Benefactor, της οποίας την σκηνοθεσία και το σενάριο υπογράφει o Andrew Renzi -με τον Matteo καμία σχέση.

Ο Ρίτσαρντ Γκίρ, στον ρόλο ενός ανοιχτοχέρη ευεργέτη, που προσπαθεί να απαλύνει τις ενοχές του για μία κρίσιμη στιγμή της ζωής του, εμπλέκεται στη ζωή της Ολίβια (Ντακότα Φάνινγκ), της κόρης των καλύτερών του φίλων και του άνδρα της. Και όσο εκείνος τους χαρίζει τα πάντα, σαν ένας κουλ θείος, αρχίζει σιγά σιγά να αναθρώσκει από τα ενδότερα της ψυχής του και το δεύτερό του πρόσωπο, πίσω από τα χαμόγελα και τις ευεργεσίες.

Εάν κάτι όμως έκανε καλά ο (πρωτοεμφανιζόμενος σε μεγάλου μήκους φιλμ) Ρένζι, είναι να αναδείξει το ταλέντο του Γκιρ. Κάθε στιγμή που εμφανίζεται στις σκηνές, ο θεατής μαγνητίζεται από την πολυμορφικότητά του και δεν θέλει να τον αποχωριστεί. Η Φάνινγκ, συνεχίζει να παίζει με την λεπτεπίλεπτη αυτή εκφραστικότητά της που αναδείχθηκε και από το Twilight και ο Τζέιμς στον ρόλο του συντρόφου, έχει μερικές καλές στιγμές κι άλλες πάλι αδιάφορες.

Συνολικά όμως δεν καταφέρνει να αποφύγει τις "κακοτοπιές" ττης κοινοτυπίας στην σεναριακή δομή, δεν καταφέρνει να εκπλήξει (όπως αδιόρατα υπόσχεται το τρέιλερ) και τελικά σε αφήνει με το παράπονο της πιθανότητας ότι θα ανταποκρινόταν στις προσδοκίες. Ή μήπως μόνο εσύ το νόμισες;

Εν γένει, μια καλή πρόταση θα ήταν ο Ρένζι να αρχίσει να γράφει σενάρια και να αναθέτει την σκηνοθεσία σε άλλους..