Pojktanten

Τρανς όνειρα...

Του Μιχάλη Κωνσταντέλλη

Πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά από το σουηδό σκηνοθέτη που πρωταγωνιστεί σε αυτοβιογραφικό φιλμ που αποπειράται να εξηγήσει την κατάσταση του να μην αισθάνεται κανείς ούτε αγόρι, ούτε κορίτσι.

Και προσεγγίζει το θέμα με ιδιαίτερη καλλιτεχνική προσήλωση, μέσα από προσεγμένη φωτογραφία, μετρημένο voice over και βινιέτες της σουηδικής φύσης, δίνοντας στο φιλμ μια σχεδόν ονειρική ατμόσφαιρα αλλά κι έναν επίπονα προσωπικό τόνο. Πώς διαφορετικά άλλωστε θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για μια αίσθηση ύπαρξης που θεωρείται τόσο «αντικανονική» από μεγάλο μέρος της κοινωνίας; Η ταινία καταφέρνει να ρίξει φως στο θέμα χρησιμοποιώντας εξομολογητική αφήγηση από τους δύο κεντρικούς χαρακτήρες, δύο παράξενα αλλά ελκυστικά ανδρόγυνα πλάσματα, που υποφέρουν από την απόρριψη ενός περιβάλλοντος που δεν είναι έτοιμο να δεχθεί τη διαφορετικότητά τους, αλλά που την ίδια στιγμή οι πρωταγωνιστές τη γιορτάζουν δραματικά και δυναμικά.

Στο κέντρο εξάλλου της ύπαρξής μας βρίσκονται τα όνειρα γι’ αυτό που πραγματικά θέλουμε να είμαστε και συχνά μόνο αυτό φτάνει για να είμαστε αληθινοί...