White bird in a blizzard

Σύνοψη: Η Kat, μια 17χρονη που ζει μια απόλυτα φυσιολογική ζωή με όλες τις διακυμάνσεις της εφηβικής ηλικίας, σε μια φαινομενικά τέλεια οικογένεια, βρίσκεται ξαφνικά αντιμέτωπη με την εξαφάνιση της μητέρας της, Eve. Χωρίς κανένα στοιχείο για το πού μπορεί να βρίσκεται, πέραν του ότι επρόκειτο για μια γυναίκα δυστυχισμένη μέσα στο γάμο της και τη ζωή της νοικοκυράς των αμερικανικών suburbs, η Kat θα αντιμετωπίσει ψύχραιμα και σχεδόν με αδιαφορία την απουσία της μητέρας της από τη ζωή της, απορροφημένη με τις ορμονικές αλλαγές που υφίσταται και την ανακάλυψη του σώματος και της σεξουαλικότητάς της. Είναι μάλιστα πεπεισμένη ότι η μητέρα της εγκατέλειψε αυτήν και τον πατέρα της, όμως μεγαλώνοντας και φτάνοντας στην ενηλικίωση θα αρχίσει να στοχάζεται περισσότερο πάνω στις συνθήκες υπό τις οποίες εξαφανίστηκε…

Άποψη: Ένας από τους πιο αντικομφορμιστές και προβοκάτορες σύγχρονους δημιουργούς, ο Gregg Araki μάς έχει συνηθίσει σε ταινίες που εξερευνούν τα αχαρτογράφητα νερά του εφηβικού άγχους, της ενηλικίωσης και της σεξουαλικής ταυτότητας και επιθυμίας. Αυτή τη φορά όμως, ο σκηνοθέτης του αριστουργηματικού “Mysterious Skin” , διασκευάζοντας σεναριακά και μεταφέροντας στην οθόνη το ομώνυμο βιβλίο της Laura Kasischke, επιλέγει ένα φανερά πιο κοινότοπο πρωτότυπο υλικό και κινείται σε πιο ασφαλή κινηματογραφικά μονοπάτια.

Και όσο και αν τα υπερστυλιζαρισμένα, βγαλμένα από αμερικανικό sitcom της δεκαετίας του ’60, suburban σπίτια, το ‘80s new wave - pop rock soundtrack και η πληθωρική (αν και όπως πάντα ολίγον τι υπερβολική) παρουσία της Eva Green παλεύουν να δώσουν μια πιο ενδιαφέρουσα νότα στο όλο εγχείρημα, αυτό ποτέ δεν υπερβαίνει τη συμβατική ιστορία ενηλικίωσης εντός μιας δυσλειτουργικής οικογένειας στην Αμερική των ‘80s.

Κάποιες από τις θεματικές που αναπτύσσονται είναι περισσότερο άξιες προσοχής, όπως οι σχέσεις ανταγωνισμού μητέρας-κόρης αλλά και η αντίθεση ανάμεσα στη σεξουαλικά απελευθερωμένη Gen-X όπου ανήκει η κόρη, με την κατάκτηση των γυναικείων δικαιωμάτων να ανοίγει μπροστά της άπειρες προοπτικές και δυνατότητες για το μέλλον, και τους στενά περιορισμένους ορίζοντες και ευκαιρίες της γενιάς της μητέρας, εγκλωβισμένης στον ασφυκτικά πληκτικό ρόλο της συζύγου και housewife.

Όμως, μετά και από μερικές μέτριες ερμηνείες (ιδίως της πρωταγωνίστριας Woodley) και ένα άνισο δεύτερο μέρος όπου το τελικό μυστήριο ποτέ δεν κορυφώνεται όπως θα θέλαμε, το αποτέλεσμα είναι ένα συμπαθητικό coming-of-age που βλέπεται ευχάριστα, αλλά που ουδεμία σχέση έχει με το πρότερο φιλμικό έργο του σκηνοθέτη του.