The sacrament

Σύνοψη: Δύο ανταποκριτές του VICE συνοδεύουν τον φίλο τους στην συνάντηση με την αδερφή του, η οποία κατοικεί σε μια κοινότητα  200 ανθρώπων μέσα σε ένα κατάφυτο τοπίο της Αμερικής. Όλα δείχνουν ότι πρόκειται για μία ουτοπία, μια κοινωνία αυτάρκη στην οποία όλοι συνδράμουν για το κοινό καλό και ουδεμία σχέση έχουν με τον ανεπτυγμένο κόσμο. Σταδιακά ανακαλύπτουν ότι εγκέφαλος όλης αυτής της αδελφότητας είναι ο αποκαλούμενος «Πατέρας» τον οποίο έχουν ουσιαστικά θεοποιήσει και ακολουθούν πιστά τις εντολές του. Η τελευταία του εντολή είναι και αυτή που θα προκαλέσει το μεγαλύτερο κακό από όλα.

Άποψη: Ο Τι Ουέστ βρίσκεται στο στοιχείο του.  Μάστορας των ταινιών Horror έχει αφήσει το δικό του στίγμα με το The House of the Devil, το The Innkeepers αλλά και με ένα κομμάτι στην συλλογή V/H/S αποδεικνύοντας ότι γνωρίζει και το συγγραφικό κομμάτι του τρόμου αλλά κυρίως το σκηνοθετικό, αφού το να παίξεις με τις αισθήσεις του θεατή μέσα από μία οθόνη έχει γίνει αρκετά δύσκολο. Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης/σεναριογράφος εμπνέεται από την αληθινή ιστορία μιας από τις μεγαλύτερες υποθέσεις ομαδικής αυτοκτονίας των τελευταίων χρόνων, αυτής του Τζόουνσταουν στην οποία έχασαν την ζωή τους πάνω από εκατό άνθρωποι, νέοι και παιδιά.

Στήνοντας την ταινία στα τωρινά δεδομένα και με την τεχνική του found footage μεταφέρει την αγωνία και την διαστροφή που απέπνεε η συγκεκριμένη σέχτα, όπως και ο ηγέτης της που αποτελούσε έναν μύθο, μια οντότητα. Σε πρώτο στάδιο, με την φωνή του και μόνο παίρναμε την αίσθηση του μυστηρίου ώσπου η παρουσία του το έκανε απολύτως ξεκάθαρο. Ο Τζίνι Τζόουνς (Καμία Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους) είναι εκπληκτικός στον ρόλο του παντογνώστη οδηγητή που διατηρεί άριστες σχέσεις με όλα τα μέρη της ομάδας ενώ παράλληλα τα έχει υπό πλήρη πλύση εγκεφάλου (φανταστείτε κάτι σαν το The Master του P.T Anderson, σε μία πιο low budget εκδοχή).

Όπως κάθε ταινία βέβαια, το The Sacrament φλερτάρει με μειονεκτήματα του συγκεκριμένου είδους κάνοντας πολλές φορές τον ρυθμό λιγάκι πιο αργό και μονότονο. Γιατί ναι μεν το found footage είναι πιο άμεσο και πιο ωμό ως πλάνο, υπολείπεται δε στην καταγραφή όλων των σημείων ενδιαφέροντος με αποτέλεσμα στο τέλος να υπάρχει μονόπλευρη εικόνα στην παρουσίαση των γεγονότων.  Ίσως να είναι και αυτός ένας από τους λόγους που δεν έχουμε το «μπαμ» στην ταινία, αυτό το σημείο που όλα αποδομούνται οδηγώντας στην μοιραία κατάληξη.

Σκηνές βίας και απόλυτης τρέλας υπάρχουν, λίγες αλλά υπάρχουν. Το σίγουρο όμως είναι ότι, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες ταινίες του Ουέστ τέτοιου είδους, το The Sacrament αδυνατεί να τρομάξει, να ανατριχιάσει για το κακό που έπεται να συμβεί. Οι λάτρεις του Horror θα απογοητευτούν, από την άλλη οι φαν της αγωνίας θα αιφνιδιαστούν ευχάριστα.

Μαρία Γκιούλη