Me and Earl and the Dying Girl

Ο Γκρεγκ, ένας έφηβος που αντιμετωπίζει προβλήματα στη σύναψη διαπροσωπικών σχέσεων, έχει απόφασίσει ότι για να "την βγάλει καθαρή" την τελευταία χρονιά στο σχολείο αρκεί να κρατήσει χαμηλό προφίλ, να τα έχει καλά με όλους και να μην έρθει πραγματικά κοντά με κανέναν. Άν έχει έναν φίλο, αυτός είναι ο Έρλ, τον οποίο βέβαια αποκαλεί "συνεργάτη", καθώς οι δυο τους είναι υπεύθυνοι για μια σειρά home made ταινιών-παιχνιδιάρικων φόρων τιμής σε αριστουργήματα του παγκόσμιου σινεμά. Η μητέρα του, θέλοντας να μαλακώσει την αντικοινωνική του φύση θα τον υποχρεώσει να κάνει παρέα στη Ρέιτσελ, μία συμμαθήτριά του η οποία έχει διαγνωστεί με λευχαιμία. Οι πάγοι στην συναισθηματική επιφάνεια του Γκρεγκ θα λιώσουν, ο ήρωάς μας θα πελαγώσει και θα ανακαλύψει ως που μπορεί τελικά να φτάσει η -καταβάθως- χρυσή καρδιά του, στο όνομα μιας life changing φιλίας.

Εάν κάποιος θέλει να περιγράψει με δυο λέξεις την αισθητική κατεύθυνση και τις μυριάδες αναφορές του "Me and Earl....", σίγουρα οι χαρακτηρισμοί "indie", "quirky", έως και "hipster" θα ήταν σίγουρα ακριβείς. Να εξηγηθούμε: το μικρό αυτό ανεξάρτητο δημιούργημα του Gomez-Rejon, σε σενάριο του Jesse Andrews - στου οποίου το μυθιστόρημα βασίστηκε- έτυχε ενθουσιώδους  φεστιβαλικής υποδοχής (Βραβείο Κοινού και Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο Σάντανς, Βραβείο Κοινού στους "Ανοιχτούς Ορίζοντες" του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης). Η αναγνώριση του μεγαλύτερου φεστιβαλ ανεξάρτητου σινεμά, ήδη το κατατάσσει στα indie must-see. Αλλά δεν είναι μόνον αυτό: κάθε μικρή ψηφίδα που απαρτίζει το σύνολο της ταινίας μοιάζει να εκπέμπει την ιδιαιτερότητα, την εκκεντρικότητα, την ιδιοτυπία που αρκεί για να την χρίσει "quirky" (για να δώσουμε και μια μετάφραση της έννοιας).

Ο βασικός ήρωας, αδέξιος, αστείος, επιτηδευμένα κυνικός, αυτο-υπονομευόμενος. Η σκηνοθεσία, φρενήρης, δεξιοτεχνική, με έμφαση σε τράβελινγκ και μονοπλάνα και με τις αναπόφευκτες σινεφίλ αναφορές. Το soundtrack μοιρασμένο ανάμεσα στη γοητευτική μελωδικότητα του Brian Eno και σε scores κλασσικών ταινιών (Vertigo, The Conversation, Αποκάλυψη τώρα!, Τα 400 χτυπήματα, κ.α.), να σιγοντάρει τον ρυθμό. Τα παστέλ χρώματα. Τα κουκλίστικα stop motion κινούμενα-σχόλιο στην πλοκή. Η εναλλακτική αισθητική και το παραξένεμα του ιδιότυπου αφήνουν τη σφραγίδα τους παντού: στις εξωτικές διατροφικές συνήθειες της οικογένειας του ήρωα, στη συλλογή του από ταινιάκια βασισμένα στην παράφραση τίτλων γνωστών ταινιών, στο πατάρι-art house βιντεο κλαμπ όπου αυτός κι ο Έρλ συχνάζουν. Όμως αν θα θυμόμαστε για κάτι αυτήν την ταινία δεν θα είναι για τα εναλλακτικά τερτίπια της, ούτε για τη σχεδόν επιδεικτική σινεφιλική της διάσταση (που οφείλεται στο γεγονός οτι μάλλον ο δημιουργός της δεν μπόρεσε να χαλιναγωγήσει την τάση να τα συμπεριλάβει όλα στο σύμπαν της).

Αν θα θυμόμαστε για κάτι το "Me and Earl...." είναι γιατί καταφέρνει μέσα στον κυκεώνα των αναφορών αυτών να πει μιά ιστορία με ουσία και να πλάσει χαρακτήρες που, αν και φέρουν στερεοτυπικά στοιχεία (ο αντικοινωνικός, ασχημούλης, αντισυμβατικός πρωταγωνιστής, το γλυκό, υπομονετικό, γενναιόδωρο κορίτσι, ο λιγομίλητος, κουλ φίλος), καταφέρνουν να ξεφύγουν από αυτά και να μας αφορούν πλέον πραγματικά, όσο ξετυλίγεται η πλοκή. Γιατί διαρκώς ισορροπεί ανάμεσα στο γλυκό και στο πικρό, στην κομεντί και στο δράμα, στο ευτράπελο και στο συγκινητικό. Γιατί, όπως μας ενημερώνει ευθύς εξαρχής ο πρωταγωνιστής, όλα θα είχαν γίνει αλλιώς "αν αυτή ήταν μια ρομαντική ταινία", αλλά δεν είναι, όσο κι αν η σχέση του με τη Ρέιτσελ έχει όλα τα γνωρίσματα της πρώτης αληθινής αγάπης. Και τελικά γιατί είναι μια ιστορία για την αποδοχή-του εαυτού και των άλλων-, την ανακάλυψη της ικανότητας να κάνεις μεγάλα πράγματα για τους σημαντικούς άλλους της ζωής σου, ακόμη κι αν αυτά περιλαμβάνουν να ωριμάσεις απότομα ή να επανεφεύρεις τον ίδιο σου τον εαυτό.

Ξανθή Σπανού