Knight of cups

Πριν ξεκινήσω,  θέλω  να ξεκαθαρίσω το εξής: δεν έχω δει άλλη ταινία του Τέρενς Μάλικ και πιστεύω ότι μετά το Knight of Cups δεν θα μπω ξανά στη διαδικασία. Ξέρω ότι το Badlands θεωρείται αριστουργηματικό, ότι το Tree of life δίχασε κόσμο και κοσμάκη – ένας φίλος μου το λάτρεψε, οι υπόλοιποι το παρατήσανε στο πρώτο τέταρτο – και ότι ο Μάλικ θεωρείται σπουδαίος δημιουργός.

Καθώς δεν έχω άποψη για την φιλμογραφία του, δεν ξέρω πού στέκει το Knight of Cups σε σχέση με τις υπόλοιπες ταινίες του, ούτε μπορώ να πω αν οι φανς του θα μείνουν ικανοποιημένοι ή θα απογοητευτούν.

Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι το Knight of Cups δεν είναι μια συμβατική ταινία. Πρώτον, δεν έχει σχεδόν καθόλου διαλόγους. Η ταινία αντιπαραβάλει σκηνές από τη ζωή του ήρωά της στο Λος Άντζελες, με voice over των σκέψεων του ίδιου και των υπόλοιπων χαρακτήρων της. Ο ήρωάς της, Ρικ (Κρίστιαν Μπέιλ) είναι επιτυχημένο στέλεχος της βιομηχανίας του Hollywood, αλλά δεν μαθαίνουμε ποτέ τι ακριβώς κάνει καθώς δεν τον βλέπουμε ποτέ να δουλεύει, παρά μόνο να περιφέρεται σε άδεια κινηματογραφικά στούντιο και να συναντιέται με άλλα στελέχη του χώρου σε αστραφτερά γραφεία. Σε γενικές γραμμές καθόλη τη διάρκεια της ταινίας, ο Ρικ περιφέρεται: από πάρτυ σε πολυτελείς επαύλεις σε παρακμιακά στριπτιτζάδικα, από πισίνες σε παραλίες της Καλιφόρνια, από τους δρόμους του Μπέβερλι Χιλς σε φτωχιές γειτονιές της Πόλης των Αγγέλων.

Σε αυτές τις περιπλανήσεις τον συνοδεύουν οι άνθρωποι της ζωής του: ο πικρόχολος πατέρας του (Μπράιαν Ντένεχι), ο φανερά προβληματικός αδερφός του (Γουές Μπέντλεϊ) και οι γυναίκες. Πολλές και διαφορετικές γυναίκες: από αιθέριες και μυστηριώδεις υπάρξεις μέχρι φθηνές και αναλώσιμες παρουσίες της μίας βραδιάς, οι οποίες όμως μοιράζονται ένα κοινό χαρακτηριστικό, το ότι είναι όλες, μα όλες τους, πανέμορφες.

Από αυτές, δύο μόνο αφήνουν το στίγμα τους στον Ρικ, αλλά και στον θεατή. Από τη μία, έχουμε την πρώην γυναίκα του Ρικ (Κέιτ Μπλάνσετ), μια γιατρό που φαίνεται να αγαπάει περισσότερο τους ασθενείς και την καριέρα της από τον άντρα της, παρότι γίνονται νύξεις ότι κάποτε οι δυο τους ήταν τρελά ευτυχισμένοι. Από την άλλη, έχουμε το χαρακτήρα της Νάταλι Πόρτμαν, η οποία φαίνεται να κάνει σε αυτήν  την ταινία ότι μου φαίνεται ότι κάνει σχεδόν σε κάθε ταινία που εμφανίζεται, κοινώς την καλή, σοβαρή, μορφωμένη κοπέλα που έχει τη δύναμη να μετατρέψει ακόμα και το πιο κατεστραμμένο ρεμάλι σε πρώτης τάξεως οικογενειάρχη.

Ο Μπέιλ μοιάζει σαν να κυνηγάει πάντα μια γυναίκα με το ίδιο, άδειο βλέμμα και ένα ύφος παραίτησης σαν να έχει να κοιμηθεί τουλάχιστον τρεις ημέρες. Είναι εμφανές ότι είναι ένας πετυχημένος τύπος που έχασε το δρόμο/εαυτό/έμπνευσή του στο κενό, ιλουστρασιόν lifestyle των πλούσιων και λαμπερών ανθρώπων και ψάχνει παντού γύρω του να βρει κάτι που να έχει νόημα, ενώ παράλληλα θέτει διαρκώς υπαρξιακά ερωτήματα στον εαυτό του, του τύπου «Τι είναι η ζωή;», ¨Πού πάμε;», «Γιατί είμαστε ζωντανοί;» κλπ.

Όσον αφορά το εικαστικό κομμάτι της ταινίας, σίγουρα θα διαβάσετε κάπου αλλού ένα πιο εμπεριστατωμένο άρθρο για την καταπληκτική φωτογραφία, τον τρόπο με τον οποίο η κάμερα του Μάλικ  αλληλεπιδρά με τα τοπία και το φως του Λος Άντζελες και των γύρω περιοχών του. Όμως, αυτά δεν είναι αρκετά καλοί λόγοι για να δει κανείς το Knight of Cups.

Αν σας ιντρίγκαρε όπως κι εμένα το τρέιλερ και περιμένετε μια ταινία που απεικονίζει το υπαρξιακό τέλμα ενός διάσημου κι επιτυχημένου σε μια φωτογενή πόλη, τότε «Η Τέλεια Ομορφιά» του Πάολο Σορρεντίνο είναι η ομορφότερη και η πιο ουσιώδης επιλογή για εσάς.