Berlinale 14: Η ταλαντούχα (;) κυρία Josephine Decker

Έχοντας ξεκινήσει την καριέρα της στο ντοκιμαντέρ , συμβάλλοντας στην παραγωγή για την A & E , ABC και Discovery , η Josephine Decker χτίζει την σκηνοθεσία στις ταινίες της μέσα από τον αυτοσχεδιασμό, τη συνεργασία με πραγματικές κοινότητες και το περιβάλλον. Το 2008, σκηνοθέτησε το πρώτο της ντοκιμαντέρ «Bi The Way», εξερευνώντας την άνοδο της αμφιφυλοφιλίας στην Αμερική, το οποίο έγινε διαθέσιμο στο Netflix . Η ταινία προβλήθηκε στο SXSW , SILVERDOCS , και περίπου 100 φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο και έλαβε Write- Ups από τα μεγαλύτερα έντυπα του εξωτερικού .

Με διπλή συμμετοχή επιστρέφει φέτος η Josephine, ως σκηνοθέτης τώρα, στο φεστιβάλ κινηματογράφου του Βερολίνου, αφού έπαιξε έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στο «Art History»  του Joe Swanberg , η οποία έκανε πρεμιέρα στο Βερολίνο το 2011. Το «Butter On The Launch» και το «Thou Wast Mind And Lonely» μπορεί να μη μας ενθουσίασαν καθόλου, αλλά μόνο το γεγονός ότι παρουσιάζει δύο δουλείες της στην Berlinale η Becker (κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί), μας κίνησε το ενδιαφέρον να την παρακολουθήσουμε.

Butter On The Latch

Η Sarah (Sarah Small) θα κάνει έκπληξη με την επίσκεψή της σε ένα βαλκανικό φολκ φεστιβάλ, στη φίλη της την Isolde (Isolde Chae-Lawrence), όπου έχει πάει να χαλαρώσει μετά από έναν χωρισμό. Στο φεστιβάλ που λαμβάνει χώρα σε ένα σκοτεινό δάσος στην Καλιφόρνια, οι δύο φίλες θα γνωρίσουν παραδοσιακά τραγούδια και χορούς, καθώς και τοπικούς μύθους των Βαλκανίων. Στο πέρασμα των ημερών η Sarah θα εμφανίσει διαταραχές στη συμπεριφορά της και θα βυθιστεί σε μια κατάσταση που θα την απομακρύνει από την φίλη της αλλά και από τον ίδιο της τον εαυτό.

Η σκηνοθέτης παρουσιάζει μια ταινία με χαρακτήρα ντοκιμαντέρ, που όπως εξήγησε μετά την προβολή στα πλαίσια της παρουσίασης της, περιέχει αυτοσχέδιους διαλόγους των ηθοποιών, βασισμένους βέβαια στην κεντρική ιδέα του έργου. Η εμπειρία της στον χώρο του ντοκιμαντέρ είναι αισθητή στην σκηνοθεσία της, αφού στα πλάνα παρουσιάζει με ιδιαίτερη λεπτομέρεια τη φύση και τις τοποθεσίες. Ακόμα και ο τρόπος που καταγράφει τον κόσμο και τους διαλόγους αφήνει την αίσθηση του παρατηρητή σε αληθινούς ανθρώπους, πράγμα που ήθελε να πετύχει, όπως ανέφερε η Becker.

Ίσως η νέα σκηνοθέτης να πέτυχε το αποτέλεσμα που επιδίωκε αλλά το κοινό δεν φάνηκε να αντιλαμβάνεται αυτό που ήθελε να μεταδώσει. Ένας θεατής εξέφρασε αρνητική άποψη, λέγοντας ότι η ταινία δεν είχε ουσιαστική πλοκή και δεν μπόρεσε να καταλάβει το μήνυμα που ήθελε να περάσει. Και εδώ θα έρθω να συμφωνήσω χαρακτηρίζοντας το ένα έργο αφηρημένο και απροσδιόριστο.

3/10

«Thou Wast Mild And Lonely»

Σε ένα αγρόκτημα στο Κεντάκι , ζουν ο πατέρας Jeremiah ( Robert Longstreet ) με την κόρη Sarah (Sophie Traub). Καταπράσινες εικόνες της φύσης, των ζώων, ρέματα και λακκούβες και μια μυστηριώδης, αισθησιακή γυναικεία φωνή που αφηγείται για τον εραστή της , ο οποίος μπορεί να είναι ένα άτομο ή μπορεί να είναι και όλος ο κόσμος .

Το αγρόκτημα επισκέπτεται ο Akin, ο οποίος αφήνει στο σπίτι του την οικογένεια του και κρύβει την βέρα του στο αμάξι (Joe Swanberg), για να βοηθήσει για τις δουλειές  του καλοκαιριού. Σύντομα οι τρεις τους βρίσκονται σε τροχιά γύρω ο ένας τον άλλο, νιώθοντας, παρακολουθώντας και γνωρίζοντας ο ένας τις προθέσεις του άλλου . Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα, αναπτύσσεται ένα φορτισμένο ειδύλλιο μεταξύ Sarah και Akin που μεταφέρει τόσο μια ερωτική όσο και απειλητική ένταση . Όταν η γυναίκα του Ακίν, Drew έρχεται για μια επίσκεψη , η κατάσταση εκρήγνυται και οδηγείται σε έναν βίαιο εφιάλτη .

Τα σαγηνευτικά χρώματα, το μικρό βάθος πεδίου και τα αόριστα πλάνα παρότι τονίζουν την αιθέρια φύση αυτής της ιστορίας, δεν κατάφεραν να με συγκινήσουν . Η δεύτερη μεγάλου μήκους της Josephine Decker που φλερτάρει με την ομορφιά και τη φρίκη, φλερτάρει και με την μετριότητα. Η σκηνοθέτης φαίνεται να προσπαθεί απεγνωσμένα να αγγίξει την κουλτούρα και γίνεται υπερβολική, χάνοντας την ουσία του έργου.

Θα μπορούσε να είχε παρουσιάσει ένα συμπαθητικό ερωτικό θρίλερ, αλλά τα επαναλαμβανόμενα μη εστιασμένα πλάνα και αυτά με τις αγελάδες και τις κατσίκες, που αποτελούν το 1/3 της ταινίας, καταντούν κουραστικά. Άλλο ένα αφηρημένο έργο από την Becker, με τουλάχιστον πιο δουλεμένο σενάριο σε αυτή τη περίπτωση. 

4/10

Ελίζα Χριστοδουλίδη