Berlinale 14: "History of fear" - REVIEW

Πονοκέφαλος

Κάτι συμβαίνει στα προάστια του Buenos Aires. Ελικόπτερα της αστυνομίας περιφέρονται πάνω από την πόλη. Φωτιές, τραμπουκισμοί, αστυνομικοί σε περιπολίες, βεγγαλικά, πυροβολισμοί. Ένας νεαρός χορεύει break dance σε slow motion με σε ένα φαστφουντάδικο. Ένας γυμνός την πέφτει σε αμάξια στα διόδια. Ένας φράχτης διαχωρίζει τα κοινωνικά στρώματα. Ο υπόκοσμος και η μεσαία τάξη βρίσκονται σε πόλεμο. Φόβος και αγωνία, διάχυτη βια και παραλογισμός σε μια κοινωνία που καταρρέει καθώς η πολιτική ηγεσία της χώρας επέλεξε να καλλιεργήσει το συναίσθημα της ανασφάλειας και να έχει τους πολίτες της υποχείρια.

Γνωστή ιστορία. Μια γενική παράνοια επικρατεί τόσο στο σενάριο της ταινίας Historia del miedo (History of fear) όσο και στην σκηνοθετική αντίληψη του Benjamin Naishtat. Ηχητικό surrounding που σου παίρνει τα αυτιά αντί να λειτουγήσει ενισχυτικά. Από πλευράς υποκριτικής πάλι, δεν υπάρχει κάτι το ξεχωριστό. Μια ταινία που ενώ καθώς φαίνεται έχει πολλά να πει και θα μπορούσε να είναι γροθιά στο στομάχι, τελικά μόνο κουράζει και προκαλεί πονοκέφαλο.

3/10

Ελεντίνα Πανή

Police helicopters, garbage burning, gunshots, fireworks and bullying. Young man break-dances in slow motion in a fast food. Crazy naked guy jumps on a car at the toll post. A rabbit fence separates lower and middle class citizens. Fear and anxiety, widespread violence and paranoia in a collapsing society where politicians choose to grow the feeling of insecurity to their people so they can control them in every way.

All this mixed in the most peculiar approach by screenwriter and director Benjamin Naishtat of Historia del miedo (History of fear). The audio surrounding instead of reinforcing the film, just gives you a nice headache. This project seems to have lost its purpose. While it feels like it has lots to offer, at the end just gets you really tired.