Berlinale 18: "Don't Worry, He Won't Get Far on Foot" - Κριτική

Σύνοψη: Ο καρτουνίστας Τζον Κάλαχαν (Γιοακίν Φοίνιξ) ζει για να ζωγραφίζει, να κυνηγάει γυναίκες και να πίνει. Γυρνώντας λιώμα αργά ένα βράδυ, μαζί με ένα τύπο που γνώρισε σε πάρτυ (Τζακ Μπλακ), ο δεύτερος κοιμάται στο τιμόνι και το αυτοκίνητο φεύγει εκτός πορείας. Ο Κάλαχαν ξυπνάει στο νοσοκομείο, για να συνειδητοποιήσει ότι έχει μείνει τετραπληγικός. Στην πορείας της ζωής του, θα πρέπει να μάθει να ζει με την αναπηρία του, αλλά και να ξεπεράσει την έμμεση αιτία της κατάστασής του: τον χρόνιο αλκοολισμό του.

Άποψη: Το «Don’t Worry, He Won’t Get Far On Foot» ξεκινάει με τον ήρωά της, Τζον Κάλαχαν, καθηλωμένο σε αναπηρικό αμαξίδιο. Βρίσκεται σε μια συνάντηση με άλλα μέλη μιας ομάδας ανώνυμων αλκοολικών και αρχίζει να αφηγείται πώς έφτασε σε αυτό το σημείο. Μέσα από φλας μπακ, γνωρίζουμε τον νεότερο εαυτό του.

Στα 21 του, ο Κάλαχαν ξυπνάει το πρωί για να τρέξει στην κοντινότερη κάβα της γειτονιάς του και να πάρει αλκοόλ. Τα χέρια του έχουν αρχίσει ήδη να τρέμουν  καθώς ζητάει από τον υπάλληλο να του δώσει ένα μικρό μπουκάλι τεκίλα. Αυτό που δεν ξέρει είναι ότι αυτή είναι η τελευταία μέρα που θα νιώσει τα χέρια του και θα περπατήσει, καθώς η σχέση του με το αλκοόλ θα καθορίσει την υπόλοιπη ζωή του.

Αρκετό καιρό μετά το ατύχημά του, αποφασίζει να συμμετέχει σε μια ομάδα Ανώνυμων Αλκοολικών, που έχει ως αρχηγό της τον Ντόνι (Τζόνα Χιλ), γκέι γόνο πλούσιας οικογένειας που πετάει χιουμοριστικές αλήθειες στα μέλη της ομάδας, τα οποία αποκαλεί στοργικά «γουρουνάκια.»

Γνωρίζει επίσης και μια γοητευτική φυσικοθεραπεύτρια, την Σουηδή Αννού (Ρούνεϊ Μάρα), που θα γίνει ο φύλακας-άγγελος και το κορίτσι του. Στο μεταξύ, δεν σταματάει να φτιάχνει τα οριακά βλάσφημα στριπάκια του, τα οποία γίνονται όλο και πιο δημοφιλή.

Βασισμένος σε ένα κομμάτι της ομώνυμης αυτοβιογραφίας του Τζον Κάλαχαν, ο Γκας Βαν Σαντ προσπαθεί να μας κάνει να ξεχάσουμε το τρελό φιάσκο του «Sea of Trees», μεταφέροντας μια αισιόδοξη ιστορία αποτοξίνωσης και κάθαρσης , η οποία ξεκινάει πολλά υποσχόμενη, αλλά καταλήγει να μοιάζει τακτοποιημένη και προβλέψιμα διδακτική, σαν κινηματογραφική μπροσούρα των 12 βημάτων των ομάδων απεξάρτησης από το αλκοόλ.

Μπορεί ο Γιοακίν Φοίνιξ – με το χειρότερο μαλλί της καριέρας του – να εξαφανίζεται με επιτυχία μέσα στον ρόλο του Κάλαχαν και ο Τζόνα Χιλ να είναι βαθιά ανθρώπινος και συγκινητικός ως Ντόνι, όμως το σενάριο του Βαν Σαντ είναι επίπεδο και σε σημεία καταντάει γλυκερό. Η βασική πηγή χιούμορ της ταινίας είναι τα στριπάκια του Κάλαχαν, τα οποία εμφανίζονται με τη μορφή animation και προκαλούν γέλιο, αλλά αυτό δεν είναι κάποιο πρωτότυπο εύρημα, το οποίο θα έκανε την ταινία να ξεχωρίσει.

Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες, τα μέλη της ομάδας απεξάρτησης, τους οποίους ερμηνεύουν οι Κιμ Γκόρντον (μέλος των Sonic Youth), Μπεθ Ντίτο (τραγουδίστρια των Gossip), Ούντο Κίερ (Nymphomaniac) και Μαρκ Γουέμπερ (Scott Pilgrim Vs The World) μένουν ανεκμετάλλευτοι, ενώ η παράλληλη αναζήτηση του Κάλαχαν για τη μητέρα που τον εγκατέλειψε όταν ήταν μωρό μοιάζει σαν να μπήκε τελευταία στιγμή στο σενάριο, για να εκβιάσει το συναίσθημα του θεατή.

Το ευρηματικό μοντάζ του φιλμ, δια χειρός Γκας Βαν Σαντ, το υπέροχο soundtrack του Ντάνι Έλφμαν (Big Fish, Milk) και η αναπάντεχη χημεία ανάμεσα στους Φοίνιξ και Χιλ δεν φτάνουν, όμως, για να μιλήσουμε για μια θριαμβευτική επιστροφή του Αμερικανού σκηνοθέτη. Έτσι, το «Don’t Worry, He Won’t Get Far On Foot» είναι μεν μία ουσιώδης feelgood ταινία, αλλά τίποτα παραπάνω.