Berlinale 18: "Cobain" - Κριτική

O  Cobain(Bas Keizer) είναι ένας 15χρονος έφηβος που λίγο πριν εγκατασταθεί με τη νέα του θετή οικογένεια, αποφασίζει να βρει και να προστατεύσει την έγκυο ναρκομανή μητέρα του(Naomi Velissariou).

Η Ολλανδή Nanouk Leopold συμμετέχει για τέταρτη φορά στην Berlinale, αυτή τη φορά στο πλαίσιο Generation 14plus και η ταινία της είναι αξιόλογη.

Με ένα μελαγχολικό τόνο στη μουσική και ζεστά χρώματα, το Cobain θέλει να μας βάλει στη θέση του ομώνυμου ηρώα. Η κάμερα εστιάζει πάνω του και τον ακολουθεί εμμονικά καθώς ακροβατεί βιαστικά αναμεσά σε αποφάσεις. Με παρονομαστή πάντα τον Cobain συστηνόμαστε σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που οδήγησαν τη μητέρα του στην καταστροφή της. Ο Cobain μοιάζει σα να θέλει να κατανοήσει τις συνθήκες και να προσπαθήσει να αντιστρέψει το αποτέλεσμα. Ή έστω να φροντίσει ο νέος του αδερφός να έχει καλύτερη μοίρα από τον ίδιο. Η αντίθεση baby face και ανάληψης ευθύνης που κατά κύριο λόγο δεν είναι δική του βρίσκει άριστη έκφραση από τον πρωτοεμφανιζόμενο Bas Keizer ο οποίος είναι συγκλονιστικός.

Η κινηματογράφηση της ταινίας πάσχει ελαφρώς καθώς η μόνιμη κάμερα στο χέρι κάπως κουράζει, ενώ ίσως και να είναι φεστιβαλικό βίτσιο να είναι εκτός εστίασης το αντικείμενο του φακού. Ίσως και όχι.

2,5  /  5