Berlinale 17: Golden Exits - Κριτική

Στην πέμπτη του ταινία, «Golden Exits», o Άλεξ Ρος Πέρρυ μας δείχνει μια κλειδαρότρυπα και μας προκαλεί να κρυφοκοιτάξουμε για 94 λεπτά τις ζωές πέντε ανθρώπων καθώς αυτές αναστατώνονται από την παρουσία της 25χρονης - κόκκινα μάγουλα - ζουμερά χείλη - βράζει το αίμα -  Αυστραλής Ναόμι (Emily Browning).

Σε ασταθή ισορροπία και προβληματισμένες, οι περσόνες που έπλασε το σενάριο του Πέρρυ κάνουν κύκλους γύρω από τους εαυτούς τους και τις πρώιμα γηρασμένες σχέσεις τους και ενώ έχουν την τόλμη να εμπλακούν σε συζήτηση για τα προβλήματα τους, λακίζουν όταν πρέπει να παραδεχτούν αλήθειες ή τα ψέματα τους.  Γνωρίζοντας τι είναι σωστό και τι είναι λάθος, επιλέγουν το λάθος.

Σχεδόν θεατρικό, το διαλεκτικό «Golden Exits» θέλει να σε ωθήσει να αναλογιστείς και να ταυτιστείς με έναν χαρακτήρα ή τουλάχιστον να βάλεις έναν απέναντί σου. Υποψηφιότητα για το δεύτερο, δίνει ο Πέρρυ από την πρώτη σκηνή στον Νικ (Adam Horovitz) του οποίου το πρόσωπο κρύβει στη σκιά σα να θέλει να μας βάλει στη θέση της γυναίκας του  Άλυ (Chloe Sevigny). Η Αλυ μπορεί να είναι πνίγεται σιωπηλά υποψιαζόμενη τα ερωτικά παραστρατήματα του άντρα της αλλά δε συμβαίνει το ίδιο με την αδελφή της Γκουεν(Mary-Louise Parker) για την οποία ο Νίκ είναι διάφανος ως προς τις πραγματικές του διεγερμενες από μία κρίση μεσήλικα επιθυμίες.

Η επιτυχία του Πέρρυ είναι ότι κατάφερε σε σφιχτό μπάτζετ να έχει μέσα σε ένα εξαιρετικό καστ τον Adam Horowitz των Beastie Boys για τον οποίο στο q&a που ακολούθησε δεν παρέλειψε να εκφράσει θαυμασμό και το ότι τον θεώρησε την βέλτιστη επιλογή μετά από τους «10 μόλις πραγματικά καλούς ηθοποιούς που έχει αυτή τη στιγμή η Αμερική». Φανταστική στο ρόλο της η Mary-Louise Parker, δίνει το κατάλληλο τόνο στην παράνοια της 40αρας Γκουεν και πραγματικά είναι ευχαρίστηση να παρακολουθεις τους μονολόγους της.

Γυρισμένη σε 16mm φιλμ, από τη πρώτη εικόνα το «Golden Exits» είναι ελκυστικό και ζεστό στο μάτι και δίνει δίκιο στον πολέμιο του ψηφιακού Αλεξ Ρος Πέρρυ για την επιμονή του στο φωτοχημικό.