Berlinale 17 - "Django" - Κριτική

Δημοσίευση: 10 Φεβ. 2017, 19:20
Συντάκτης:

To Django του Etienne Comar ήταν η ταινία έναρξης του 67ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου με τον Comar να βρίσκεται για πρώτη φορά στην θέση του σκηνοθέτη. Οι μουσικές ξεχείλιζαν από την αρχή ως το τέλος, μα ο έξυπνος σκηνοθέτης, ήξερε πολύ καλά πώς να κάνει την μουσική να πρωταγωνιστεί και να μεταλλάσσεται όσο η ταινία εξελισσόταν.

Σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί μία αυστηρού τύπου βιογραφική ταινία, αφού δεν ήταν αυτό που ενδιέφερε τον σκηνοθέτη. Η εποχή που εξετάζεται είναι μόλις δύο χρόνια από τη ζωή του βιρτουόζου της τζαζ, ξεκινώντας από το 1943, όταν ήταν ήδη γνωστός και έπαιζε στις μουσικές σκηνές του Παρισιού ακόμα και με Ναζί ανάμεσα στο κοινό.

Ο Reda Kateb στον ρόλο του Django φαντάζει ιδανικός, με το μουστάκι του και το σπινθηροβόλο βλέμμα του όλο σιγουριά κι εμπαιγμό. Η ταινία ξεκινά με εκείνον μεθυσμένο, να μοιάζει σαν αστείο το ότι έχει παράσταση σε λίγα λεπτά αλλά αυτός ψαρεύει. Αυτό κρατάει ελάχιστα όμως, ώσπου να βγει στη σκηνή και να αρχίσει να παίζει τις μουσικές του με το εντυπωσιακό του προσωπικό στυλ και να μεταμορφώνεται σε έναν αντικομφορμιστή που παίζει γιατί θέλει να παίξει μουσική και δεν ενδιαφέρεται για το κοινό που έρχεται να τον ακούσει. Ποτέ στην ταινία δεν φαίνεται έντονα κάποια επαναστατική τάση του Django, αλλά ο ίδιος αδιαφορεί και αντιτίθεται στην ιδεολογία του ναζισμού με τον δικό του τρόπο.

Η ταινία μπορεί να έχει ειλικρινείς προθέσεις και να ρίχνει φως με τον τρόπο της και στους τσιγγάνους την εποχή εκείνη, μέσω του μεγάλου αυτού μουσικού, μα φαίνεται πως δεν κομίζει κάποια φοβερή νέα αλήθεια. Από τα ενδιαφέροντα στοιχεία της είναι η μουσική που ξεχειλίζει από παντού και αποτελεί συνδετικό κρίκο των σκηνών. Η ταινία ξεκινά με ανεβαστικές σουίνγκ μουσικές, όμως ολοκληρώνεται με ένα ρέκβιεμ που συνέθεσε ο Django, αφιερωμένο σε όλους τους τσιγγάνους που δολοφονήθηκαν. Αυτή η επιλογή του σκηνοθέτη βέβαια ίσως κάποιους τους ξένισε, καθώς δεν ήταν εναρμονισμένη με την γενικότερη περιπαικτική και ανάλαφρη διάθεση του Django ως προσωπικότητα. 

Κάτι που θα μπορούσε να αποφευχθεί όμως τεχνικά είναι αυτή η τάση στιλιζαρίσματος που υπάρχει σε πολλές ταινίες που θέλουν να αποτυπώσουν το παρελθόν. Περισσότερο ξενίζει αυτό το στυλ κινηματογράφησης με σέπια χρώματα, παρά κάνει τον θεατή να μεταφερθεί στην εποχή. Δεν είναι δα πως έβλεπαν σε αλλοιωμένους χρωματισμούς οι άνθρωποι εκείνης της εποχής.

Εν γένει, ο Django αποτελεί μία ενδιαφέρουσα επιλογή ως ταινία έναρξης του φεστιβάλ, κοινοποιώντας την ιστορία του μουσικού και αγγίζοντας και θέματα του παρόντος, δίνοντας μία σαφή πορεία της 67ης Berlinale. Η ταινία καταφέρνει να μιλήσει και στο σήμερα, αφού ο Django θυμίζει απόλυτα τους πολυάριθμους πρόσφυγες πολέμου, προσπαθώντας να σώσει την οικογένειά του και να μεταναστεύσει στην Ελβετία. 

5,5 / 10

Εδώ μπορείτε να δείτε το τρέιλερ

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Damsel

Damsel

Θα το βρείτε: Netflix

Σύνοψη: Η γλυκιά κόρη ενός βασιλιά ετοιμάζεται για προξενιό με πλούσια φαμίλια για να...
19 ώρες

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos