Ελένη Χρυσομάλλη: "Νιώθω απέραντο θαυμασμό προς την Σχολή Τυφλών"

Στο απόηχο του φετινού Φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ Θεσσαλονίκης, όπου η προβολή του ΒΟΗ άφησε τις πιο όμορφες εντυπώσεις, με την παρουσία των συντελεστών, παρουσιάζουμε εδώ την αποκλειστική συζήτησή μας με τη δημιουργό του, Ελένη Χρυσομάλλη, που μαζί με την ομάδα της που αποτελείται από την Ήρα Ντίκα και την Ίριδα Κατσούλα, ήταν εκεί για να απαντήσουν στις ερωτήσεις του κοινού, μαζί με τον προπονήτή της ομάδας Δημήτρη Koυγιουμτζόπουλο.

Η ευαισθητοποιημένη σκηνοθέτης μας μίλησε για την εμπειρία της επαφής της με αυτούς τους ξεχωριστούς ανθρώπους.

Σχετικά με το χρόνο ολοκλήρωσης του ντοκυμαντέρ και τη μεγαλύτερη πρόκληση κατά τη δημιουργία του

Τα γυρίσματα διήρκησαν περίπου ενάμιση μήνα, με προπονήσεις και έναν τελικό αγώνα. Αυτό που με προσέλκυσε εξαρχής, αφότου είδαμε τι συμβαίνει ακριβώς στο ποδόσφαιρο των τυφλών, ήταν το να μπορέσουμε πραγματικά να καταγράψουμε αυτή την ιδιαίτερη και ξεχωριστή ενέργεια και ένταση που υπήρχε πάντα στην γήπεδο, με παίκτες, που παίζουν μπάλα έχοντας ενεργοποιημένη ώς βασική τους αίσθηση, την ακοή. Ακολουθούν μια μπάλα που κουδουνίζει και κατα τη διάρκεια του παιχνιδιού, επιβάλλεται να λένε τη λέξη, «βόη». Ένιωσα έναν απέραντο θαυμασμό απέναντί σ’αυτούς και σε αυτό που συμβαίνει εκεί.

Σχετικά με τη συνεργασία με την ποδοσφαιρική ομάδα και την ύπαρξη προηγούμενης εμπειρίας με ανθρώπους που αντιμετωπίζουν ζητήματα όρασης

Όχι δεν είχα καποια εμπειρία πιο πρίν. Με τα παιδιά η συνεργασία ήταν πολύ ωραία. Εκείνοι παίζανε μπάλα ασταμάτητα και εμείς τους τραβούσαμε απο την αρχή ως το τέλος. Δεν χάθηκε ποτέ η επικοινωνία, παρόλο που η κάμερα ήταν προέκταση του χεριού μας. Ήταν μια ξεχωριστή συνύπαρξη.

Σχετικά με την ομάδα των συντελεστών του ντοκυμαντέρ

Με τα κορίτσια, την Ήρα Ντίκα που τραβούσαμε μαζί και την Ίρις Κατσούλα, που έκανε το μοντάζ, γνωριζόμαστε απο το 2008 που μπήκαμε στο πρώτο έτος στο Τμήμα Κινηματογράφου (σημ.: του Α.Π.Θ.). Απο τότε κάνουμε παρέα και σε αυτό το ντοκυμαντέρ συνεργαστήκαμε κιόλας.

Σχετικά με την προσωπική σημασία που έχει για εκείνη η λέξη Βόη, μετά την εμπειρία του ντοκυμαντέρ αυτού

Η λέξη «Βόη» καταρχήν, είναι η λέξη με την οποία επικοινωνούν οι παίκτες μεταξύ τους κατα τη διάρκεια του παιχνιδιού ωστε να αποτρέπονται οι συγκρούσεις και οι κλεψιές. Είναι γενικότερα απο τους ήχους που επικρατούν στον αγώνα. Για μένα προσωπικά, ίσως η λέξη «βόη» σημαίνει, «είμαι εδώ» .

Σχετικά με το προσωπικό της κίνητρο ώστε να ασχοληθεί με τη συγκεκριμένη θεματική

Με ενδιέφερε πολύ όλο αυτό. Και κινηματογραφικά, δηλαδή πώς είναι να τραβάς ανθρώπους που δεν εχουν δυνατότητα όρασης, το πως δημιουργείται η χημεία ανάμεσα σε αυτούς τους παίκτες ποδοσφαίρου και σε μας και επίσης ανακάλυψα οτι οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν τα πάντα. Μετά απο την εμπειρία του ντοκυμαντέρ, πιστεύω περισσότερο στις δυνατότητες που μπορεί να έχει το ανθρώπινο γένος.

Σχετικά τα μελλοντικά της σχέδια για το Bόη ή για κάποιο άλλο ντοκυμαντέρ

Ήταν πολύ μεγάλη η χαρά και η τιμή που το ντοκυμαντέρ, που αφορά την ομάδα «Πυρσός», της Σχολής Τυφλών Θεσσαλονίκης, συμμετείχε στο 16ο Φεστιβαλ Ντοκυμαντέρ Θεσσαλονίκης. Προς το παρόν δεν υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα σχέδια.

Η κριτική του ντοκιμαντέρ ΒΟΗ-Ένας αγώνας τυφλών

Περίληψη: Nτοκυμαντέρ μικρού μήκους που αναδεικνύει με δύναμη και ευαισθησία τις δυναμικές μεταξύ των παικτών της ομάδας ποδοσφαίρου «Πυρσός», της Σχολής Τυφλών Θεσσαλονίκης, που παίζουν χωρίς να φοβούνται το σκοτάδι.

Σε κινηματογραφικές παραγωγές που ασχολούνται με ευαίσθητα θέματα όπως η αναπηρία ή οι κοινωνικές δυσκολίες, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να σκιαγραφηθούν επιφανειακά και μελοδραματικά τα ζητήματα που παρουσιάζονται. H συγκεκριμένη δουλειά στήνει την κάμερα απέναντι από τους παίκτες με σεβασμό και διάθεση διερεύνησης, που δεν αφήνει περιθώρια για οίκτο, αλλά γεφυρώνει με φως τα μάτια μας με τις διασθητικές κινήσεις των παικτών.

Τα όμορφα, σκοτεινά κάδρα με τη φωτογραφία γήινη, σαν το γρασίδι που συντροφεύει τους αγώνες παίζουν με το δίπολο βλέπω-δε βλέπω και σέβονται την ιδιομορφία των πρωταγωνιστών τους. Ο προπονητής με πατρική σχεδόν αυστηρότητα και φροντίδα δε χαϊδεύει τα αυτιά τους. Πρόκειται για έναν ακόμα αγώνα ποδοσφαίρου από παίκτες που αγαπούν αυτό που κάνουν, με μερικές απολαυστικές στιγμές. Και η λέξη ΒΟΗ, μία ακόμα φαντασιακή μπάλα, που τους συνδέει ακουστικά, σαν προθάλαμος για τη σχέση μεταξύ τους ως συν-παίκτες και συν-αγωνιστές.

Παρά το μικρό του μήκος, το φιλμ αυτό καταφέρνει να φωτίσει το πώς είναι ο περιορισμός να σε ωθεί να ξεδιπλώσεις τις δυνατότητές σου και να αγωνιστείς σε πλαίσιο ισοτιμίας και αξιοπρέπειας, αρετή που σπανίζει γενικότερα, ανεξαρτήτως επιμέρους ικανοτήτων.

7/10

Εύη Αβδελίδου