Μετά τον χωρισμό

Μετά τον χωρισμό - κριτική ταινίας

Σύνοψη: Ένα χρόνο μετά τον χωρισμό τους, η Μίριαμ και ο Αντουάν μάχονται για το αν θα έχουν κοινή επιμέλεια του ανήλικου γιού τους, Ζουλιάν, όπως επιδιώκει ο Αντουάν, ή αν θα έχει αποκλειστική επιμέλεια η μητέρα, αφού ούτε ο Ζουλιάν, ούτε η σχεδόν ενήλικη κόρη τους θέλουν να έχουν επαφή με τον πατέρα τους. Μετά την δικαστική απόφαση για κοινή επιμέλεια του γιού, το παιδί βρίσκεται ανάμεσα σε έναν οργισμένο πατέρα που εξακολουθεί να θέλει επαφή με την οικογένειά του και σε μία μητέρα απρόθυμη για κάτι τέτοιο.

Άποψη: Ο γάλλος σκηνοθέτης Xavier Legrand, που ξεκίνησε ως ηθοποιός (τον θυμόμαστε παιδάκι στο «Au revoir les enfants» του Louis Malle), ασχολήθηκε πρώτη φορά με την σκηνοθεσία το 2013, με την ταινία μικρού μήκους «Just before losing everything», η οποία βρέθηκε στην πεντάδα των Όσκαρ καλύτερης ταινίας μικρού μήκους και βραβεύτηκε με το αντίστοιχο Σεζάρ. Πέντε χρόνια μετά πραγματοποιεί το σκηνοθετικό του ντεμπούτο σε μεγάλου μήκους ταινίες, το οποίο του χάρισε τον Αργυρό Λέοντα Σκηνοθεσίας και το Βραβείο καλύτερου ντεμπούτου στο Φεστιβάλ Βενετίας. Η ταινία μικρού μήκους στην ουσία αποτελεί ένα πρελούδιο για την υπόθεση του «Custody», αφού είναι οι ίδιοι ήρωες, στο «Just before losing everything» λίγο πριν τον χωρισμό, όταν η Μίριαμ θέλει να φύγει από αυτόν το γάμο λόγω της βιαιότητας, όπως η ίδια ισχυρίζεται, του άνδρα της, στη νέα ταινία μετά τον χωρισμό (όπως είναι και ο ελληνικός τίτλος) κατά την διάρκεια της διεκδίκησης της κηδεμονίας.

Ο Legrand με δεξιοτεχνική μαεστρία στήνει ένα βραδυφλεγές δράμα, το οποίο όταν πλέον εκραγεί μετατρέπεται σε ένα κλειστοφοβικό θρίλερ. Μέχρι το τέλος της ταινίας ο σκηνοθέτης δεν παίρνει φανερά το μέρος κάποιου ήρωα, ούτε χρησιμοποιεί την μανιχαϊστικής αντίληψης άποψη περί Καλού και Κακού. Κανένας από τους δύο γονείς δεν είναι ξεκάθαρα ο καλός και ο κακός, ο θύτης και το θύμα. Αντιθέτως, οι χαρακτήρες και οι ενέργειες τους καλύπτονται από ένα πέπλο αμφισημίας, και σαν ένας καλός μαθητής των διδαγμάτων του Χίτσκοκ, κλείνει το μάτι στον θεατή, δυσκολεύοντάς τον να διαλέξει μεριά. Ο πατέρας άλλοτε μετανιωμένος, άλλοτε οργισμένος, η μητέρα άλλοτε φοβισμένη, άλλοτε υπερβολικά(?) ψυχρή. Οι δύο ηθοποιοί που ενσάρκωσαν τους δύο ρόλους και στην ταινία του 2013, η Lea Drucker και ο Denis Menochet, δίνουν δύο δυνατές, ρεαλιστικές ερμηνείες, ενώ το μοντάζ του Γιώργου Λαμπρινού συμβάλλει στην διαρκώς αυξανόμενη αγωνία.

Όπως δήλωσε ο σκηνοθέτης, επηρεάστηκε από τρείς ταινίες για την συγγραφή του σεναρίου, από το «Κράμερ εναντίον Κράμερ», στο οποίο υπάρχει ένας αντίστοιχος αγώνας ανάμεσα στους γονείς, την «Νύχτα του Κυνηγού» για το πώς κάποιος μπορεί να χρησιμοποιήσει τα παιδιά για ίδιον όφελος και τέλος, όσο και αν φαντάζει περίεργο, την «Λάμψη» του Στάνλει Κιούμπρικ. Εκεί βρίσκεται και το μόνο φάουλ που κάνει η ταινία. Ενώ μέχρι το τέλος εξελίσσεται σαν ένα ρεαλιστικό, ανθρώπινο δράμα αλά Dardenne, αφήνοντας τον θεατή να ερμηνεύσει τις καταστάσεις, ξαφνικά μετατρέπεται σε θρίλερ, με μία σκηνή ξεκάθαρα βγαλμένη από την «Λάμψη», χάνοντας όλη την προγενέστερη ομίχλη που είχε ρίξει πάνω από τους πρωταγωνιστές και δείχνοντας απροκάλυπτα ποιος είναι ο κακός και ποιος όχι. Χωρίς να χάνει τον ρεαλισμό, καθώς όσο και αν μοιάζουν υπερβολικά, δυστυχώς συμβαίνουν στην πραγματικότητα, χάνει όμως την πολυπλοκότητα των χαρακτήρων που με τόση επιτυχία είχε κτίσει. Παρόλα αυτά, πρόκειται για έναν απόλυτα δίκαιο αργυρό λέοντα και ένα από τα εντυπωσιακότερα σκηνοθετικά ντεμπούτα των τελευταίων χρόνων.

Παύλος Γκουγιάννος

Πρώτη δημοσίευση: 15 Mar 2018, 15:21
Ενημέρωση: 22 Mar 2018, 05:57
Τίτλος:
Μετά τον χωρισμό (Jusqu'à la garde)
Είδος: 
Σκηνοθεσία: 
Χώρα: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
93
Εταιρία διανομής: 
Release: 
15 Μαρτίου 2018

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos