Outlander: Γιατί μας αρέσει

Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Το Outlander βασίζεται στην ομώνυμη σειρά βιβλίων της Diana Gabaldon και στην παρούσα φάση βλέπουμε στο Netflix την τρίτη σεζόν, την οποία πάλι σκηνοθετεί ο Metin Huseyin και έχει ως παραγωγό τον Ronald D. Moore, ο οποίος ήταν ο σεναριογράφος αλλά και αργότερα παραγωγός του Star Trek: The Next Generation και έπειτα ο παραγωγός του Battlestar Galactica.

Στη σειρά παρακολουθούμε την Claire (Caitriona Balfe), μια νοσοκόμα-που-αργότερα-έγινε-γιατρός, να μεταφέρεται από το τέλος του 2^ου παγκοσμίου πολέμου, στη Σκωτία του 1743, λίγο πριν τη μάχη του Κάλλοντεν (1746), που ήταν η ύστατη μάχη μεταξύ των Ιακωβιτών επαναστατών και των βασιλικών. Εκεί γνωρίζει, και ουσιαστικά διασώζεται, από μια ομάδα Ιακωβιτών, μέλος των οποίων είναι ο Jamie Fraser (Sam Heughan). Γνωρίζοντας την έκβαση της μάχης, η Claire, μαζί με τον Jamie, και τον επικό Murtagh Fraser (Duncan Lacroix), πλέουν στο Παρίσι για να προσπαθήσουν να την αποτρέψουν. Μάταιες είναι οι προσπάθειες τους όμως, και έτσι η Claire μεταφέρεται πίσω στον 20^ο αιώνα. Αυτή είναι μία πολύ σύντομη σύνοψη των δύο πρώτων σεζόν.

Θα αναφέρω μόνο πως η τρίτη σεζόν διαδραματίζεται περίπου είκοσι χρόνια μετά. Αν αναρωτιέσαι σε ποιόν από τους δύο αιώνες λαμβάνει χώρα, λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να αποκαλύψω. Διαβάζοντας αυτή την πραγματικά πολύ μικρή σύνοψη, ίσως αναρωτιέσαι γιατί να δείς αυτή την σειρά που μπλέκει ιστορία, φαντασία και love story. Διάβασε παρακάτω για την απάντηση.

Η σειρά αυτή πράγματι είναι ένα περίεργο συνονθύλευμα ιστορίας, φαντασίας και αγάπης, αλλά ταυτόχρονα είναι και μία τρομερή απόδοση του πολέμου, του βιασμού, του σεξουαλικού έρωτα, της φιλίας, της ευθραυστότητας της ανθρώπινης ζωής αλλά και της ευαισθησίας της ανθρώπινης ύπαρξης. Μην σκέφτεσαι ότι είναι άλλη μια βαρετή σαπουνόπερα επειδή έχει ένα – μεταξύ μας επικό, love story, ούτε ότι είναι προσβλητική ή άσχημη επειδή έχει πολύ γυμνό και πολύ, πολύ σεξ. Δεν είναι ούτε κάτι που θα έβλεπες το μεσημέρι σε κάποιο κανάλι στην τηλεόραση, ούτε κάτι που θα παρομοιάζες με το Game of Thrones. Είναι η σειρά που δεν ντρέπεται να σου δείξει πως μοιάζει ο αληθινός έρωτας, ούτε πως μοιάζει ο βιασμός, είτε αυτός είναι μιας γυναίκας, ενός άντρα, ή ενός παιδιού. Όλα γίνονται χωρίς φανφάρα, και αυτό γιατί σε ορισμένες σκηνές το σώμα και το βλέμα των ηθοποιών ‘μιλά’ πιο πολύ και από τα λόγια τους. Είτε βλέπεις ένα φιλί μεταξύ της Claire  και του Jamie, είτε ένα βλέμα μίσους του Captain Black Jack Randal, είτε την γεμάτη μαστιγώματα πλάτη του Jamie, είτε σκηνές πολέμου, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: ένα πλάνο που σχεδόν λυρικά γυρισμένο αποδίδει τον πόνο, την αγάπη, την ματαιότητα, την αισιοδοξία ή τον θάνατο.

Η σειρά αυτή, παρά το βασικό της πάτημα στην φαντασία, είναι γεμάτη από ανθρώπινες πολύπλοκότητες που επικοινωνούνται καλύτερα μέσω του συναισθήματος παρά της γλωσσικής διατύπωσης. Οι χαρακτήρες είναι και αυτοί εξαιρετικά γραμμένοι, καθώς πέρα από τους δυο πρωταγωνιστές, οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους χαρακτήρες που τους πλαισιώνουν έχουν και αυτοί τη δική τους ιστορία και δεν είναι απλά εκεί για να τους εξυψώσουν. Ιδίως ο χαρακτήρας της Claire είναι αναζωγωονητικός, καθώς βλέπουμε μια γυναίκα δυναμική που δεν υποχωρεί στο πρόσωπο του κινδύνου, η οποία αξίζει να αναφερθεί πως δεν είναι υπερήρωας, αλλά απλά άλλος ένας άνθρωπος.

Πράγματα που αξίζει να παρατηρήσεις κατά τη διάρκεια της σειράς είναι: η χημεία μεταξύ της Caitriona και του Sam, τα υπέροχα γυρισμένα πλάνα της βουκωλικής Σκωτίας, τα τρομερά κουστούμια της δεύτερης σεζόν, το πως σχεδόν όλοι οι ηθοποιοί γίνονται όλο και καλύτεροι σε κάθε σεζόν, τα όμορφα γυρισμένα γυμνά πλάνα, τις πανέμορφες Claire και Geillis (Lotte Verbeek), και τέλος τον ένα και μοναδικό Jamie Fraser.

Φανή Βασιλοπούλου