"The Idol" season 1: Από το εξωφρενικό μέχρι το βαρύγδουπο

Σύνοψη: Μετά τον θάνατο της μητέρας της και την επακόλουθη νοσηλεία της ίδιας για ζητήματα ψυχικής υγείας, η pop star Jocelyn (Λίλι-Ρόουζ Ντεπ) είναι έτοιμη να κάνει τη δισκογραφική επιστροφή της και να ξεκινήσει μια περιοδεία για την προώθηση του τελευταίου της άλμπουμ. Όταν θα γνωρίσει τον αινιγματικό Tedros (Έιμπελ “The Weeknd” Τεσφάγιε), θα βιώσει μια σεξουαλική και καλλιτεχνική αφύπνιση, η οποία απειλεί να εκτροχιάσει τόσο την καριέρα της όσο και την ήδη εύθραυστη ψυχολογία της.

ΣΧΕΤΙΚΑSteve! (Martin): A Documentary in 2 Pieces

Κριτική: Το “The Idol”, η σειρά του HBO Max που γεννήθηκε από μια ιδέα του γνωστού τραγουδιστή, στιχουργού και παραγωγού Έιμπελ “The Weeknd” Τεσφάγιε, φαινόταν αρχικά και θεωρητικά ένα τουλάχιστον ενδιαφέρον εγχείρημα. Άλλωστε, ο ίδιος ο Τεσφάγιε σίγουρα ξέρει από πρώτο χέρι πώς λειτουργεί η βιομηχανία παραγωγής pop ειδώλων προς ευρεία κατανάλωση, συνεπώς μπορούσαμε να ελπίζουμε σε ένα τελικό αποτέλεσμα που θα είχε κάτι να πει ή να αποκαλύψει για τον χώρο αυτό και το κόστος της επιτυχίας.

Αυτό μπορεί να γινόταν σε ένα παράλληλο σύμπαν, ένα σύμπαν στο οποίο η ιδέα του έπεφτε σε καλύτερα χέρια, τόσο σεναριακά όσο και σκηνοθετικά ή αν κάποιος είχε καταφέρει να τον κάνει να αντιληφθεί ότι το όραμά του δεν είναι ούτε τόσο πρωτότυπο ούτε τόσο edgy όσο μάλλον πίστευε ο ίδιος. Το παρασκήνιο των γυρισμάτων της σειράς είναι πλέον λίγο πολύ γνωστό: η αρχική σκηνοθέτης, Έιμι Σέιμετζ, αποχώρησε γιατί, σύμφωνα με τις φήμες, ο Τεσφάγιε δεν ήταν ευχαριστημένος με τη “γυναικεία οπτική” που έδινε και αποφάσισε να την αντικαταστήσει με τον Σαμ Λέβινσον του “Euphoria”, έναν σκηνοθέτη που έχει διχάσει όσο λίγοι.

Κι έτσι, οποιαδήποτε “γυναικεία οπτική” πήγε περίπατο με αποτέλεσμα τα τρία τουλάχιστον επεισόδια που έχουμε δει μέχρι στιγμής να είναι ο ορισμός του male gaze και μάλιστα στην πιο cringey εκδοχή του! To “style over substance” σκηνοθετικό στυλ του Λέβινσον έχει εδώ χτυπήσει κόκκινο, αλλά εκεί που στο “Euphoria” μπορούσες να του το συγχωρέσεις, εδώ δεν μπορεί να εξιλεωθεί με τίποτα. Κι αυτό γιατί οι χαρακτήρες του “The Idol” είναι πιο άδειοι κι από κέλυφος τζιτζικιού, οι διάλογοι κυμαίνονται από το εξωφρενικό μέχρι το βαρύγδουπο και η χημεία ανάμεσα στον Τεσφάγιε και τη Λίλι-Ρόουζ Ντεπ είναι οριακά ανύπαρκτη. Οι δε σκηνές σεξ θα πρέπει να κερδίσουν μια θέση στο πάνθεον των πιο άβολων όλων των εποχών.

Η μόνη που σώζεται κάπως είναι η Ντεπ, η οποία έχει πάρει πολύ σοβαρά τον ρόλο της, αλλά δεν έχει ούτε το υλικό ούτε την εμπειρία που θα μπορούσαν να κάνουν την Jocelyn κάτι παραπάνω από ένα αντικείμενο στο οποίο ο Τεσφάγιε και ο Λέβινσον αποφάσισαν να προβάλλουν κάθε “διεστραμμένη” φαντασίωσή τους. Ο δε Τεσφάγιε μάλλον θα πρέπει να περιοριστεί σε αυτό που ξέρει να κάνει πολύ καλά, κοινώς τη μουσική, καθώς ως Tedros (για τον θεό!) δεν πείθει. Ένα άθλιο κοτσιδάκι-ποντικοουρά στο μαλλί δεν είναι αρκετό για να παίξεις έναν σκοτεινό τύπο που μάλλον έχει τη δική του αίρεση, αλλά εντάξει, τα είπαμε και παραπάνω: πάνω απ’ όλα το στυλ.

Υπάρχουν, βέβαια, κάποιες ελάχιστες στιγμές στο “The Idol” που σε κάνουν να πιστεύεις ότι κάπου εκεί μέσα κρύβεται μια καλή σειρά, η οποία θάφτηκε στην πορεία κάτω από τη ματαιοδοξία των δημιουργών της και τη διάθεσή τους να “προκαλέσουν”. Το τελικό αποτέλεσμα δεν φαίνεται να δικαιώνει κανέναν, ούτε αυτούς ούτε το κοινό που περίμενε τη σειρά με ανυπομονησία